این سایت تابع قوانین جمهوری اسلامی ایران است

مجله تخصصی مطالعات آمریکا


سال رونق تولید از شعار تا عمل: بخش مردمی اقتصاد را از قفس آزاد کنید

دکتر اسفندیار خدایی

رهبر انقلاب سال 98 را رونق تولید نامگذاری کرده‌اند. رونق اقتصادی در شرایط کنونی، همچون شکار شیر می‌ماند و شکار شیر آسان نیست. چه شرایطی برای تحقق این شعار لازم است؟ چه بهائی باید برای رونق اقتصادی پرداخته شود؟

1⃣ اولین شرط برای سرمایه‌گذار داخلی و خارجی، امنیت و ثبات اقتصادی است؛ و اولین لازمه ثبات و امنیت، تعامل و مدارا با مردم دنیا بخصوص همسایگان و بازارهای مصرف و تولید است. ما نمی‌توانیم با شعارهای افراطی و استقبال از جدالهای بین‌المللی و تحت شدیدترین تحریمها منتظر جذب سرمایه‌های داخلی و خارجی باشیم بلکه فرار سرمایه ها نتیجه طبیعی چنان ت غیرمسئولانه است. این بدان معنا نیست که تسلیم خواسته آمریکا و همسایگان زیاده‌خواه شویم بلکه رونق اقتصادی بدون اقتدار و استقلال و قدرت نظامی و مقاومت، ممکن نیست. لکن در عصر پیچیده وابستگی متقابل، ما می‌توانیم همانند چین و روسیه و ترکیه و آفریقای جنوبی و. با بهره گیری از ظرفیتهای اقتصادی، ی، فرهنگی و نظامی و حتی جغرافیایی و ورود به ائتلافها و تعامل خردمندانه با استفاده از اهرمهای مختلف به دنبال تحقق منافع ملی باشیم تا با کمترین هزینه به بیشترین دستاوردها برسیم. نه آنکه بیهوده هزینه کنیم و فرصتها و سرمایه‌ها را تباه کنیم.

2⃣ رونق اقتصادی نیازمند رقابت شفاف و عادلانه است و با تبعیض و فساد ممکن نیست. اگر قرار است کار اقتصادی توسط ملت انجام شود و دولت هم نظارت و هدایت کند، باید مرز دولت و ملت روشن شود. در یک رقابت عادلانه هرگز نباید داور مسابقه بازیکن یکی از تیمها باشد. باید تکلیف نهادهای شبه دولتی مشخص شود و این نهادهای اقتصادی از دولت جدا شوند تا دولت بتواند با اقتدار بر آنها نظارت کند و رقابت اقتصادی معنا پیدا کند. 

به عنوان مثال، بنیاد مستضعفان و جانبازان در سال 95 اعلام کرد که درآمد سالانه این بنیاد ۲۶ هزار میلیارد تومان بوده است. لینک: nasimetosee.ir/درآمد-و-مالیات-شرکت-های-بنیاد-مستضعفان/ این مبلغ معادل نیمی از کل بودجه عمرانی دولت در همان سال است (بودجه عمرانی معمولاً بطور کامل محقق نمی شود). 
می‌توان حدس زد که نهادهای دیگر همچون قرارگاه خاتم الانبیاء، ستاد اجرایی فرمان امام، و آستان قدس رضوی و. نیز هر کدام معادل نیمی از بودجه عمرانی دولت درآمد دارند. در واقع هرکدام این نهادها خود یک دولت هستند با این تفاوت که بر آنها نظارتی نیست. نهادهای فراوانی بر دولت نظارت دارند، نهادهایی همچون مجلس، سازمان بازرسی، نهادهای امنیتی، قو قضائیه، شورای نگهبان (با نظارت روی افراد)، رسانه هایی مثل صدا و سیما و مردم در فضای مجازی و. اما چه کسی روی نهادهای شبه دولتی نظارت دارد؟ مجلس؟ سازمان بازرسی یا رسانه ها؟ هیچکدام. بخش خصوصی هیچ امیدی برای رقابت با این نهادها ندارد و فقط می‌تواند انگل‌وار در حاشیه این نهادهای ثروتمند و در خدمت به آنها به عنوان پیمان‌کار درجه دو و درجه سه فعالیت کند.

3⃣ مشکلات اقتصادی ایران ریشه در ت دارند و ت در همه جا حضور دارد. لذا ریشه فساد اقتصادی را باید در فساد ی ردیابی کرد. مداخله فراقانونی در چرخه آزاد قدرت و دوپینگ ی جناح همیشه‌حاکم و انحصارطلب با استفاده از اهرمهایی همچون نظارت استصوابی، موجب تجمع سرمایه اقتصادی و ی و فساد در هر دو زمینه می‌شود. در شرایطی که صاحبان قدرت ی زمام امور اقتصادی هم در بخش خصوصی و هم در بخش دولتی را در اختیار دارند و تنها خودشان بر خودشان نظارت دارند، رقابت اقتصادی و ی با این گروههای قدرتمند بی‌معنا و خطرناک می شود و شانسی برای رقابت سالم اقتصادی و شکوفایی تولید باقی نمی‌ماند و شعار رونق تولید فقط بر روی کاغذها و بنرها می‌ماند و چنان شعار زیبایی فقط رونق بخش تریبونهاخ و زینت‌بخش صفحه تلویزیون ملی می‌شود.

4⃣ رونق تولید نیازمند اصلاح ساختار اقتصادی است. تجمع سرمایه‌ها در دست بانکهاست. این سرمایه‌ها باید به سمت تولید حرکت کنند نه آنکه با ورود به عرصه دلالی و واردات کالا از خارج کشور عرصه را بر تولیدکنندگان داخلی تنگ کنند. این بانکها عملاً بازیچه همان نهادهای فرادولتی و بخش تیره و تاریک اقتصاد کشور هستند. بانکها برای وامهای کوچک مردم، مو را از ماست می‌کشند اما سخاوتمندانه میلیاردها تومان تسهیلات به صاحبان قدرت ی و اقتصادی عطا می‌کنند.

رونق تولید واقعی نیازمند اصلاحات خردمندانه ساختاری دراقتصاد و  ت داخلی و خارجی است. زنده کردن مردم (بخش خصوصی) در اقتصاد کار آسانی نیست. باید بخش خصوصی از حصار ی و اقتصادی نهادهای فرادولتی رها شود و شیر اقتصاد ایران از قفس آزاد گردد تا استعدادهای ملی شکوفا گردد. اما بهانه آوردن و توجیه کردن و شعار دادن آسان است.
آدرس کانال تلگرام مطالعات آمریکا: t.me/EsfandiarKhodaee

مشخصات

چرا دلار گران شد؟ مروری بر تمام فرضیات مطرح شده

دکتر محمدطاهر کنعانی
 افزایش حیرت انگیز قیمت دلار وسایر ارزها و سکه و اجناس با جهش هفتگی و روزانه و ساعتی اصلاً طبیعی نیست. یک علل و عوامل تصنعی دخالت دارند که هنوز علت کاوی علمی نشده است. هنوز یک اقتصاددان مستقل و بی‌طرف و یا دولت گزارش قانع کننده به مردم نداده است. خلال تحلیل های چند ماه گذشته عوامل و فرضیات زیر از طرف مسئولان و اقتصاددانان مطرح گردیده است:

1⃣ تحریم‌ها: بی‌گمان این جهش و شوک وارده بر بازار همزمان با اعلام خروج آمریکا از برجام بود. ولی هنوز تحریم ها اعمال نشده،‌ هنوز جوهر فرمان ترامپ خشک نشده بود. هنوز که ارز کافی در بازار و خزانه دولت وجود دارد.پس نمیتوان گفت که کمبود ارز ناشی از تحریم باعث گرانی است.

2⃣ جو روانی: این فرضیه را همان اوایل رئیس جمهور اعلام داشتند که قیمت‌ها بخاطر جو روانی و به نحو کاذب است. نرخ دلار وسکه طبیعی است و مردم به قیمتی که در پس کوچه ها توسط چند نفر تعیین میشود توجه نکنند.
▫️این فرضیه هم‌ قانع کننده نبود. چون جو روانی برای مردم تا حد اندکی موثر است. از چندین میلیون خانوار فوقش یک میلیون خانوار توان خرید دلار دارند.
▫️برفرض محال که همه این افراد با بضاعت مالی هرکدام متوسط هزار دلار بخرند یک میلیارد دلار هم نمی‌شود.
فکر نمی‌کنم الان حتی رئیس‌جمهور هم طرفدار فرضیه خودش باشد.

3⃣ سوء مدیریت: دولت چون علت بحران را نمی‌دانست با تصور جو روانی مدتی دلار ۴۵۰۰ تومان عرضه کرد که خود تبدیل به رانت دهی و غارت خزانه ملی و پرداخت دلار به قیمت اندک گردید و خریداران دلار دولتی اجناس را به قیمت دلار آزاد می‌فروشند.
▫️این راهکار هرچند ناشی از عدم اشراف دولت بر اقتصاد کشور وعدم اطلاع از علت واقعی بحران می باشد ولی تدبیری ناکام بوده و نه عامل افزایش.

4⃣ بنگاههای اقتصادی داخلی: طبق این فرضیه جو روانی تاثیری نداشته است. چون اگر جو روانی بود که می‌بایست مردم سپرده‌های شان رااز بانک ها خارج می‌کردند و دلار می‌خریدند ولی آمار چنین نمی‌گوید.
▫️طبق آمارها سپرده‌ها از بانک ها زیاد خارج نشده بلکه بنگاههای اقتصادی مانند بانکها برای سودجویی هرچه بیشتر نقدینگی را به دلار تبدیل کردند. این هم عامل مهمی است ولی حداکثر تا دو برابر افزایش قیمت موثر بوده و علت‌العلل جهش پنج برابری قیمت‌ها نیست.

5⃣ افزایش نقدینگی: طبق این فرضیه نقدینگی کشور سه‌برابر شده و دولت در شش سال گذشته بصورت مصنوعی مانع تورم شده است و الان فنر متراکم قیمت ها دررفته و موجب جهش قیمت‌ها گردید.

6⃣ ت انقباضی دولت: طبق این فرضیه دولت بصورت هدفمند چنین جوی درست کرده است تا بتواند نقدینگی را از دست مردم جمع کند. بدهی خود را با  شرکت ها و پیمانکاران از طریق چاپ پول تسویه کند و با فروش دلار به قیمت گزاف خزانه را پر نماید.

7⃣ مداخله خارجی: طبق این فرضیه عربستان سعودی و امارات برای اخلال در نظام اقتصادی ایران از طریق واسطه‌ها و فعالان بازار در حال خریداری دلار به قیمت گران تر از نرخ بازار هستند.
▫️این فرضیه ادعایی می‌گوید که آنها بودجه کلانی به این کار اختصاص داده اند و اگر دلار به هر قیمتی برسد آنها هزار تومان گران‌تر می خرند.مثلا اگر ۱۱ هزار تومان شد آنها ۱۲ هزار خریدند و۱۲ هزار شد آنها ۱۳ هزار تا الان که ۲۰ هزار تومان شده است.
▫️اگر چنین باشد عربستان که ریال ندارد مجبور است بازار ایران را از دلار و طلا پر کند که بتواند ریال بخرد و نتیجه مع می‌گیرد.

8⃣ احتکار ارز خانگی: طبق این فرضیه حدود ۹۰ الی ۱۱۰ میلیارددلار ارز خانگی وجود دارد.سوداگران ارز هرگاه بخواهند که قیمت ها را بالا ببرند با جمع کردن این حجم عظیم دلار و  احتکار دلار موجب کمیابی در بازار می شوند.
▫️اگر چنین آماری هم درست باشد؛ عامل گرانی نیست. دارندگان ارز خانگی فوقش از عرضه دلار خودداری کنند آنها نمی توانند ارز بازار را خریداری کنند.

9⃣ خروج ارز: براساس این فرضیه ملت همیشه در صحنه، برای مسافرت و اعزام دانشجو به خارج و خرید خانه خارجی و سرمایه گذاری در خارج حدود ۳۰ میلیارد دلار ارز در سه ماهه آخر سال ۹۶ از کشور خارج کردند. بالا رفتن ریسک سرمایه گذاری در ایران موجب فرار سرمایه ها از کشور می شود.

تدابیر احتیاطی: مطابق این فرضیه چون تحریم‌ها در آینده موجب کاهش ذخایر ارزی می شود دولت من باب احتیاط کلیه منابع ارزی را بلوکه کرده وارز به بازار تزریق نمی کند و درنتیجه ارز کمیاب شده و قیمت بالا رفته است.

کدام فرضیه درست است؟ کدام نادرست؟آیا می توان گفت هرکدام از این فرضیات بهره ای از حقیقت دارند؟

پاسخ دقیق نیازمند. مطالعات اقتصادی و اجتماعی و علمی جامع و سازماندهی علمی نظریات رایج و بسط مطالعات و اندیشه های اقتصادی است.
منبع: کانال دکترمحمدطاهر کنعانی    @dr1346

منبع: کانال تلگرام مطالعات آمریکا
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

فساد ساختاری بزرگترین تهدید برای جمهوری اسلامی است

دکتر اسفندیار خدایی
▫️در طول تاریخ همواره فساد داخلی بزرگترین تهدید برای حکومت‌ها بوده است؛ و حملات دشمنان خارجی فقط زمانی به ثمر نشسته که نظام ی از داخل پوسیده و فاسد شده باشد. حکومت ساسانیان وقتی شکست خورد که فساد و تبعیض بی‌عدالتی به اوج رسید، آنگاه نومیدی و نیتی مردم به کمک اعراب مسلمان آمد تا بساط حکومت ساسانی برچیده شد. در دوران معاصر، سقوط حکومت قاجار توسط رضاخان و سقوط حکومت پهلوی و پیروزی انقلاب اسلامی در سال 57 نمونه‌های تاریخی هستند که باید از آنها درس گرفت. در تمام موارد فوق مردم از اصلاحات واقعی نومید شده بودند و تغییر حکومت‌ها تلفات و هزینه گزافی بر دوش ملت ایران گذاشت. اما قرن‌هاست که حکومتهای دموکراتیک غربی با انجام اصلاحات مد نظر مردم، نیازی به تغییر ندارند. جمهوری اسلامی باید از تجربیات خود و سایر ملتها در زمینه مبارزه با فساد بهره گیرد.

▫️مبارزه با فساد فردی آسانتر از مبارزه با فساد ساختاری است. می‌توان فساد یک فرد را کشف کرد و او را مجازات نمود. اما مبارزه با فساد ساختاری پیچیده است و با مجازات و اعدام و زندان هم درست نمی‌شود. فساد ساختاری نامرئی است و همانند بختکی چنگالهای پلیدش را بر همه ابعاد زندگی اجتماعی می‌گستراند. در یک ساختار فاسد، فرد خاطی نه تنها مجازات نمی‌شود، بلکه جایگاه او ارتقاء نیز می‌یابد و قدرت‌طلبان فاسد روز به روز عرصه را بر ملت تنگ می‌کنند.

▫️اما یک سیستم چگونه فاسد می‌شود؟ ساختاری که مکانیسم نظارتی کافی از درون سیستم نداشته باشد پس ‌از مدتی فاسد می‌شود و نمی‌تواند پاسخگو باشد. یک مدرسه را در نظر بگیرید. اگر مدیر مدرسه توسط رئیس اداره آموزش و پرورش انتخاب شود، طبیعتاً فقط به او پاسخگو خواهد بود و نظارت فقط از بالا خواهد بود. اما در کشورهای اروپایی و ژاپن و آمریکا، مدیر توسط انجمن اولیاء و مربیان مدرسه انتخاب می‌شود و یا این نهاد مردمی در انتخاب او نقش اساسی دارد، لذا نظارت ساختاری از پایین به بالا و در درون سیستم آموزش و پرورش وجود دارد و مدیر مدرسه باید پاسخگوی اولیاء و مربیان باشد. در آنجا مدیر انتخاب شده ضرورتی نمی‌بیند که چاپلوس رئیس اداره باشد، و یا برای کسب رضایت مافوق، ریاکاری کند و یا پشت ماشین رئیس‌جمهور بدود و لاستیک ماشین امثال و را ببوسد. (در مدارس ایران هم انجمن اولیاء و مربیان وجود دارد. اما این نهاد فرمالیته است و هیچ نقش مشخصی ندارد.)

جمهوری اسلامی چگونه با فساد ساختاری مبارزه کند؟

▫️بگذارید از قوه قضائیه شروع کنیم که قرار است پرچمدار مبارزه با فساد باشد. مطابق قانون اساسی، رئیس قوه قضائیه توسط شخص رهبر انتخاب می‌شود. رئیس قوه معاونینی برای خود اختیار می‌کند و ایشان مدیرانی را منصوب می‌کنند و از بالا بر عملکرد این سیستم نظارت می‌کنند. حال تصور کنید اعضای "شورای عالی قضائی" با راُی قضات انتخاب شود و این شورا رئیس قوه قضائیه را انتخاب کند و او از طریق معاونین و مدیران منصوب شده این سیستم را اداره کنند و بر آن نظارت دارند. در چنان سیستمی نظارت در درون این نظام قضائی و از پائین به بالا نیز وجود خواهد داشت. ضمن آنکه با انتخاب رئیس قوه قضائیه توسط منتخبین شورای عالی قضائی، این قوه مستقل خواهد شد و روی تمام ارکان حکومت مخصوصاً قدرتمندترین نهادها هم نظارت خواهد داشت و کسی مستثنی نخواهد بود. (اتفاقا رسالت قوه قضائیه در این است که بیش از همه مراقب قدرتمندترین افراد و گروهها باشد نه ضعیفترین مردم.) قانون اساسی قبل از سال 67 دقیقا همینطور بود، متاسفانه تغییر داده شد و این حکایتی دردناک دارد. اگر قرار است با فساد ساختاری در قوه قضائیه مبارزه شود باید این ساختار دموکراتیک شود. در ساختار کنونی، حتی اگر سلمان فارسی به جای آقای صادق لاریجانی بنشیند، مادام که این قوه فاقد سیستم نظارتی مستقل و از پایین به بالا باشد، اوضاع چندان تغییر نخواهد کرد زیرا سیستم زنده و ضد فساد نیست و بر خود نظارت ندارد.

▫️قوه قضائیه فقط یک مثال است. سایر بخشهای نظام ی کشور نیز نیازمند چنان اصلاحات ساختاری است. نباید عده‌ای خاص از بالا برای کشور تصمیم بگیرند؛ بلکه باید به مردم اعتماد کرد تا جایگاه شایسته خود را در ساختار ی بیابند. مبارزه با فساد ساختاری نیازمند اصلاحات ساختاری است. حکومتهای دموکراتیک مبتنی بر مشارکت مردم و نظارت از پایین به بالا، هرگز سقوط نمی‌کنند. نمایندگان مجلس باید منتخب مردم باشند نه منتخب شورای محترم نگهبان و مجلس شورای اسلامی باید عصاره ملت باشد نه عصاره یک تفکر خاص. جمهوری اسلامی باید از تجربیات خود و سایر ملتها برای مبارزه با فساد بهره بگیرد. مادام که مردم با نظام باشند، به گفته امام خمینی (ره) آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند.


مشخصات

چرا آمریکا در سرنگونی رژیم ایران ناکام است؟

میتای اتزیونی، استاد روابط بین الملل در دانشگاه جورج واشنگتن، نشنال اینترست

اکنون که آمریکا کارش با کره شمالی «تمام» شده، زمان آن رسیده که به این سوال برگردیم که ت گذاری در قبال ایران بایستی چگونه باشد. تاکنون همه کاری که آمریکا در این زمینه انجام داده کنار کشیدن از توافق محدود کننده برنامه هسته ای ایران و تلاش برای اعمال مجدد تحریم ها بوده است. این سوال که آمریکا دقیقا چه می خواهد و مهم تر اینکه چطور به این خواسته می رسد، هنوز جای بحث دارد. البته منظور از تمام شدن کار آمریکا با کره شمالی این نیست که آن طور که رئیس جمهوری، دونالد ترامپ گفته است، پیونگ یانگ دیگر تهدید هسته ای محسوب نمی شود؛ بلکه بیشتر به نظر می رسد هر دو طرف گاوی شیرده پیدا کرده اند که تا ماه ها می توانند به دوشیدنش ادامه بدهند. کیم جونگ اون رهبر کره شمالی و ترامپ می توانند ادعا کنند توافقنامه سنگاپور دستاوردی بزرگ در زمینه ت خارجی است و امتیازاتی اندک برای طرف مقابل قائل شوند تا این باور عمومی ایجاد شود که شبه جزیره کره خلع سلاح هسته ای می شود. برای کیم، هیچ راه بهتری برای محافظت از نیروی هسته ای غیر از ادامه گفت و گو درباره برچیدن آن وجود نداشت. ترامپ هم می تواند به دلیل تلاش برای دستیابی به راه حلی صلح آمیز، امتیاز بگیرد؛ البته تا زمانی که کره شمالی به وضوح اعلام نکند قصد برچیدن تاسیسات هسته ای خود را ندارد.

به نظر می رسد این وضعیت برای مدتی ادامه خواهد داشت و بدین ترتیب، ایالات متحده زمان کافی دارد تا روی ایران متمرکز شود. متاسفانه ایده آشنا و بدی درباره ایران به ذهن ترامپ خطور کرده است. بیشتر چهره های مطرح در دولت آمریکا بیش از تغییر رفتار ایران، تغییر نظام در این کشور را خواستار می شوند. جان بولتون، مشاور امنیت ملی آمریکا گفت: «هدف ما باید تغییر نظام در ایران باشد.» رودی جیولیانی، وکیل ترامپ هم گفته: «رئیس جمهوری داریم که به تغییر نظام در ایران متعهد است.» مایک پومپئو هم پیش از آنکه در سمت وزیر امور خارجه منصوب شود، نوشته بود: «کنگره باید در جهت تغییر رفتار ایران و در نهایت نظام ایران اقدام کند.» چنین اظهاراتی مذاکره ای را که می تواند به تغییر رفتار منجر شود بسیار دشوارتر می کند، چون آنها هم تغییر در حزبی که با آن مذاکره می کنند یعنی حزب حاکم در آمریکا را خواستار می شوند.


یکی از دلایلی که جنگ داخلی در سوریه سال های طولانی ادامه یافته این است که آمریکا به عنوان پیش شرط هر مذاکره ای، برکناری بشار اسد رئیس جمهوری سوریه را خواستار شده است. برای آمریکا شاید دو راه برای تغییر نظام در ایران وجود داشته باشد. اولی همان شیوه ایست که آمریکا در خصوص افغانستان و عراق اجرایی کرد، یعنی حمله نظامی. با توجه به هزینه های بالای اقتصادی و انسانی چنین شیوه ای برای تغییر دولت و نتایج نه چندان خوشایند آن، هر تفکری درباره جنگ زمینی در آسیا عمدتا در نطفه خفه می شود. در حقیقت، بسیاری از کارشناسان بر این باورند که حمله به ایران بسیار دشوارتر از اقدام در جهت سرنگونی صدام حسین و طالبان افغانستان خواهد بود.


دومین راه اتکا به گروه های گوناگون در ایران یا «مردم» خواهد بود. ایران از گروه های قومی گوناگونی تشکیل شده که برخی از آنها از شیوه عملکرد حکومت در قبال خود راضی نیستند. گفته شده سیا تلاش هایی برای تماس با این گروه ها و تحریک آنها به شورش داشته است. برخی دیگر به اعتراض های خیابانی اخیر اشاره کرده اند و این مساله سبب شده است که باور کنند با تشویق های آمریکا چنین اعتراض هایی می توانند شکل بهار عربی را به خود بگیرند. تظاهرات خیابانی شاید در تونس و مصر به تغییر نظام انجامید، اما ایران در حکومتداری بسیار کارآمدتر از آنهاست. موفقیت ایران در این زمینه به دلیل دادن اجازه بیان اعتراض ها به ت های دولت و اعطای قدرت به اصلاح طلبان و ایجاد اصلاحات محدود است. آنهایی که منتظرند مردم ایران در جهت تغییر نظام اقدام کنند، احتمالا باید مدت زمان زیادی منتظر بمانند. اشتباه بودن چنین تی به ویژه با یادآوری این ت آشکار می شود که ایران در صورت رها کردن توافق هسته ای کنونی خیلی سریع می تواند به مرحله تولید تسلیحات هسته ای برسد.


بعلاوه ایران به افزایش نفوذ خود در عراق، سوریه، لبنان و افغانستان ادامه خواهد داد.به علاوه تغییر نظام در ایران وما به معنای تغییر رفتار به شیوه مد نظر آمریکا نخواهد بود. بسیاری از آنهایی که در ایران به ت های حکومت اعتراض دارند، ایرانی های وطن پرست هستند و این احتمال وجود دارد که اگر روی کار بیایند همچنان مخالف آمریکا و به دلایل تاریخی بریتانیا باشند و برنامه هسته ای را ادامه دهند. لازم به یادآوری است که برنامه هسته ای ایران در دولت اصلاح طلبان آغاز شد. از سوی دیگر، دولت کنونی نشان داده که در صورت مواجه با تهدید نظامی به مذاکره تمایل خواهد داشت.


اواسط سال ۲۰۰۳ که آمریکا به عراق حمله و ظرف چند هفته صدام حسین را که ۸ سال با ایران در جنگ بود، سرنگون کرد، این مساله به مثابه زنگ هشداری در گوش تهران بود. ماه مه ۲۰۰۳ دولت ایران پیشنهاد مذاکرات جامع را در رابطه با برنامه هسته ای مطرح کرد. فلینت لورت، مسئول پیشین بخش خاورمیانه در شورای امنیت ملی آمریکا این مذاکرات را با ارتباطات دیپلماتیک پکن و واشنگتن مشابه دانست که زمینه را برای گشایش روابط دو طرف در دوران نیکسون فراهم کرده بود. نیکولاس کریستف، ستون نویس نیویورک تایمز این سند را «فوق العاده» خواند و «امیدی حقیقی برای صلح» خواند. اما دولت بوش آن را رد کرد چرا که به دنبال تغییر نظام در ایران بود. خلاصه اینکه رهبران در واشنگتن از انتظار برای تغییر نظام در ایران توسط مردم نتیجه ای نمی گیرند و اگر هم تغییری در ایران ایجاد شود هیچ تضمینی نیست که نظام جدید پروژه هسته ای را رها کند. اما در مقابل، تجربه ثابت کرده که فشار نظامی و دیپلماتیک توامان به شرطی که هدف از آن تغییر رفتار باشد و نه تغییر نظام، می تواند نتیجه بدهد.


منبع: http://nationalinterest.org/feature/what-america-wants-iran-cant-be-achieved-regime-change-24727


مشخصات

ترامپ در شرق آسیا بازنده است

 فرید زکریا
لی کوآن یو مرحوم (اولین نخست وزیر سنگاپور) معمولا به من می گفت: "آمریکا اگر بتواند قدرت اصلی اقیانوس آرام باشد، می تواند در قرن 21، قدرت اصلی دنیا باقی بماند." لی، بنیانگذار سنگاپور مدرن و یکی از باهوشترین ذهن های استراتژیک است که در عمرم دیده ام، در اواخر زندگی اش در مورد این موضوع صحبت می کرد چون نگران از دست رفتن ثباتی بود که موجب رشد فوق العاده جهان در نیم قرن گذشته شده بود. از نظر او راهکار اصلی تعامل عمیق آمریکا با آسیا بود. به نظر می رسد پرزیدنت ترامپ تمام تلاشش را برای نقض گفته ی لی به کار گرفته است.
رسانه ها اشتباه متوجه شده اند. تیتر واقعی نشست ترامپ با کیم که به طور متناقضی در سنگاپور، دولت-شهری که لی ساخته است، برگزار شدباید اینگونه می بود: "آمریکا اتحاد 70 ساله خود را با کره جنوبی تضعیف می کند." قابل توجه ترین اقدام ترامپ، فقط ستایش افراطی رهبر دیکتاتور کره شمالی، کیم جونگ اون نبود، بلکه اعلام لغو تمرین نظامی با کره جنوبی، که از نظر کره شمالی تحریک آمیز است، نیز به همان اندازه قابل توجه بود.

احتمالا به رئیس جمهور اطلاعات درست داده نشده است. در واقع، این کره شمالی است که کره جنوبی را تحریک و تهدید می کند. همانطور که در سال 1950 به کره جنوبی حمله کرد. احتمال می رود که کره شمالی حدود یک میلیون نیروی فعال نظامی داشته باشد که تقریبا دو برابر نیرو های کره جنوبی است و احتمالا حدود 20 تونل، برای حملات غافلگیرانه ساخته است. کره شمالی همچنین بیش از 6000 توپخانه دارد که برد آنها تا خاک کره جنوبی می رسد. وزارت دفاع در سال 2006، پیش بینی کرد که اگر کره شمالی حملات توپخانه ای به سمت کره جنوبی را آغاز کند، 250000 نفر تنها در سئول کشته خواهند شد. کره شمالی 60 بمب اتم به همراه موشک های حامل آنها دارد. "بازی های جنگی" کره جنوبی با آمریکا، تمرینات دفاعی ضروری هستند که زیر سایه ی یک دشمن متخاصم انجام می شود.

ترامپ حتی اشاره کرد که مایل است به حضور نظامی نیروهای آمریکایی در کره ی جنوبی پایان دهد. ترامپ اشتباه فکر می کند که این اقدام، صرفه جویی در هزینه است، مگر اینکه بخواهد نیروهایش را از حالت آماده باش خارج کند که به معنی کاهش تعداد نیروی فعال نظامی است که در تضاد کامل با ت های خود او است. از آنجایی که نیمی از هزینه های حضور نظامیان آمریکایی را کره جنوبی می پردازد، انتقال آنها، کم هزینه نخواهد بود. آمریکا به خاطر تجارب تلخی که داشته، متوجه شده که داشتن نیروی نظامی آماده، آموزش دیده و مطلع از جغرافیای محلی، خیلی بهتر از نگه داشتن تمام نیروها در آمریکا است تا زمانی که مشکلی به وجود آمد بخواهد آنها را اعزام به خارج کند.

تعدادی از مفسران اشاره کرده اند که پیروز اصلی نشست سنگاپور، قدرت بزرگی بود که حتی در آنجا حضور نداشت: چین. کاملا درست است. خواسته های همیشگی چین را در نظر بگیرید. اول اینکه کره ی شمالی به ثبات برسد. تا همین اواخر، بحث های زیادی در مورد سرنگونی قریب الوقوع رژیم کره شمالی وجود داشت که برای چین این مسئله کابوس بود چون که اتحاد بر اساس شرایط کره جنوبی شکل می گرفت و این بدان معنی بود که یک کشور دموکرات بزرگ با آمریکا متحد و پایگاهی برای نیروهای نظامی آمریکا در نزدیکی مرز چین می شد. اما اکنون که آمریکا قول تضمین امنیت کره شمالی را داده است، احتمال وقوع این کابوس بعید به نظر می رسد.
خواسته ی دوم چین، رهایی یافتن از شر حضور نیروهای آمریکایی در آسیا است. ترامپ نیز به نظر می رسد تمایل دارد این کار را انجام دهد. پس از جنگ سرد، بسیاری از کشور های آسیایی نگران بودند که آمریکا از آسیا خارج شود و متحدانش را با الطاف محبت آمیز چین در حال ترقی تنها بگذارد. جوزف نای، یکی از مقامات عالی وزارت دفاع در دولت کلینتون، برای حصول اطمینان از اینکه آمریکا منطقه را ترک نخواهد کرد، بیانیه ای رسمی را منتشر کرد که بر اساس آن آمریکا متعهد به حضور صد هزار نیروی نظامی در آسیا می شد.
برای چین، دولت ترامپ مانند موهبتی است که هنوز دارد از عطایای آن بهره می برد. ترامپ دوران ریاستش را با خروج از همکاری ترانس پاسفیک آغاز کرد که گروهی از متحدان آمریکا این همکاری را به مظنور ایجاد جایگزینی برای بازار چین به وجود آورده بودند.
لی درست می گفت. بازی طولانی آمریکا در چند دهه ی آینده، این است که چگونه با چین در حال ترقی رفتار کند. و هم اکنون ما در حال خروج از این زمین بازی هستیم. منبع: @irdiplomat

مجله تلگرامی مطالعات آمریکا
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

چرا ترامپ همچنان به بحران سازی ادامه می دهد

دیوید گراهام، نشریه آتلانتیک

✍️ رئیس جمهور آمریکا به بحران سازی ادامه می دهد زیرا وی برای حفظ پایگاه حمایت خود به آنها نیاز دارد. ترامپ برای حفظ حمایتش نیاز به بحران ها دارد. اگر به اتفاقات در ده روز گذشته در آمریکا نگاه کنید، به سادگی می توان گفت رئیس جمهور ترامپ تمایل دارد بحران ی برای خود ایجاد کند. من این را می دانم برای این که در روز چهارشنبه دیدم که وی دستور اجرایی  را برای پایان دادن به جداسازی غیرقانونی خانواده ها در مرز امضاء کرد. بحران در جریان راهپیمایی برتری جویان سفیدپوست در شارلوتزویل در ویرجینیا ، رفتن به آستانه جنگ با کره شمالی، برکناری جیمز کومی و بحران های کوچک تر فراموش شده دیگر را می توان دید. چرا او چیزی یاد نمی گیرد؟ حقیقت این است که ترامپ به بحران سازی ادامه می دهد زیرا به آنها نیاز دارد. نامزد شدن ترامپ براساس بحران سازی بود. حضور وی در انتخابات شاهکار نبود با توجه به. این که باراک اوباما به عقلانیت معروف و اقتصاد در حال رشد بود اما تلاش ماهرانه ترامپ برای ایجاد بحران ها موجب شد کمی کمتر از اکثریت در  این کشور به او رای دهند با وجود این که وی نامزد ضعیفی بود. وی درباره افزایش مهاجران تبلیغات به راه انداخت و این در حالی بود که عبور از مرز کم شده بود، او تصویری تاریک از افزایش جنایت در کشور ترسیم کرد در حالی که نرخ جنایت به کمترین حد در تاریخ رسیده بود و هشدار داد که چین در حال سرقت مشاغل است و ارز را دستکاری می کند، در حالی که از دست رفتن شغل به خاطر چین و کاهش ارزش یوان سالها قبل افزایش یافته بود. حرف بحران هم در سخنرانی وی برای نامزد شدن در مجمع ملی جمهوریخواهان و هم سخنرانی وی در مراسم تحلیف نمایان بود.

✍️ترامپ گفت که به جداسازی خانواده ها پایان خواهد داد،کاری که خود انجام داده بود. عقلانیت متعارف می گوید در زمانی که اقتصاد در حال رشد است، رئیس جمهوری باید محبوبیت داشته باشد(نه ترامپ) و آن رئیس جمهور باید تمرکزش را به رشد اقتصاد معطوف کند.(ترامپ در حال انجام این کار نیست). ترامپ درباره اقتصاد بلوف می زند و شکایت ها در این زمینه در لنز رسانه ها پوشش داده نمی شود. رسانه ها وقت انجام این کار را ندارند زیرا آنها سرگرم پوشش دادن بحران هایی هستند که کاخ سفید ایجاد کرده است و کاخ سفید می خواهد که این بحران ها را ایجاد کند زیرا این راهی برای حفظ پیوندهای حامیان رئیس جمهور با  او است.

✍️ترامپ رئیس جمهور روزهای خوش و خوش بینی نیست، تنها چیزی که او دارد عشق به گلف است. ترامپ خود را رئیس جمهور دوران بحران نشان داده است. اگر همه چیز خوب پیش رود، رای دهندگان به سمت دولت توانمند دیگری اعم از جب بوش یا هیلاری کلینتون متمایل خواهند شد. آنها فقط در زمان فاجعه در کنار ترامپ خواهند بود. اگر همه چیزها به خوبی پیش رود، بودن در کنار ترامپ بسیار خسته کننده خواهد بود. /عصر دیپلماسی

مجله مطالعات آمریکا
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

تحریم‌ها زمینه‌ساز دیکتاتوری یا مردمسالاری؟

✍️ پروفسور پیتر بینارت، دانشگاه نیویورک
ترجمه: دکتر اسفندیار خدایی
✍️ تجارب تاریخی نشان می دهد که تحریمهای اقتصادی موجب می‌شوند کنترل جامعه هدف به دست انحصارطلبان حاکم بیفتد و روند مردمسالاری به حاشیه رانده شود. تاریخچه طولانی مداخلات آمریکا در امور داخلی کشورهای مختلف نشان می دهد که این مداخلات همواره یک مشکل را حل کرده اند اما مشکلات بزرگتری را به وجود آورده اند. مثلاً در دهه 1980 دولت ریگان مجاهدین افغانی را برعلیه شوروی تجهیز و حمایت کرد. لکن همین مجاهدین، القاعده را بوجود آوردند و با مرگبارترین حملات یازده سپتامبر هزاران آمریکایی را به خاک و خون کشیدند و هزاران میلیارد دلار بودجه جنگ با تروریسم را روی دست مالیات‌دهندگان آمریکایی گذاشتند.
✍️ تحقیقات نشان داده‌اند که تحریم‌ها جوامع هدف را به سمت دیکتاتوری سوق می‌دهند. تحقیقات دانشگاه ممفیس توسط پروفسور دورین پکسن در سال 2009 نشان داد که تحریمهای 1981-2000 وضعیت حقوق بشر در کشورهای هدف را خرابتر کرده بود. سال بعد تحقیقات مشترک همین پژوهشگر با پروفسور کوپردروری از دانشگاه میسوری نشان داد که جوامعی که هدف تحریم قرار گرفته اند در تمام شاخصهای دموکراسی افت کرده‌اند و به سمت دیکتاتوری متمایل‌تر شده‌اند. اما چرا؟

  1. تحریمها موازنه قدرت را به نفع رژیم حاکم و به زیان مردم منتقد تغییر می‌دهند و موجب می شود منابع قدرت اقتصادی و ی به دست حکومت بیفتد. تحریمها مردم را بیش از گذشته وابسته به جیب دولت می کند و نیروهای دموکراتیک دستشان از این منابع خالی می‌ماند. تحقیقات پروفسور کوپردروری و پکسن نشان داد که در شرایط تحریم دولتها منابع مالی را به سمت هواداران خود سوق می دهند تا اثرات تحریمها بر آنان را کم کنند و حمایت ایشان را برای ادامه حکومت خود تضمین کنند. در سال 1985 سازمان ملل با طرح نفت در برابر غذا موجب تقویت رژیم صدام شد. زیرا این رژیم با کنترل دفترچه های توزیع مواد غذایی، خانوارهای عراقی را مطیع و وابسته به خود گرداند.
  2.  تحریمها موجب فرار مغزها و استعدادهای هوادار دموکراسی می شود و زمینه را برای سلطه دیکتاتوری بر جامعه فراهم می کند. برآوردها نشان می‌دهند که بیش از سه میلیون نفر از نیروهای متخصص عراقی در دهه 1990 این کشور را ترک کردند. نیروهای متخصص باقیمانده در عراق دست از کارهای پژوهشی و صنعتی برداشتند زیرا درآمدی عایدشان نمی شد و سرمایه های انسانی عراق تلف شد و این کشور به دست اندک نیروهای بی تجربه هوادار دولت اداره می شد.
  3. تحریمها طیقه متوسط یعنی موتور محرکه دموکراسی را متلاشی می کنند و به جمعیت فقیری می افزایند که خواسته آنان فقط سیر کردن شکمشان خواهد بود نه آزادی و مشارکت در تعیین سرنوشت خود. فقر و بیکاری فقط به بیماری و عدم امنیت منجر نمی شود، بلکه فرهنگ و باور مردم را نیز فاسد می کند و همبستگی اجتماعی را متلاشی می کند و زور را جانشین قانون می کند. پروفسور لی جونز از دانشگاه کوین مری در کتاب "جامعه محاصره شده" درباره عراق می نویسد: اتحاد تحریمها و دیکتاتوری موجب شد که مقاومت دموکراتیک در مقابل صدام متلاشی گردد. اینگونه بود که بعد از سقوط صدام، افراط گرایان داعشی بر عراق حاکم شدند و سایه آنها دهها سال دیگر ادامه خواهد داشت.


✍️ ایران عراق نیست و زیرساختهای اجتماعی و اقتصادی ایران از عراق غنی‌تر است. اما چهل سال است که این کشور نیز با گونه های خفیفی از تحریمها دست و پنجه نرم می کند. این تحریمها فقط در سالهای 1390-1393 دوره اوباما شدید و فراگیر بوده‌اند. در همین سالها ارزش پول ایران و درآمد مردم را به شدت کاهش یافت. این تحریمها موجب شد که اقتصاد ایران به انحصار نظامیان درآید و فساد اقتصادی در این کشور فراگیر شود. این نظامیان با دور زدن تحریمها درآمد سرشاری کسب کنند و بازار تولید و توزیع را در انحصار خود گرفتند و بخش خصوصی و طبقه متوسط را به حاشیه رانده شدند.

✍️ دولت ترامپ با خروج از برجام و تحریم ایران قدم در همان راه گذاشته است و جنبش مردمسالاری نوپا را هدف قرار داده است و می‌رود که چشمه های امید به صلح و امنیت در منطقه خاورمیانه را بخشکاند و جامعه مدنی ایران را تضعیف و افراط گرایان را تقویت کند. به گفته یکی از کارشناسان ایرانی، وقتی که مردم زیر خط فقر له می شوند، تنها آرزوی آنها لقمه‌ای نان برای زنده ماندن خواهد بود نه تغییرات دموکراتیک ی. تحریمهای ایران طبقه متوسط را تضعیف می‌کند و ندای مردمسالاری را به حاشیه می‌راند و قدرت حاکمه را مستحکمتر و چابکتر می‌سازد و تنها راهی که پیش روی نخبگان می گذارد فرار مغزها خواهد بود./ انتشار با ذکر نام نویسنده و مترجم آزاد است

عنوان انگلیسی:
How Sanctions Feed Authoritarianism
Peter Beinart
مجله تلگرامی مطالعات آمریکا
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

تمرکز بر ایران؛ اشتباه آمریکا در خاورمیانه

✍️ دوگ بنداو، مشاور سابق رئیس‌جمهور ریگان، نویسنده کتاب امپراتوری جدید آمریکا
ترجمه: دکتر اسفندیار خدایی
 
◀️ ترامپ هرشب با نگرانی ایران به رختخواب می‌رود. تمام ت خارجی آمریکا در خاورمیانه به ایران بسته شده است. اما مگر ایران چه دارد که ترامپ را اینگونه هراسان کرده است؟ ایران یک قدرت منطقه‌ای درجه دو است که با مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم می‌کند و از نظر اقتصادی و نظامی از رقییان خود هم ضعیفتر است و در قاره آمریکا هم واقع نشده است. امروز خاورمیانه دیگر برای آمریکا ارزش سابق را ندارد زیرا آمریکا بزرگترین تولید کننده انرژی دنیا است. اسرائیل هم دیگر نیازی به حمایت آمریکا ندارد زیرا این کشور امروز یک ابرقدرت منطقه ای است که توان دفاع از خود را دارد. امور سوریه و  داعش هم باید به کشورهای منطقه واگذار شود و نیازی به آمریکا نیست.

ما آمریکاییها خوب می دانیم که این ادعا که ایران یک دولت تروریستی است، حقیقت ندارد. ایران هرگز آمریکائیها را ترور نکرده است. ایران حتی اسرائیلی‌ها را هم ترور نمی کند مگر در انتقام به ترور دانشمندان هسته ای این کشور که دولت اسرائیل به قتل رسانده است. لابد آمریکا نگران حمایت ایران از حزب الله و حماس از دشمنان اسرائیل است. ای کاش ایران این حمایتها را قطع می‌کرد. اما ما آمریکاییها هم در امور داخلی سایر کشورها دخالت می‌کنیم. و البته در این زمینه عربستان کارنامه سیاهتری از ایران دارد و در مسائل داخلی کشورهای منطقه بیش از ایران دخالت می کند.

بله، ایران مقابل تهای آمریکا در منطقه می ایستد. در مقابل آمریکا هم به ایران ضربات زیادی زده است. مثلا در کودتای 1953 دولت دموکراتیک مصدق را سرنگون کرد و شاه دیکتاتور و سرکوبگر را به قدرت بازگرداند. درنتیجه آمریکا متحد شاه شد و دشمنان شاه تبدیل به دشمنان آمریکا شدند و در نهایت شاه را برکنار کردند و دست آمریکا در ایران خالی ماند. آمریکا در جنگ هشت-ساله از صدام حمایت کرد و از آن زمان تاکنون آمریکا بارها ایران را به حمله نظامی تهدید کرده است. بعلاوه، تحریمهای اقتصادی علیه ایران، حملات سایبری و تجهیز و حمایت از دشمنان ایران در خلیج (فارس) و تلاش برای سقوط دولت سوریه یعنی تنها متحد ایران در منطقه، نمونه هایی از مداخلات آمریکا بر علیه تهران هستند.

دادگاه آمریکا اخیراً 920 میلیون دلار از دارایی های ایران را برای خانواده های حملات تروریستی علیه ملوانان آمریکایی در سال 1983 بیروت توقیف کرد. اما چرا هرگز نمی پرسیم که این نیروهای آمریکایی در لبنان چه می کردند و ریگان چرا هرگز پاسخی نداد. آن زمان حزب‌الله هنوز وجود نداشت. ایران اتهامات را رد کرد و کارشناسان آمریکایی از دخالت ایران ابراز تردید کردند و هرگز مدرکی علیه ایران ارائه نشد. اصلاً عملیات بیروت ترورسیتی نبود، جنگ بود علیه آمریکا که در امور داخلی لبنان مداخله نظامی می‌کرد و وارد یک جنگ داخلی شده بود. البته ریگان آن را عملیات حفاظت از صلح نامیده بود. ولی آمریکا در این جدال هرگز بی‌طرف نبود. دریانوردان آمریکایی مستحق مرگ نبودند لکن دولت ریگان آنها را وارد یک جنگ داخلی پیچیده در لبنان کرد و اینگونه شد که آنها مظلومانه هدف قرار گرفتند. آمریکا هرگز اشتباهات خود را نپذیرفت و انگشت اتهام را به سمت ایران نشانه گرفت. به گفته بنیس فرانک تاریخدان مشهور، همان زمان فرمانده نیروی دریایی آمریکا، تیموتی گراگتی حمایت آمریکا از ارتش لبنان ماهیت این ماموریت را تغییر داد و به حمله مخالفان به نیروهای آمریکایی مشروعیت داد.

ایران یک کنشگر خودخواه و سلطه‌جو در خاورمیانه است. اما فقط تهران اینگونه نیست. و آمریکا بالاخره باید یک روز تی متوازن‌تر در خاورمیانه دنبال کند و اشتباهات متعدد و بزرگ خود را بپذیرد.

عنوان انگلیسی:
Washington’s dangerous fixation on Iran 
By Doug Bandow

مجله تلگرامی مطالعات آمریکا
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

چرا ایران بالاخره با ترامپ مذاکره خواهد کرد؟
زلمای خلیل زاد، نماینده پیشین آمریکا در سازمان ملل
ترجمه: دکتر اسفندیار خدایی

تصمیم ترامپ در خروج از برجام در داخل و خارج آمریکا مورد انتقاد فراوان قرار گرفت. منتقدان این تصمیم دولت ترامپ را فراخوانی برای جنگ و ت تغییر رژیم ایران دانستند. اما این نکته مغفول مانده است که که ترامپ همزمان با خروج از برجام از ایران خواسته است که بار دیگر پای میز مذاکره با آمریکا بنشیند. فشار اقتصادی در کنار درخواست مذاکره، بالاخره ایران را به میز مذاکره خواهد کشاند. اخیراً پمپئو وزیر امور خارجه آمریکا پیام جالبی به ایران داد و از این کشور خواست "به الگوی مذاکره با کره شمالی نگاه کند و جدیت آمریکا در تعامل با مخالفان در مسائل پیچیده را ببیند."  فشارهای ترامپ ایران را به زانو نخواهد آورد و منجر به تغییر رژیم در ایران نیز نخواهد شد. اما احتمالا تهران را به میز مذاکره خواهد کشاند. ایران در حال حاضر تمایلی برای مذاکره با آمریکا ندارد بلکه به دنبال تضمین ها و توافقی با اروپاست تا فشارهای آمریکا را کاهش دهد. اما به دلایل زیر، رهبران این کشور در آینده نزدیک به فکر مذاکره با آمریکا خواهند افتاد.

اولاً، ایران به زودی از اروپا نومید خواهد شد زیرا برای شرکتهای اروپایی بازار آمریکا بسیار با ارزشتر از بازار ایران خواهد بود. تجارت اروپا با ایران حتی کمتر از تجارت اروپا با قزاقستان است. دولتهای اروپایی نمی توانند این واقعیت را تغییر دهند و غیر ممکن است که تضمینی به رهبر ایران بدهند.

ثانیا، ایران به دنبال غنی سازی و از سرگرفتن فعالیتهای هسته ای نخواهد رفت. زیرا این اقدام ایران موجب می شود که اروپا و سایر قدرتهای دنیا نظیر چین و روسیه به آمریکا بپیوندند و فشارهای اقتصادی بر ایران مضاعف گردد. بعلاوه آمریکا تهدید کرده است که در آنصورت تاسیسات هسته ای ایران را بمباران خواهد کرد. بنابراین بعید است ایران این مسیر را انتخاب کند.

ثالثاً، فشار ناشی از تحریمهای همه جانبه آمریکا موجب خواهد شد که سرمایه گذاری در ایران به شدت کاهش یابد، بلکه سرمایه ها از این کشور فرار کنند و نا آرامی های بیکاری کشور را فراگیرد. فشارها بر متحدان ایران در منطقه نظیر حزب الله لبنان و حماس و سوریه و یمن موجب می شود که ایران ناچار شود بین عقب نشینی و ادامه تنشهای منطقه یکی را انتخاب کند. اگر ایران همچنان این جدال در منطقه را ادامه دهد، باید منابع اندک اقتصادی خود را صرف این جدالهای منطقه ای کند و در آنصورت نیتی داخلی و اختلاف بین جناحهای ی داخل ایران و حتی شورش داخلی ممکن است منجر به تحولات بزرگتری در این کشور شود.

چهارم، ایرانیها به توافق کره شمالی – آمریکا نیز نگاه می کند. اگر این توافق به ثمر بنشیند، ایران نیز ممکن است همان مسیر را در پیش گیرد. عقب نشینی از برجام موجب نشد که کره شمالی با آمریکا توافق نکند. فشارهای شدید اقتصادی بر ایران و پیشرفت واقعی در توافق آمریکا با کره شمالی موجب می شود که رهبران ایران به فکر آن بیفتند که برای حفظ منافع خود پشت میز مذاکراه با آمریکا بنشینند و توافقی را مضاء کنند که منافع دو طرف را تضمین کند و روابط با آمریکا را عادی سازد. تنها گزینه جایگزین ادامه جدال با آمریکا و فشارهای اقتصادی و ریسکها و بحرانهایی است که اوضاع ایران را آشفته تر می سازد.
منبع: واشینگتن پست    www.washingtonpost.com

مجله مطالعات آمریکا
 t.me/EsfandiarKhodaee

مشخصات

آمریکای در حال افول ، عصبانی و عجول

غلامرضا مصدق

بعد از دو جنگ جهانی اول و دوم و بویژه جنگ دوم به دلیل دور بودن آمریکا از صحنه جنگ علیرغم مشارکت گسترده و تعیین کننده در هر دو جنگ ، این کشور به قدرتمندترین کشور دنیا تبدیل شد . در حالیکه بعد از هر دو جنگ کشورهای مهم و مطرح دنیا مثل انگلیس ، فرانسه ، آلمان ، شوروی ، چین ، ژاپن و غیره در میان ویرانی های جنگ دست و پا می زدند ، آمریکا بی نیاز از  بازسازی حتی یک ساختمان به بزرگ‌ترین کمک دهنده به کشورهای جنگ زده تبدیل شد. سرزمین های وسیع و مرغوب ، منابع غنی طبیعی ، جذب نخبگان و سرمایه گذاران دنیا ، احترام به حق مالکیت ، دموکراسی ، سختکوشی و انضباط کاری آمریکا را به بزرگ‌ترین قدرت تولیدی ، نظامی ، ی ، تکنولوژیک و البته امپریالیستی دنیا تبدیل کرد . بعد از جنگ دوم جهانی ۵۰‎٪ تولید دنیا متعلق به این کشور بود ، بعبارتی هرآنچه همه کشورهای دنیا تولید می‌کردند ، آمریکا خود به تنهائی تولید می‌کرد.  هر آنچه که در عالم موجود است اگر عمر طبیعی داشته باشند بر أساس یک قاعده عقلی دارای یک سیکل فراز و فرود  هستند . روزی متولد می‌شوند ، رشد می‌کنند به بلوغ و نهایتاً به مرحله افول و مرگ میرسند . تنها استثناء بر این قاعده ذات خداوندی است که ازلی و ابدی است . تمدنها هم دقیقاً تابع این قاعده هستند ، هیج تمدنی حتی قدرتمند ترین آنها ابدی نبوده و نیستند . تمدن‌های باستانی ایران ، چین ، مصر ، رم ، آزتک و تمدن‌های معاصر مثل امپراطوری های اسپانیا ، انگلیس و شوروی مصادیق ظهور و افول تمدنها و امپراطوریها هستند.  آمریکا در سیکل عمر خود سالهاست.

متن کامل در کانال تلگرام مجله مطالعات آمریکا


مشخصات

جامعه آمریکا پوپولیسم ترامپی را برنمی‌تابد.

سیدحسین سیف‌زاده، استاد بازنشسته دانشگاه تهران و استاد مونتگمری کالج-راکویل در مریلند آمریکا
پاپیولیسم، فلسفه حکمروائی نیست، بلکه پوست خربزه ای است که نهایتا" موجب سقوط او و همپالکیهایش در حزب جمهوریخواه خواهد شد.
پاپیولیسم به عنوان یک دام فریبنده، توسط عوامفریبها و یا مغرورین بی مایه، عمدتا" جایگاه مطلوبی در جوامع در حال گذار و پیشامدرن دارد.
در کشورهای غربی، گذار به مدرنیته انجام شده، و لیبرالیسم فلسفی راه را برای جا افتادن ابزار تحقق رهائی و آزادی (یعنی علم تجربی) فراهم کرده است. متنی بودن علم تجربی در قالب یک یا چندین دانشگاه برجسته در کشورهای توسعه یافته ظهور یافته است. دانشگاهها به عنوان مهمترین نهاد حوزه عمومی هم راهنمای جامعه مدنی و حکومت در غربست، و هم راهنمای کانون وکلا و رسانه ها در افشاء سوء استفاده احتمالی پاپیولیستها و عوامفریبها. بلائی که رسانه های آزاد در آمریکا بر سر ترامپ آورده اند، مجال نفس کشیدن را.

لینک متن کامل در کانال تلگرام مجله مطالعات آمریکا


مشخصات

بازی در بحران را از قطر بیاموزیم

مرتضی سیمیاری / جامعه نو

ساعت حوالی سه بامداد را نشان می‌داد که تلفن خانه سفیر به صدا درآمد، آن سوی خط استوارت جونز معاون تیلرسون با عصبانیت فریاد می‌زند «مگر دیوانه شده‌اید، تصمیم احمقانه شما خلیج فارس را به آتش می‌کشد.» سفیر امارات در واشنگتن پاسخ می‌دهد: «ما در هماهنگی با کاخ سفید هستیم. اما آیا رئیس تو از تصمیم ترامپ خبر دارد؟» یوسف العطبیه بعدها با نقل این مکالمه تلفنی می‌گوید: «ما و عربستان تصمیم گرفتیم قطری‌ها را تحریم کنیم، ترامپ هم پشتیبان ما بود، اما دلیلی نداشت تیلرسون هم از ماجرا خبر داشته باشد» البته واقعیت آن بود که وزارت خارجه آمریکا از مدت‌ها قبل می‌دانست شاهزاده جوان سعودی و استاد اعظم او شیخ محمد بن زاید می‌خواهند تکلیفشان با دوحه را یک‌سره کرده و برادر کوچک را تنبیه کنند. تیلرسون همه تلاش خود را انجام داده بود تا این حادثه روی ندهد، اما جارد کوشنر و دیوید گرینبلات مدام در گوش ترامپ می‌خواندند که برای آنکه طرح صلح خاورمیانه شکل اجرایی بگیرد باید قطری‌ها را کنترل کرد، زیرا قطر یک شبکه تلویزیونی تروریستی است که حتی می‌تواند از کره شمالی هم خطرناک‌تر باشد! برای همین باید آنها را

 لینک متن کامل در کانال تلگرام مجله مطالعات آمریکا

مشخصات

تحقیقات جمهوری‌خواهان درباره امتیازات اوباما به ایران!

دولت اوباما قصد داشته است که بصورت محرمانه به ایران امکان دسترسی به سیستم مالی آمریکا را بدهد و این تصمیم پس از به سرانجام رسیدن توافق هسته‌ای در سال ۲۰۱۵ میلادی و لغو تحریم‌های آمریکا اتخاذ شده است. بر اساس تحقیقات جمهوریخواهان سنای آمریکا که گزارش آن روز چهارشنبه منتشر شد، در دوران ریاست جمهوری باراک اوباما، وزارت خزانه‌داری بصورت محرمانه مجوزی را در فوریه سال ۲۰۱۶ میلادی صادر کرده است که به ایران اجازه می‌داد معادل ۵.۷ میلیارد دلار پولی را که در بانک عمان داشت، دریافت کند. قرار بود این مبلغ از ریال عمان به یورو تبدیل شود و برای انجام عملیات تبدیل، لازم بود ابتدا این مبلغ به دلار آمریکا تبدیل گردد. چنانچه چنین مجوزی برای بانک عمانی صادر نمی‌شد، بانک مسقط برای تبدیل این پول به یورو مجبور به نقض تحریم‌های آمریکا.

متن کامل در کانال تلگرام مجله مطالعات آمریکا


مشخصات

✅ از نرخ ارز تا تلگرام؛ راه حل یا راه حذف؟

  پدرام سلطانی
 تلگرام فیلتر شد. دلار دوباره به مرز شش هزار تومان رسید. پیشتر نوشته بودم که این روزها وزن عوامل غیر اقتصادی در افزایش نرخ ارز رو به فزونی نهاده است. هر چند نمی توان ادعا کرد که فیلتر شدن تلگرام عامل گرانی دلار بوده است؛ اما می توان گفت که هر تصمیم و اتفاقی که به آرامش جامعه خدشه وارد سازد، افکار عمومی را بیشتر به سوی تصورات منفی و نگرانی از آینده سوق می دهد و رفتار اقتصادی ایشان را به سمت تصمیماتی برای کاهش آثار این اتفاقات بر دارائیهایشان سوق می دهد. اما فارغ از اثر فیلترینگ تلگرام بر نرخ ارز، می خواهم در رفتار شناسی این دو موضوع، نرخ ارز و فیلترینگ تلگرام، سخن بگویم. متن کامل در کانال تگرام مجله مطالعات آمریکا


مشخصات

مصاحبه: ترامپ برای اقتصاد ایران برنامه دارد

مصاحبه ایرنا با دکتر اسفندیار خدایی

 دولت ترامپ در آخرین اقدام ضد ایرانی خود، سپاه پاسداران را در لیست گروههای تروریستی گنجانده‌است. در همین زمینه اسفندیار خدایی کارشناس مسائل آمریکا در گفتگو با خبرنگار ی ایرنا اظهار داشت: این اقدام را باید در چارچوب برنامه های ترامپ و حلقه ضد ایرانی در اطراف وی– کسانی مانند بولتون و پمپو – دانست و ادامه همان ت گام به گام دولت ترامپ علیه ایران است و باید منتظر آن باشیم که در آینده نهادها و سازمان‌های دیگر جمهوری اسلامی ایران را در لیست گروه‌های تروریستی قرار دهد.

 کارشناس مسائل آمریکا ماهیت این اقدام دولت ترامپ را اقتصادی اعلام کرد و ادامه داد: آمریکا در حال حاضر در شرایطی نیست که بخواهد وارد درگیری نظامی شود، این کشور وقتی وارد اقدام نظامی می‌شود که بتواند آن را تمام کند، در غیر این صورت وارد نمی‌شود. با توجه به اوضاع افغانستان، عراق و حتی اسرائیل و حزب‌الله چنین اقدامی توسط ایالات متحده بعید است و عواقب نامشخصی دارد.

 به گفته دکتر اسفندیار خدایی، یکی از اهداف حلقه ضد ایرانی دولت آمریکا از گنجاندن سپاه در لیست گروه های تروریستی این است که چنانچه ترامپ در انتخابات 2020 شکست خورد و دولتی دموکرات و حامی برجام به قدرت رسید، نتواند به آسانی روابط با ایران را بهبود بخشد و به برجام بازگردد. سیستم ی حاکم بر آمریکا بر این قاعده استوار است که برای برداشتن تحریم‌ها و یا خارج کردن یک گروه از لیست گروه های تروریستی، دولت آمریکا باید بتواند تصمیم خود را برای کنگره و افکار عمومی توجیه و قابل پذیرش کند و این طبیعتاً مشروط به تغییرات اساسی در ایران است و چنان شرایطی کار را پیچیده‌تر می‌سازد.

 متعاقباً هدف ترامپ از خروج از برجام و تروریست خواندن سپاه، آن است که تصمیم‌گیرندگان ت خارجی ایران منتظر پایان دولت ترامپ نمانند و اگر قصد مذاکره دارند با ترامپ آغاز کنند و این دستاورد ارزشمندی برای ترامپ در انتخابات باشد. علاوه بر این در صورت مذاکره، هم بازگشت به برجام و هم خارج کردن سپاه از لیست گروههای تروریستی، کارت هایی برای دولت ترامپ در مذاکرات احتمالی آینده با ایران خواهد بود و طبیعتاً ایران هم نباید با دست خالی به میز مذاکره بازگردد و کارتی مثل خارج کردن نظامیان آمریکا از لیست تروریسم می‌تواند ارزشمند باشد.

لابی صهیونیست به دنبال منافع آمریکا نیست

 این کارشناس مسائل بین‌الملل درباره اقدام لابی‌های صهیونیست در تهای ضد ایرانی دولت ترامپ گفت: رفتار آمریکا در قبال ایران در چارچوب منافع این کشور نمی‌گنجد. بلکه این نوع اقدامات به دنبال تامین منافع و برنامه‌های گروه‌های خاص ضد ایران است. در واقع اختلاف منافع ملی ایران و آمریکا در آن حدی نیست که باعث تقابل تهران و واشنگتن شود. به ‌استثناء اختلافات در قضیه اسرائیل؛ و لابی صهیونیزم که تلاش می‌کند این درگیری را به نفع خود تمام کند - اما این لابی هم آنقدر عاقل هست که بداند با اقدام نظامی امنیت خود اسرائیل هم به خطر می‌افتد. این تحلیل در محافل صهیونیستی وجود دارد که چون تحریمهای اقتصادی علیه ایران به خوبی پیش می رود دیگر دلیلی ندارد که بخواهند برای خود دردسر ایجاد کرده و با اقدام نظامی کار را برای خود پیچیده کنند.

 دکتر خدایی در پاسخ به این پرسش که چرا کنگره مخالفتی با تصمیم ترامپ درباره سپاه نمی‌کند گفت: دفاع از ایران آن هم به صورت آشکار برای هرکدام از اعضای کنگره هزینه زیادی خواهد داشت. چنین اقدامی یعنی درافتادن با لابی قدرتمند صهیونیست است. درحالیکه ضدیت با ایران هزینه ای برای کسی ندارد بلکه آب و نان هم دارد.

 اعضای کنگره به ترامپ اعتماد ندارند اما نگرانی‌های مشترکی درباره ایران دارند و البته ضدیت با ایران هزینه یا خطری برای آنها ندارد؛ بلکه دفاع از ایران است که هم برای اعضای کنگره خطرناک و پرهزینه است. همینطور اقدام علیه ایران هزینه‌ای برای ترامپ ندارد و فشار جدی به دولت او وارد نمی‌کند. اما اگر همین قضیه در مورد ترکیه یا مای و عربستان مطرح شود، لابی‌های آنها فعال می شود و این دولتها با ابزارهای اقتصادی بر دولت آمریکا فشار وارد می‌کنند.

 تعداد بالای طرح‌هایی که در کنگره و دولت آمریکا علیه جمهوری اسلامی ایران مطرح می‌شود هم به همین علت است. ما نفوذی در داخل آمریکا نداریم. بعد از برجام، مقداری لابی رسانه‌ها و دوگانه شدن دموکراتها و جمهوری‌خواهان، مخالفین و موافقین برجام در آمریکا به وجود آمد. اما چون این لابی ریشه اقتصادی ندارد و سازمان‌یافته هم نیست نفوذ ایران بر ت آمریکا بسیار کم است گر چه از لحاظ رسانه‌ای موافقین برجام و حقانیت مواضع جمهوری اسلامی تاثیرگذار است اما پشتوانه اقتصادی ندارد.

مشخصات

اشتباه ما این بود که پشت برجام را خالی کردیم
دکتر اسفندیار خدایی

 ما گمان می‌کردیم که امضاء دولتهای مختلف بخصوص آمریکا پشتوانه محکمی برای برجام است. در حالیکه در روابط بین‌الملل قدرت تضمین کننده اجرای قراردادها و پیمان­هاست نه تعهدات قانونی یا اامات اخلاقی. مطابق مبانی واقع‌گرایی، تمام دولتها به دنبال منافع خود هستند و پیمانها و توافقات فقط تا وقتی دوام می آورند که قدرت کافی پشت سر آنها باشد. 

 اشتباه ما این بود که پشت برجام را خالی کردیم و از فرصت پیش آمده و چندین برابر شدن فروش نفت پس ازتوافق، خود را برای روز خروج آمریکا از برجام یا برهم زدن این قرارداد آماده نکردیم در تهیه ابزار کافی برای حمایت از منافعمان در برجام غفلت ورزیدیم. دو جناح ی چنان مشغول دعوای خوب یا بد بودن برجام و جزئیات توافق شدیم که گمان نمی کردیم آمریکا به آسانی از برجام خارج شود و هیچ برنامه ای برای دفاع از حقوقمان در این توافق در صورت استنکاف طرف مقابل نداشتیم. اصولگرایان می گفتند آمریکا در این توافق چنان پیروز شده است که هرگز از آن خارج نمی شود و دولتمردان می گفتند آمریکا قانوناً نمی تواند از این توافق بین‌­المللی چندجانبه خارج شود.

 تصور کنید که ایران پس از توافق برجام با بهره‌گیری از فرصت پیش آمده، ظرف این چند سال، حدود یک پنجم از عایدات برجام را ذخیره می‌کرد. پس از توافق، فروش نفت ایران چندین برابر شد و درآمد هنگفتی نصیب کشور شد ولی قدر آن را ندانستیم. آیا اگر با برنامه ریزی عاقلانه حدود یکصد میلیارد دلار را پشتوانه جنگ اقتصادی می کردیم، آیا امروز ترامپ می­توانست به آسانی از برجام خارج شود و ایران را تحت فشار قرار دهد؟ آیا در آن صورت، هیچ چشم اندازی برای توفیق تحریمهای آمریکا متصور بود؟ خیر، زیرا با وجود چنان پشتوانه­ مالی ما می‌­توانستیم چندین سال از فروش نفت صرف نظر کنیم. بلکه می‌توانستیم با فراغ بال از طریق کم و زیاد کردن فروش نفت خود در بازار به آمریکا و سایر مصرف کنندگان نفت فشار وارد کنیم و از موضع قدرت، رفتار آنها را در قبال برجام کنترل کنیم نه آنکه این توافق را تبدیل به یک کاغذپاره بدون پشتوانه و در حد ابزاری برای اثبات حقانیت اخلاقی ایران تنزل یابد و در قبال آن به محدودیتهای فراوان هسته­‌ای گردن بگذاریم.

 آمریکا از آغاز تاسیس تاکنون هرگز به پیمانها و قراردادهای خود پایبند نبوده است مگر آنکه طرف مقابل توانسته باشد این دولت را وادار به اجرای مفاد قراردادها گرداند (مطابق منطق واقع‌گرایی). پیمانهای آمریکا با قبیله‌های سرخ­پوست هرگز عملی نشدند چون سرخپوستان گمان می کردند می‌شود روی فاکتورهایی مثل اخلاق و مردانگی حساب کرد و برنامه‌ یا قدرت کافی برای حفاظت از توافق در صورت خروج آمریکا نداشتند. اما در قراردادهایی که طرف مقابل با ابزار قدرت کافی مقابل آمریکا ایستاد، این کشور توافق را مو به مو اجرا کرده است. مثلاً پس از ناکامی آمریکا در جنگ سال 1812با انگلستان بر سر سرزمین کانادا، توافقی بین لندن و واشینگتن منعقد شد و آمریکا حاکمیت انگلستان بر کانادا را پذیرفت و مرز کاندا و ایالات متحده مشخص شد. آمریکا این توافق را مو به مو اجرا کرد، نه بخاطر رضای خدا و یا پاسداشت اخلاق و اامات قانونی این توافق، بلکه چون قدرت عظیم نیروی دریایی و اقتصاد قدرتمند انگلستان مواجه بود. مثال دیگر: اخیراً دولت ترامپ تعرفه های سنگینی بر کالاهای چینی گذاشت، اما وقتی که در جنگ اقتصادی با پاسخ متقابل چین مواجه شد و تعرفه های چین بر روی کالاهای آمریکایی می­رفت که موجب زیان هنگفت به تولیدکنندگان آمریکا وارد کند، ترامپ عقب­نشینی کرد؛ البته دعوای با چین همچنان ادامه دارد و هنوز برای قضاوت زود است.

 اشتباه ما پس از توافق برجام این بود که بازی را تمام شده پنداشتیم. درحالیکه بازی اصلی با برجام شروع شد. وقتی که جمهوری‌خواهان کنگره یکصدا مقابل توافق ماندند و رای مخالف دادند، ما متوجه خطر نشدیم و گفتیم امضاء کری و اوباما ضمانت است. وقتی که کاندیداهای جمهوری خواه انتخابات ریاست جمهوری از خروج آمریکا از برجام دم می‌زدند، ما جدی نگرفتیم. وقتی که ترامپ رای آورد و اولویت خود را خروج از برجام یا تغییرات اساسی در توافق اعلام کرد، باز هم ما جدی نگرفتیم. حال که ترامپ برجام را پاره کرده‌است و حلقه تحریمهای اقتصادی را تنگ کرده‌است متوجه شده‌ایم که مشکل ما مقداری پول برای اداره کشور است، و اگر داشتیم آمریکا مجبور بود به توافق بازگردد چه ترامپ در آمریکا حکمرانی کند و چه دولتی دموکرات بر سرکار بیاید./انتشار مطلب با ذکر نام نویسنده و کانال مطالعات آمریکا آزاد است.

مشخصات

آدرس غلط خروج از برجام با کدام هدف؟

✍️ داود حشمتی
هل دادن ایران به سمت خروج از برجام از آن دست آدرس‌های غلطی است که اتفاقا حالا مدعیان مخالفت با برجام ناچار هستند به آن پاسخ دهند. به دوران برجام و پس از آن برگردیم که عده‌ای آدرس غلط به مسئولان دادند و گفتند در برجام همه چیز دادیم و هیچ چیز نگرفتیم. گفتند «نتانیاهو نقش پلیس بد را در برجام بازی می‌کند و از آن راضی است. گفتند نتانیاهو توانسته ایران را مهار کند و به دروغ می‌گویند ناراضی است. و در شاه بیت آن مغز متفکر کیهان نوشت: «برجام به نفع آمریکاست و ترامپ هرگز از برجام خارج نمی‌شود.» این آدرس غلط را آنقدر زیرگوش مسئولان زمزمه کردند که هیچ کس فکرش را هم نکند که ترامپ ممکن است تهدیداتش را عملی کند. آنها حتی در زمان روی کار آمدن ترامپ خوشحال بودند. معتقد بودند او «کاسب» و «اهل معامله»‌ است. همانطور که براساس تحقیقات مولر مشخص شده روسیه ایمیل‌های کلینتون را هک کرد تا به نفع ترامپ فضا را تغییر دهد، آنها هم معتقد بودند آمدن ترامپ به نفع جناحشان است و میوه آن را می‌توانند در سال 96 بچینند اما دسته دیگر گازانبر در داخل درست عمل نکرد. آنها معتقد بودند اتفاقا ترامپ بهتر از کلینتون و اهل مذاکره است. مهدی محمدی دبیری جمنا و از اعضای تیم جلیلی در مذاکرات حالا می‌گوید:‌‌ «غلط ترین آدرس ممکن این است که فکر کنیم آمریکا می‌خواهد ایران به سمت خروج از برجام هل بدهد. آمریکا و اسرائییل اکنون فقط یک نگرانی دارند و آن خروج عملی ایران از برجام است. اگر ایران کلا برجام را کنار هم بگذارد آمریکا قادر به وارد کردن هیچ فشاری بیش از وضع فعلی به ایران نیست.»

غلط‌ترین آدرس ممکن این بود که به مسئولان ایرانی القا کنند که ترامپ هرگز از برجام خارج نخواهد شد. حتی این مساله را نمی‌توان یک آدرس غلط دادن ساده انگاشت. اگر ذهن را کمی رها بگذارید گزینه‌های دیگری هم به ذهنتان خطور می‌کند. وقتی فکر کنید یک عده مدام بیخ گوش مسئولان و در رسانه‌ها عنوان کنند: «ترامپ از برجام خارج نمی شود.» خیالتان راحت.  و بعد ببینید که یکدفعه همه چیز تغییر کرد و ترامپ امضای خروج از برجام را جلوی چشمان گرفته است.

حسین شریعتمداری در سرمقاله کیهان هم تلاش کرده تا با دست و پا زدن بسیار این موضوع را توجیه کند. او مدعی است که «پیش از این تاکید کرده بودیم که برجام برای آمریکا یک سند طلایی است و ترامپ هرگز از آن خارج نشده و این امتیاز بزرگ را که با فریب تیم هسته‌ای کشورمان به دست آورده است از دست نمی‌دهد. بعد از خروج ترامپ از برجام عده‌ای به کیهان خُرده گرفتند که آنگونه نشد! ولی بعدها موگرینی اعتراف کرد که به ما (اروپا) تضمین داد که ایران از برجام خارج نمی‌شود! »

آنچه مخالفان نمی گویند این است که معنای خروجشان از برجام دقیقا چیست؟ چرا آدرس غلط می‌دهند؟ از برجام خارج شدن یعنی اینکه دوباره به غنی سازی بالاتر و ذخیره اورانیوم بپردازیم؟ این روش را تا کجا ادامه می‌دهیم؟ تا رسیدن به بمب هسته‌ای؟ حتی اگر مساله خودتان را با فتوای رهبری در حرام بودن بمب هسته‌ای را توجیه کنید، (که نمی‌توانید)‌ دستکم باید به مردم با صراحت و صداقت بیان کنید: خروج از برجام دقیقا چه معنایی دارد، و نقطه نهایی آن کجاست؟

آیا تضمین می‌دهید که ایران وارد جنگ نشود؟‌ تضمین می‌کنید مورد حمله قرار نگیریم و به سرنوشت عراق دچار نشویم؟ در مرتبه‌ای پایین‌تر حتی‌ چه کسی تضمین می‌کند که بعد  از خروج از برجام دنیا بار دیگر به ما اجازه غنی‌سازی قانونی و به دور از نظارت را بدهد؟

آنها که ایران را از خارج و داخل به سمت خروج از برجام هل می‌دهند، به دنبال تحت فشار قرادادن مسئولان عالی نظام هستند تا وعده «آتش زدن برجام» را عملی کند. چون آن را به نفع خود (نه به نفع ملت ایران) می‌دانند. مسئولیت هر اتفاقی بعد از آن قطعا برعهده همین افراد است که آگاهانه ایران را به سمت خروج از برجام سوق می‌دهند.
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

نگذاریم قامت بلند ایران خم شود

✍️ صادق ملکی، کارشناس، استراتژیست و تحلیلگر ارشد مسائل ی
ما به عنوان ایران انتخاب کرده ایم یک استثنا باشیم. ما در حالی مسئولیت تغییر جهان را عهده دار شده ایم که خود را نمی توانیم تغییر دهیم. ما بر عهده گرفته ایم که اسرائیل را از نقشه جغرافیا پاک کنیم و فلسطینی ها را دوباره صاحب وطن کنیم. ما بر عهده گرفته ایم که بر پا کننده عدالت روی زمین باشیم. و امروز اسرائیل قوی‌تر از چهل سال پیش، حتی حاضر نیست به طرح دو دولت تن دهد و دغدغه سوریه در خط مقدم جبهه مقاومت، نه جولان و فلسطین، بلکه دغدغه پا برجا ماندن و جنگ علیه بقای داعش است.

بازی ت، بازی قدرت و عمل ممکن است. در زمین ت نمی شود بدون محاسبه سخن گفت و عمل کرد. باید از نگاه آرمانی رها شد و به واقعیت حاکم بر زمین، تن داد. این سخن به معنای تسلیم نیست، بلکه به معنای تنظیم ت بر اساس قدرت و ظرفیت است. عدم تن دادن به واقعیت های حاکم بر صحنه ت، فاجعه ای همراه با تحقیر ملی داشته است و خواهد داشت. قراداد ترکمنچای میان ایران و روسیه، جام زهر و حتی برجام از منظری تجلی به کارگیری ت عدم درک واقعیت های حاکم بر معادلات قدرت بوده است.

بی شک بلایی را که امریکا بر سر ژاپن، آلمان و ویتنام آورده است، بر سر ایران نیاورده و در بستر اجتماعی و از همه مهمتر، در عقبه تاریخی این سه کشور تنفری که نسبت به امریکا وجود دارد، در ایرانی ها وجود ندارد. با این وجود امروز رفتار این سه کشور در ارتباط با امریکا نه بر اساس تنفر و یا رویاهای فضایی، بلکه بر مبنای واقعیت های زمینی تنظیم شده است. ژاپن، آلمان و ویتنام در تنطیم معادلات خود با امریکا برد – برد را نه بر مبنای پنجاه – پنجاه،  بلکه بر اساس ظرفیت معنا کرده و برای خویش از این معنا فرصت سازی کرده اند. امریکا قدرت خشن و عریانی است که جنایات آن  بر همگان روشن است، لذا باور و یا اعتماد به امریکا ساده لوحی است، اما عدم پذیرش و تاثیرگذاری عامل مهمی به نام امریکا بر نظام بین الملل نیز ساده لوحی بزرگتر است. نباید خطا کرد و در دامی افتاد که بقای ایران را به خطر اندازد.

در خاورمیانه امریکا در نقطه ایده‌آل، به دنبال ایران ضعیف نبوده بلکه در معادلات قدرت، به دنبال برقراری توازن در این منطقه است. در خاورمیانه تغییر محسوس توازن قدرت از سوی هر کشوری، می تواند محرک آغاز جنگ باشد. توجه کنیم هیچ جنگی به یک باره آغاز نمی شود. زمینه جنگ ها در شیبی آرام شکل می گیرد. باید به جای شیب سازی برای جنگ، برای صلح، بستر ساخت. اینجا خاورمیانه است. این بخش از جهان در طول تاریخ مورد توجه و رقابت بوده و همچنان هست. خاورمیانه بر خلاف اوراسیا، آتلانتیک و شرق دور، قدرت تمام کننده‌ای چون روسیه، امریکا و چین ندارد. البته به علت حساسیت و منافع متعدد و متضاد حاکم بر خاورمیانه، قدرت های فرامنطقه‌ای نیز اجازه ظهور قدرت تمام کننده در این منطقه نمی دهند. شاید درک این نکته بتواند برای ایران، ترکیه و عربستان نقطه عزیمت به پایان رقابت و قائل شدن به جایگاه خاص برای خویش باشد.

و امروزکه ایران علی رغم چهل سال هزینه برای فلسطین، این مهمترین مسئله جهان اسلام (تسنن) همچنان با مشکل پذیرش بخش مهمی از این جهان روبه رو است، شاید بهتر باشد که دیگر از فلسطینی ها، فلسطینی تر نباشیم. اندکی اندیشه در عملکرد فلسطینی ها در ارتباط با صدام، داعش، مذاکرات صلح و از سوی دیگر تشکیل بلوک عربی – اسرائیلی علیه ایران شاید بتواند راهنمای عمل باشد.

نکته آن که، در دولت اصلاحات و در هنگامه حمله امریکا به افغانستان، قائم مقام وقت وزارت امور خارجه در مورد مهمترین مصداق منافع ملی ایران سئوال کرد. بی درنگ با نشان دادن نقشه ایران اظهار داشتم مهمترین مسئله باید حفظ کیان کشور باشد، زیرا با ایران است که بحث های دیگر معنا می یابد و می توان از هر منظری امید به فردایی بهتر داشت.

نگذاریم قامت بلند ایران خم شود. این کشور غنی از منابع و نیروی انسانی می تواند نه قدرت مطلق در خاورمیانه، اما می تواند از عناصر اصلی قدرت باشد. همان گونه که استثناها در حیات زیستی دوام نمی آورند، در محیط ی و نظام بین الملل نیز استثناها سخت است که دوام آورند به اهداف خود برسند.

هر کس که دغدغه ایران را دارد باید بداند که درک شرایط و محیط منطقه ای و بین المللی به تنهایی کافی نیست و باید این درک عامل ورود به تغییر باشد. تطبیق ت های کشور بر اساس ظرفیت های ایران، عامل توسعه و قدرت است. برای بزرگی، ماندگاری، توسعه و پیشرفت ایران، همچنان فرصت است و تا دیر نشده باید از استثنا بودن خارج شده و در تعامل منطقی با جهان، فقط به منافع قابل دستیابی اندیشید.
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

گزیده و خلاصه سخنان در سازمان ملل ۲۰۱۹

✅ .حضار محترم؛
من از کشوری می‌آیم که از یکسال و نیم پیش، در برابر بی‌رحمانه‌ترین تروریسم اقتصادی ایستادگی نموده و از حق استقلال و توسعه علمی و فناوری خود دفاع کرده است. دولت آمریکا با اعمال تحریم های فرامرزی و تهدید دیگر ملت‌ها، تلاش کرده ایران را از مزایای حضور در اقتصاد جهانی محروم کند و با سوء استفاده از نظام بانکی، به راهزنی بین‌المللی دست زده است.

✅خانم‌ها؛ آقایان؛
رویکردِ دولتِ کنونی آمریکا نسبت به برجام، نه تنها نقضِ قطعنامه ۲۲۳۱، بلکه به حاکمیت و استقلالِ ی و اقتصادی کلیه کشورهای جهان است.

ایران با وجود خروج آمریکا از برجام  تا یک سال، همچنان نسبت به اجرای تمامی تعهدات هسته‌ای خود وفق برجام، وفاداربوده است. ما به احترامِ قطعنامه شورایِ امنیت، به اروپا فرصت دادیم تا به تعهدات یازده‌گانه خود برای جبران خروجِ آمریکا عمل‌کند ولی متاسفانه فقط حرفهای زیبایی شنیدیم و  شاهد اقدام مؤثری نبودیم. اینک بر همگان ثابت شده‌است که آمریکا به تعهدات خود پشت می‌کند و اروپا از اجرای تعهداتش ناتوان است. ما حتی در اجرای بندهای ۲۶ و ۳۶ برجام، راهبردِ گام به گام را در پیش گرفتیم، و هنوز بر عهد خود به برجام، برجا مانده‌ایم، اما صبر ایران هم حدی دارد؛ وقتی آمریکا قطعنامه سازمان ملل متحد را حرمت نمی‌گذارد، وقتی اروپا ناتوانی خود را به نمایش می‌گذارد، تنها راه، تکیه بر عزت، غرور و اقتدار ملی است.

ما را به مذاکره می‌خوانند؛ در حالی که خود از معاهده ‌گریزانند. ما با  همین دولت فعلی آمریکا بر سر میز ۵+۱، در گفتگو بودیم؛ اما آن‌ها بر عهدِ سلفِ خویش، خط بطلان کشیدند.

من به نمایندگی از ملت و کشورم، اعلام می‌کنم که: پاسخ ما به مذاکره تحت تحریم، نه می‌باشد. دولت و ملت ایران، یک سال و نیم زیر شدیدترین تحریم‌ها، استقامت‌کرده‌است و هرگز با دشمنی که می‌خواهد با سلاح  فقر، فشار و تحریم ایران به تسلیم وادارد مذاکره نخواهد کرد.

اگر پاسخ آری می‌خواهید همان طور که رهبر معظم انقلاب اعلام کرده‌اند، تنها راه برای گفتگو، بازگشت به تعهدات است.  اگر نسبت به اسم برجام حساسیت دارید، به رسمِ آن بازگردید و به چارچوب قطعنامه ۲۲۳۱ شورای امنیت، متعهد باشید. تحریم‌ها را متوقف کنید تا راه گفتگو باز شود.

من به روشنی می‌گویم: اگر به حداقل‌ها قانع هستید، ما هم به حداقل‌ها بسنده می‌کنیم. برجام، حداقل بود؛ چه برای شما و چه برای ما. اما اگر بیشتر می‌خواهید، باید بیشتر بپردازید. اگر بر سر حرفِ خود هستید که فقط یک خواسته از ایران دارید و آن، عدم ساخت و بهرگیری از سلاح هسته‌ای است، این با نظارت آژانس و بالاتر از آن، فتوای رهبری ایران، حاصل است. فقط کافی است به جای نمایشِ مذاکره، به واقعیتِ مذاکره بازگردید. عکس یادگاری آخرین ایستگاهِ مذاکره است، نه اولین ایستگاه.

ما در ایران، به رغم همه سنگ اندازی های دولت امریکا، به حرکت در مسیر رشد و سازندگی اقتصاد و جامعه ایران، ادامه داده ایم. اقتصاد ایران در سال ۲۰۱۷، بالاترین نرخ رشد اقتصادی در جهان را همراه با کاهش مستمر نرخ تورم، تجربه کرد و امروز هم، علی‌رغم التهابات ناشی از عوامل خارجی در یک سال و نیم گذشته، بار دیگر به مسیر رشد و ثبات بازگشته است. رشد تولید ناخالص داخلی ایران، بدون نفت، در ماه‌های اخیر، مجددا مثبت شده و تراز تجاری کشور، همچنان مثبت است.

امنیت منطقه با خروج نظامیان آمریکا، تأمین می‌شود و نه با سلاح و مداخله آنان. آمریکا پس از ۱۸ سال نتوانست اقدامات تروریستی را کاهش دهد، اما جمهوری اسلامی ایران فتنۀ داعش را به کمک ملت‌ها و دولت‌های همسایه، خاتمه داد.

آمریکا اینجاست، نه در خاورمیانه. آمریکا وکیلِ هیچ ملتی و کفیلِ هیچ دولتی نیست. هیچ دولتی به دولتِ دیگر، وکالت نمی‌دهد و کفالت خویش را به دیگری نمی‌سپارد. اگر امروز شعله‌های آتشِ یمن، تا حجاز هم زبانه‌کشیده‌است، باید آتش‌افروز را جست و تنبیه کرد، نه اینکه بی‌گناهان را آماج تهمت‌ها و کینه‌ها قرارداد.  امنیتِ عربستان با پایان دادنِ به یمن، حاصل می‌شود، نه با دعوت از بیگانگان. ما حاضریم برای صلح از همه توان ملی و اعتبار منطقه‌ای و اقتدار بین‌المللی خویش، مایه‌بگذاریم.

صلح و امنیت و استقلالِ همسایگانِ ما، صلح و امنیت و استقلالِ ماست. آمریکا همسایه ما نیست. این جمهوری اسلامی ایران است که همسایه شماست و از دیرباز به ما آموخته‌اند که "اول همسایه؛ آنگاه خانه". در روز واقعه، ما و شما تنها می‌مانیم. ما  با هم همسایه‌ایم، نه با آمریکا!.

این پیام ملت ایران است:
بیایید به جای سرمایه‌گذاری در جنگ و خشونت، بر روی امید به یک آینده بهتر، سرمایه‌گذاری کنیم.
به عدالت برگردیم. به صلح، به قانون، به عهد و پیمان و به میز مذاکره بازگردیم.
از توجه شما متشکرم

کانال تلگرام مطالعات آمریکا:
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

چین چگونه با شیطان بزرگ مذاکره و معامله کرد

نقش رهبران چین و آمریکا در ایجاد روابط دیپلماتیک دهه هفتاد میلادی
ماجد کیاست

چین کمونیست و آمریکا برای سالیان متوالی روابطی تیره و تار را تجربه کردند به گونه ای که حتی مسافرت اتباع آمریکا به چین با محدودیت بسیار از طرف دولت ایالات متحده روبرو بود، تجارت، کشتیرانی، پرداختها و هر نوع ارتباط اقتصادی با محدودیت ها و ممنوعیت های فراوانی همراه شده بود.
هر چند جسته و گریخته تلاشهایی از دو طرف برای یافتن مسیرهای عادی سازی روابط و کاهش تنش برداشته میشد که در این بین نقش چوئن لای از طرف چین  برجسته است. اما به هر جهت چون تصمیمات کلیدی در ورای توان و قدرت این افراد بود و رهبران اصلی طرفین تمایلی در بهبود روابط نداشتند، کار خاصی که نشان دهنده پیشرفت و چشم انداز امیدوار کننده ای باشد به نظر نمیرسید. تا اینکه ریچارد نیکسون رئیس جمهور و نفر اول ایالات متحده در ابتدای دهه هفتاد میلادی تصمیم قطعی مبنی بر گذر از تخاصمات گرفت همزمان تلاشهای چوئن لای برای اقناع شخص اول چین یعنی مائو تسه تونگ، به ثمر نشست. برای درک اهمیت تلاشهای چو در این راه کافیست به این دو جمله بیان شده در دست نوشته های جناب سریع القلم بسنده کرد: " چوئن لای بدون آنکه با مائو درگیر شود و اعتماد او را از دست بدهد به آرامی و قدم به قدم، با حوصله در داخل منظومه جهان بینی مائو سیر میکرد."
" چوئن لای در شرایطی که مدیریت و بدنه حزب کمونیست چین عمومأ همه شعارهای ضد آمریکایی میدادند، توانست نوعی اقناع ایجاد کند." 
اما با اینکه این تلاشها به صورت مستمر در حال انجام بود و زمانی در حدود پانزده سال از سال 1955 تا 1970 به درازا کشید، تا هنگامی که رهبر چین مائو تسه تونگ اقناع نشد و اجازه عبور از این مسیر را صادر نکرد، عملا راه دیپلماسی بسته بود.
اولین بار ایده تغییر در روابط دو طرف  توسط نیکسون عنوان شد. در کتاب خاطرات نیکسون اینگونه به این موضوع اشاره شده : " اولین بار که ایده با اهمیت ارتباط بین ایالات متحده و چین کمونیست را عنوان کردم در مقاله در نشریه Foreign Affairs  به سال 1967 بود. در مقدمه مقاله به صورت غیر مستقیم به موضوع چین اشاره کرده بودم: ما به دنبال دنیایی آزاد میگردیم . . . دنیایی که هیچکس از بزرگ و کوچک در بند حصارهای خشم آلود نباشد. "
اولین قدم جدی توسط ریچارد نیکسون در فوریه 1970 طی گزارش سالانه ت خارجی به کنگره برداشته شد که در آن اشاره شده بود :" چینی ها مردمانی بزرگند که نمیبایست خارج از اجتماع جهانی قرار گیرند . . . در حقیقت علاقه مندی ما به ایجاد صلح و ثبات و آرامش در آسیا و جهان است. بر همین اساس مایل هستم در جهت امتحان کردن ارتباط با چین قدم بردارم." 
رهبران چین پیامی که در این گزارش بود را به درستی درک کردند و بلافاصله پیشنهاد انتقال گفتگوهایی که تا آن زمان در ورشو میشد و حاصل چندانی نداشت را به پکن دادند.
اینجا اثر گذاری پیام بلند پایه ترین مقام ایالات متحده را به وضوح میبینیم به طور قطع بیان اراده در این سطح تصمیم گیری نتایج ملموسی دارد.چنانچه در همان زمان سهولت و کاهش محدودیت مسافرت به چین به همراه کاهش قابل توجه کنترلهای تجاری از طرف آمریکا اعمال گردید.
در این حین و با توجه به سیگنالهای مثبت آمریکا نیاز به اتخاذ تصمیماتی در سطح بالای رهبری چین به خصوص شخص مائو احساس میشد. هرچند چوئن لای به عنوان مقام رسمی مسئول تنظیم ظرافت کار به نحوی بود که در عین رسمیت بخشیدن به اقدامات، اراده بالاترین مقام ت گذار چین را هم در این خصوص به عنوان نشانه تایید این اقدام نمایان کند. لذا در پیغامی که چوئن لای در 9 دسامبر همان سال از طریق یحیی خان رئیس جمهور پاکستان به ایالات متده ارسال کرده بود کلماتش را به این صورت به پایان رسانده بود." این اولین بار است که پیشنهادی از طرف یکی از سران ( مائو )، از طریق یکی از سران ( یحیی خان )، به یکی از سران ( نیکسون ) داده میشود." 
18 دسامبر نویسنده آمریکایی ادگار اسنو با مائو مصاحبه ای داشت که در آن مصاحبه مائو تصریح کرده بود که " نخست وزیر چوئن لای ملاحظاتی بابت روابط دیپلماتیک با آمریکا دارد."
 جالب است بدانیم با توجه به جایگاه مائو به عنوان قدرتمندترین فرد چین، نحوه بیان موضوع برای این ملاحظات. میتوانست مسیر آینده روابط چین و آمریکا را ترسیم کند و در صورت اعلام مخالفت، امکان پیشبرد اهداف مورد نظر چوئن لای وجود نداشت. مائو به جهت شخصیت منحصر بفردی که داشت م پذیر نبود وتا موردی را به طور یقین شخصأ نمی پذیرفت امکان تصمیم سازی برای سایرین حتی نخست وزیر  علی الخصوص در مورد ت خارجی وجود نداشت . 
در مصاحبه مذکور، در جواب ادگار اسنو که پرسیده بود آیا نیکسون که نماینده جهان سرمایه داری است، نیز حق ورود به خاک چین را دارد? اینگونه پاسخ داده بود :" به او خوش آمد خواهم گفت چون  مشکلات و مسائل میان
چین و آمریکا با وجود او حل می شود و خوش حال خواهم شد با او(نیکسون) گفت و گو کنم چه در جایگاه رئیس جمهور امریکا و چه به عنوان توریستی که قصد دیدار از چین را داشته باشد.ً 
همین چند جمله کوتاه و نحوه بیان و مقطع زمانی آن چراغ سبزی برای نخست وزیر چین در پیگری ایجاد روابط دیپلماتیک و حل و فصل مشکلات فی مابین چین و آمریکا بود. بایست شرایط آن هنگام چین و آمریکا را نیز در نظر گرفت. عملا دو کشور در ویتنام و کامبوج رو در روی هم قرار گرفته بودند و مذاکره با ویتنام شمالی نتایج مطلوبی به بار نیاورده بود. همین چراغ سبز مائو کافی بود تا پیغامی از طرف چو ئن لای  از طریق کانل رومانی به امریکا ارسال کند.در قسمتی از این پیغام آمده بود :" اگر ایالات متحده خواهان گفتگو است و راه حلی در این زمینه دارد جمهوری خلق چین آمادگی دارد تا فرستاده ایالات متحده را در پکن بپذیرد. این پیغام به روئیت مائو و لین پیائو رسیده است." 
دو نکته در این پیغام به وضوح مشاهده میشود یکی پذیرش نماینده آمریکا در پکن که تداعی مصاحبه مائو با ادگار اسنو بود و دوم اخذ تایید مائو به مثابه قطعی بودن تصمیم اتخاذ شده.
مورد جالبی که در این پیام به صورت ضمنی دیده میشود عاری بودن از مسائل طعنه آمیز بود و از همه مهمتر اینکه پکن جنگ ویتنام را به عنوان مانعی غیر قابل پذیرش برای ایجاد روابط حسنه دو طرفه چین و آمریکا در نظر نگرفته بود. 
در این مقطع ابتدا تلاشهای فراوانی از طرف تندروهای چین برای ایجاد مانع شکل گرفت چنانکه در پاسخ به پادرمیانی آمریکا در ماجرای لائوس که از طرف چین به عنوان تهدیدی علیه چین تلقی می شد رومه دولتی People Daily به تندی مطلبی بر علیه آمریکا و شخص نیکسون نوشت که در قسمتی از آن آمده بود:" با پراکندن آتش جنگ بر دروازه های چین، امپریالیسم آمریکا سعی در تهدید و ارعاب چین دارد. نیکسون در حقیقت چهره درنده خویی خویش را آشکار کرد و گستاخی را به منتها درجه رسانده است."
با پذیرش دعوت چین و هماهنگی دیدار نیکسون از آمریکا صدای مخالفان و تندرو ها از دو سو بلند شد. بسیاری از انتقادها در ایالات متحده از طرف محافظه کاران بود، جان اشمیتز نماینده کنگره نیکسون را متهم کرد که" به وسیله کمونیست ها محاصره شده است" . جورج والاس به نیکسون در مورد" پست و زبون شدن در مقابل چینی ها " هشدار داده بود. نیکسون اجبار به برگزاری جلسه ای محرمانه با دو حزب پیدا کرد و در نهایت توانست اهمیت و ضرورت ارتباط با چین را تفهیم کند.
اما در چین انتقادها از چوئن لای بالا گرفته بود و او را به غرب زدگی متهم میکردند تا اینکه مائو با قاطعیت تمام و کاملا شفاف نظر خود در ارتباط با وم ارتباط با آمریکا را با توجه به خطر شوروی اعلام و از چوئن لای پشتیبانی کرد و حتی بعد از ورود نیکسون به چین و قبل از شروع هر نوع مذاکره ای، اولین جلسه را در محل کار خود با نیکسون و هیئت همراه او و حضور چوئن لای تشکیل داد تا عملا نشان دهد این اقدام از حمایت کامل او برخوردار است.


مشخصات

رابطه با آمریکا: سوال ملی چهل ساله

بهاءالدین بازرگانی گیلانی

.چهار دهه مناقشه مستمر میان ایران و آمریکا از لحاظ مدت و شدت، شگفت انگیز و به یک ابهام و سوال ملی تبدیل شده است. این در دورانی است که عملگرایی و تنوعِ بازیگری های بین المللی به منظور اجتناب از بحران های حاد، علی الخصوص بعد از دو جنگ جهانی به یک پارادایم اجتناب ناپذیر در عرصه جهانی تبدیل شده است. 

 

روابط خصمانه با انگلستان که در اوایل انقلاب به قطع مناسبات ی منجر شد، علیرغم بدآوازگی این کشورِ استعماری، دیری نپائید و به برقراری مجدد روابط انجامید. علی رغم حیلت و غداریت تاریخی زبانزد انگلستان، برقراری روابطِ ولو پرفراز نشیب با این قدرت اروپایی، نه تنها نتوانست در روند رو به اعتلای انقلاب مانعی ایجاد کند، بلکه در مقاطعی حتی بر قدرت تحرک ی آن هم افزود. 

 

از تکرار ِهمیشگی مصالحه ویتنام انقلابی با آمریکای دشمن و سپس ترقی این کشور آسیایی اجتناب کنیم و در این سو، در اروپا، نگاهی به آلمان بیفکنیم: تانک های رایش هیتلری گرچه در آخرین جنگ ویرانگرش، نتوانست قاره اروپا را فتح کند، دویچه مارک آلمان اما به این مهم دست یافت و اقتصاد سرشارِ همین آلمان مقهور، شرق جداشده اش را از امپراتوریِ ورشکسته به تقصیرِ شوروی، به دویچه مارک خرید و به جایگاه نخست رفاه و اقتصاد در قاره نائل شد.

 

با شروع دور جدید منازعات آمریکا با ایران، بد نیست ترسیم کوتاهی از تحولات دیگرگونه در مناسبات کلاسیک جهانی و دگردیسی های دراماتیک و البته مخاطره آمیز در عرصه بین المللی، که مستقیما به این منازعات ارتباط پیدامی کند، داشته باشیم:

 

بعد از بحران بزرگ مالی سال 2008 در غرب، و وخامت هرچه بیشتر ساختارهای اقتصادی و اجتماعی آن، کاهش ذخائر استراتژیک آمریکا و برآمدن چین و دیگر قطب های قدرت، شاهد شکل گیری موجی از شوونیسم و ناسیونالیسم افراطی در میان نسل های سفید در ممالک اروپایی و آمریکای شمالی هستیم. "سرمایه داری غیر لیبرال" که نطفه آن در ریاست جمهوری ریگان در دهه هشتاد و در مقابل "سرمایه داری لیبرال" منعقد شد، اینک توسط ترامپ چهره ای هرچه عملیاتی و خشن به خود گرفته است. 

 

سرمایه‌داری غیرِلیبرال و در واقع همان "فاشیسمِ قرن بیست و یکم"، که در افکار بسیاری از جریان های یِ افراطی آمریکایی و اروپایی در حال رشد است، در شرایط بحران و تنگنا، ای بسا بتواند دردسرهای ناخواسته برای دنیا بیافریند و به جنگ های بزرگ هم متوسل شود. مخصوصا بعد از دو رویداد غیرمنتظره: برگزیت و انتخاب دونالد ترامپ و تأثیرات مخرب این هر دو، بسیاری از افراطیون و جریان های گریز از مرکز در جوامع غربی، اینک حتی پا را فراتر می گذارند و به کارآمدی دموکراسی های انتخابی نیز تردید می کنند، دموکراسی را در قیاس با مریتوکراسی نوع چینی به محاق می فرستند، لیبرالیسم و مداراجویی مدل غربی را مردود می شمارند و به خشونت و افراط روی می نهند. 

 

در میدان عمل، فروپاشی اتحادها و پیمان های جهانی حتی در میان نزدیک ترین و سنتی ترین متحدان غربی و رواج پروتکسیونیسم و ناسیونالیسم چنان به تشدید رقابت و تضاد منجر می شود که خاطره منازعات قرون هفدهم و هجدهم اروپایی را در اذهان زنده می کند. در جنگِ میان قشون جدید ناسیونالیسم درونگرای غربی با همگرایی های مستقر، اظهارات بوریس جانسون، نخست وزیر انگلستان در جریان کارزار جدایی از اتحادیه، آموزنده است: "اگر ناپلئون و هیتلر و دیگران نتوانستند اروپا را یکی سازند، اتحادیه اروپایی نیز هرگز از پسِ این کار برنخواهدآمد". 

 

به باور جانسون اتحادیه، امپراتوری جدیدی است که چون حق تعیین سرنوشت ملی را از اروپائیان سلب کرده، لاجرم باید به سرنوشت غم انگیز امپراتوران غربی دچار شود. لابد جانسون، انگلستان را هم قهرمان و منجی اروپا پنداشته که با شکستن اتحادیه گویا می خواهد مردم را از یوغ امپراتوری بروکسل رهایی دهد، مانند گوت های شرقی که در قرن پنجم کمر به نابودی امپراتوری روم بستند!

 

(بخش دوم)

 

در آن سوی اورآسیا، ولادیمیر پوتین است که می خواهد امپراتوری روسیه را احیا کند، به الحاق های سرزمینی روی می نهد، به تضعیف راهبردی اروپای همسایه می پردازد و در منطقه ما با شتاب و بی ملاحظه به دنبال منافع و یارگیری برمی آید. چین برای تشکیل امپراتوری زرد و امپریالیسم جدید، برنامه های بلندی در سر می پروراند، میان اروپائیان تفرقه ایجاد می کند و با ایالات متحده به چالش راهبردی رو می نهد. اردوغان هم در آسیای صغیر با توهم احیای امپراتوری عثمانی، ساز خود را می زند و خیلی دیگران هم در جاهای دیگر. 

 

کار تا آنجا پیش می رود که یک جنگ افروز بدنام به نام بولتون، مشاور رئیس جمهورِ عجالتا قدرتمندترین کشور دنیا می شود و در خاورمیانه مشحون از بحران، جنگ و کشمکش، نتانیاهوی صهیونیست، خود قوز بالا قوز می شود و تا می تواند به تشنجات دامن می زند. این وضعیتِ اجمالیِ بخشِ پرسروصدایِ دنیا و روندی واقعی، مخاطره آمیز و بازگشت ناپذیراست. همه باید پیرامون آن اندیشه و چاره جویی کنند، مخصوصا ضعیف ترها که در خاکریز اول هرگونه درگیری و یا ساخت و پاخت های جهانی قرار می گیرند و ای بسا همچون قرون گذشته، سخت آسیب ببینند.

 

دونالد ترامپ یک سال پیش با استناد به اینکه برجام یک قرارداد چندجانبه و نه یک پیمان دوجانبه حکومتی است، همانند بسیاری از پیمان های بین المللی خود را از گروه جدا کرد و با تحمیل ظالمانه ترین تحریم های اقتصادی و بیسابقه ترین تدابیر کنترلی، بدون اعتنا به اجماع و مصوبات بین المللی، جنگ تمام عیاری را علیه کشورمان به راه انداخت. البته آمریکا که کوتاه پس از توافق و دراواخر دوران اوباما پی برده بود که در پوشش توافق هسته ای، نخواهد توانست به اهداف ثابت و از خیلی پیش طراحی شده اش که همانا زایل کردن انقلاب از جوهره اصلی اش بود دست پیداکند، بنای دبّه را گذاشت. ایران درآغاز بهره مندی از نتایج برجام که تغییر قابل توجه رشد اقتصادی و کاهش تورم و انعقاد قراردهای زیرساختی را هم به همراه داشت، انتظارچنین تهاجم همه جانبه از سوی مهمترین طرف توافق را نداشت و مهیای رویارویی با آن نبود. لاجرم کشور با انبوهی از مشکلات اقتصادی و ی و امنیتی مضاعف مواجه شد که اینک هرچه بیشتر تشدید می شود. 

 

ناگفته نماند که درک و برداشت دولت "تدبیر" از ماهیت و قدرت تحریم های یکجانبه تمام عیار آمریکا علیه کشور آن نبود که تا این زمان می پنداشت. این درحالی بود که تحریم های یکجانبه برخلاف گذشته، ظاهرا از مشروعیت و همراهی بین المللی هم برخوردار نبود و این نشان داد که ابزارهای سابوتاژ ایالات متحده در روند اقتصاد، تجارت و ت دنیا هنوز چقدر کارآیی دارد. در دنباله کار، ائتلاف جناح های مقتدر مخالف برجام در داخل آمریکا به موازات ائتلاف با معاندان منطقه ای ایران نیز از هیچگونه اقدامی علیه کشورمان فروگذار نکرد. در اینجا مجال پرداختن به معاندان داخلی برجام و اقدامات خواسته و ناخواسته آنان در تخریب برجام نیست که ازهم اکنون در سینه تاریخ ضبط مانده است.

 

اوضاع جهانی که به آن اشاره شد به اضافه رویارویی های نوظهور در عرصه های بین المللی، وضعیت شکننده اقتصاد جهانی، وضعیت متزل امنیت جهانی و مخصوصا منطقه ای به همراه قدرت مقاومتی و دفاعی و البته اهرم هسته ای ایران، هرگز دست ایران را خالی و دست آمریکا را پر نشان نمی دهد. این اصولی و عین منطق است که تعامل با دشمنِ پیمان شکن خطاست، لیکن این هم ضرورت غیرقابل اجتناب است که راه های تعاملیِ برون رفت از فشارها و مخاطرات با فراست، واقع بینی و فرصت سنجی، یافته شود که زمان به سود کشور جریان ندارد. همزمان باید راهبرد "مقاومت" نیز تعیین شود، ساختارهای اساسی و عملیاتی آن طراحی و آفت ها و فساگی ها با صلابت و عدالت سرکوب و اعتماد آسیب دیده مردم اعاده شود.

 

@


مشخصات

وقتی همه نامزدهای ریاست جمهوری ۲۰۲۰ دموکرات خواهان بازگشت به برجام هستند، یعنی برجام زنده است

نویستده:  کارول جیاکومو،  نیویورک تایمز
نتایج نظرسنجی «مرکز پیشرفت آمریکایی» نشان می دهد در حالی که دونالد ترامپ فشارها را بر ایران افزایش داده و تنش ها را تا آستانه شروع یک حمله نظامی پیش برده، بیشتر آمریکایی ها خواهان کاهش تنش ها و حتی بازگشت ایالات متحده به توافق هسته ای سال ۲۰۱۵ هستند. نامزدهای اصلی حزب دموکرات برای انتخابات ریاست جمهوری نیز دقیقا روی همین طول موج فعالیت می کنند. بیشتر آنها می گویند که مجددا به توافق هسته ای ایران خواهند پیوست، اگرچه اختلاف نظرهایی درباره چگونگی انجام این کار وجود دارد. جو بایدن، معاون پیشین رئیس جمهوری، سناتورها کوری بوکر، کاملا هریس، برنی سندرز و الیزابت وارن، پیت بوتیجج، شهردار سوث بند در ایالت ایندیانا، بتو ارورک، نماینده پیشین، همگی گفته اند که ترامپ با عقب نشینی از برجام به منافع و اعتبار آمریکا آسیب رسانده و به ایران که کاملا به توافق متعهد بود، دلیلی برای بازگشت به فعالیت های هسته ای پیشین داده است. بوتیجج گفته: «برجام با همه نواقص آن، احتمالا نزدیک ترین چیز به هنر توافق حقیقی بود. این توافق کمک کرد بدون اینکه در مسیر جنگ جدیدی در خاورمیانه قرار بگیریم، تهدید نظامی ایران را برای اسرائیل محدود کنیم.» بوکر تنها کسی بود که گفت به رغم همه سختی های حصول توافق پیش از تشدید تنش ها توسط ترامپ، لازم است که برجام به روز رسانی شود: «ما نمی توانیم ساعت را به عقب بازگردانیم و وانمود کنیم که آسیب هایی که رئیس جمهوری ترامپ در ۳ سال گذشته ایجاد کرده است، هرگز رخ نداده اند. توافق هسته ای سال 2015 با فرض بر مذاکرات ادامه دار با ایرانی ها برای دستیابی راه حلی بلند مدت حاصل شد. ۴ سال ما در دوران ترامپ به هدر رفت.» ترامپ نه تنها اعتماد ایرانی ها به پایبند ماندن ایالات متحده به تعهداتش را از دست داد، بلکه سبب شد ایران برخی از فعالیت های هسته ای خود را از سر بگیرد و این در حالی است که غروب برخی از محدودیت ها نیز نزدیک تر شده اند. دیگر نامزدهای دموکرات انتخابات ریاست جمهوری آمریکا نیز درباره بندهای غروب در برجام و همچنین برنامه موشکی ایران و حمایت این کشور از نیروها در سوریه، یمن و حزب الله ابراز نگرانی کرده، اما گفته اند که در یک سری توافق های بعدی به این نگرانی ها رسیدگی خواهند کرد. بایدن در ماه جولای درباره ت خارجی خود گفت: «من مجددا به توافق خواهم پیوست و با متحدانمان برای تقویت و تمدید آن همکاری خواهم کرد.» وارن هم گفته بازگشت به توافق هسته ای آغاز کار است و نه پایان آن. او که حامی یک توافق بعدی است، افزود: «ما هم زمان کافی داریم و هم اهرم فشار مناسب و اگر درست از آنها استفاده کنیم، دیپلماسی می تواند موفقیت آمیز باشد.» او گفته اگر ایران مجددا به تعهدات خود در توافق کنونی بازنگردد، یک دیپلماسی قدرتمند و اصولی را برای مذاکره بین ایران و ایالات متحده و بازگرداندن هر دو به توافق به کار خواهد گرفت: «دیپلماسی تنها راه کارآمد برای مدیریت این مساله است؛ هیچ راه حل نظامی وجود ندارد.» اورورک دو دل به نظر می رسید و از یک سو ترامپ را به دلیل افزایش خطر درگیری نظامی در خلیج فارس مقصر می داند و از طرف دیگر، می گوید نمی توان اقدامات ایران را نادیده گرفت و بدون مجازات گذاشت. سندرز گفت که برای دستیابی به توافقی با درخواست های بیشتر از ایران، ایالات متحده باید تسهیل بیشتر تحریم ها و مشوق های اضافی را در نظر بگیرد و باید اذعان کند که ایران تنها بازیگر مشکل ساز خاورمیانه نیست. سندرز همچنین به این مساله اشاره کرد که متقاعد کردن ایران یا حتی اروپایی ها به اینکه ایالات متحده به هر توافقی که این مرتبه حاصل شود پایبند می ماند، دشوار خواهد بود: «کار باید با کسب اطمینان از این مساله آغاز شود که ت خارجی ما در یک اجماع ی با دوام ریشه داشته باشد.» بسیاری از دموکرات ها گفته اند که از ارتباط مستقیم با رهبران ایران استقبال می کنند، اما هیچ یک شرایط را به وضوح بیان نکردند. سندرز گفته آماده است که با ، رئیس جمهوری ایران، یا علی ای، رهبر معظم این کشور، دیدار کند اگر که این دیدار را بهترین راه برای دستیابی به توافق بداند و بوکر هم تاکید کرد که لازم است ابتدا «اهداف مشخصی» تعیین شوند و «تعهد به مذاکرات با حسن نیت» نشان داده شود.

 

وارن نشست ها و دیدارها را ابزاری توصیف کر که باید بخشی از یک «استراتژی شفاف» باشند و بوتیجج هم گفت که «تحت شرایط درست» با رئیس جمهوری ایران دیدار خواهد کرد. اورورک و هریس به این سوال پاسخ ندادند. مقامات ایرانی و اروپایی اخیرا در تلاش برای نجات توافق هسته ‌ای دیدار کردند. این در حالی است که ایالات متحده تحریم های جدیدی را علیه محمد جواد ظریف، وزیر امور خارجه ایران، تحمیل کرده است؛ اقدامی که قطعا می توان گفت پیشبرد دیپلماسی را دشوارتر کرده است. شرایط ممکن است تا زمان انتخابات ریاست جمهوری به کلی تغییر کرده باشد. اما مشخص است که موضع گیری شدیدالحند ترامپ در میان رای دهندگان و به ویژه دموکرات ها و مستقل ها که به دنبال جلوگیری از یک درگیری نظامی دیگر هستند، طرفداری ندارد. نامزدهای دموکرات تنها کافی است که نشان دهند راه حل بهتری برای تنش های کنونی دارند. بوتیجج گفت: «توافق ایران یک لطف به این کشور نبود. ما این کار را کردیم چون منافع امنیت ملی ما را تامین می کرد.»
https://www.nytimes.com/2019/08/02/opinion/editorials/democrats-iran-nuclear-deal.html


مشخصات

استیصال عربستان در جنگ یمن: وقتی آمریکا با طالبان مذاکره می‌کند، چرا عربستان با حوثی‌ها مذاکره نکند

✍ رأی الیوم (انگلستان)

حمله بی‌سابقه پهپادی اخیر ارتش و کمیته های مردمی یمن به تأسیسات نفتی الشیبه عربستان سعودی پیام های روشنی برای عربستان و امارات درباره ادامه به یمن دارد.‏ عملیاتی که ده فروند پهپاد گروه انصارالله یمن به میدان نفتی الشیبه ‏و پالایشگاه آن که متعلق به شرکت آرامکو است، انجام دادند، مهم‌ترین رخداد جنگ یمن از زمان آغاز آن از ‏سوی عربستان و امارات در ماه مارس سال ۲۰۱۵، به‌شمار می‌رود.‏

نکته جالب توجه این است که این میدان نفتی و منطقه شرق آن در نوار مرزی به طول ۴۰ کیلومتر در امتداد ‏خلیج [فارس] در جنوب «خور العدید» قطر، منطقه مورد منازعه مرزی بین دو محور اصلی ائتلاف جنگ علیه ‏یمن، یعنی عربستان سعودی و امارات است. امارات سال ۲۰۰۷ به‌طور رسمی نقشه های مرزی این منطقه را در ‏جهت مالکیت بر این منطقه تغییر داد، منطقه‌ای که اکنون روزانه نیم میلیون [پانصد هزار] بشکه نفت خام از آن ‏استخراج می‌شود و ظرفیت استخراج و تولید یک میلیون و ۲۰۰ هزار بشکه را نیز دارد. میزان ذخایر نفتی این ‏منطقه به یک میلیارد بشکه برآورد می‌شود. در این باره، امارات تصمیم گرفت منازعه در این باره را به حال تعلیق ‏در آورد که موضوع دیگری برای بررسی است.‏

درباره اهمیت این عملیات چند نکته شایان اهتمام است که به‌طور اجمالی عبارت‌اند از: نکته اول این است که ‏این عملیات مانند عملیاتی که اواخر ماه مه گذشته روی داد و در آن ایستگاههای پمپاژ خطوط انتقال نفت در ‏غرب عربستان سعودی با هفت فروند پهپاد هدف قرار گرفت، بیانگر راهبرد نظامی حوثی‌ها [انصارالله] است که ‏معطوف به هدف قرار دادن منافع نفتی عربستان در چارچوب برنامه راهبردی دراز مدت آن است که در واقع، ‏ستون فقرات صنایع نفتی عربستان به‌شمار می‌رود.‏

نکته دوم شایان اهتمام این است که رسیدن این پهپادها به آسمان ابوظبی واقع در فاصله چند کیلومتری ساحل ‏خلیج [فارس] نشان‌دهنده تحول نظامی چشم‌گیر و نفوذ بی سابقه امنیتی است. پرسشی که در محافل ی و ‏امنیتی مطرح می‌شود به نحوه ورود این تعداد از پهپادها به آسمان این میدان نفتی راهبردی و حمله به آن و ایجاد ‏حریق در آن و در نتیجه از کار انداختن خط تولید آن بدون اینکه رصد و رهگیری و سرنگون شوند، مربوط ‏می‌شود و اینکه این پهپادها چگونه موفق به این عملیات شدند در صورتی که عربستان صدها میلیارد دلار برای ‏خرید سامانه های پیشرفته راداری و ضد موشک‌های پاتریوت هزینه کرده است؟

سوم اینکه، چه‌بسا حمله به میدان نفتی الشیبه که مورد منازعه امارات و عربستان است، با هدف ارسال دو پیام به ‏دو متحد اصلی ائتلاف جنگ یمن صورت‌گرفته باشد که یکی این است که تلاشی بوده برای متلاشی کردن ‏باقیمانده ائتلاف متزل و پیام دوم نیز تلاش برای ایجاد شکاف در روابط دو متحد و البته در جهت ‏حمایت از امارات یا پاداش به آن به‌ علت خارج کردن نیروهایش از یمن یا یادآوری کردن درگیری به آن که این ‏احتمال ضعیفی است.‏

چهارم: مهم‌ترین پیامی که حوثی‌ها [انصارالله] درصدد ارسال آن با این حمله برآمدند این ‏است که اگر کسی با پهپاد بتواند به میدان نفتی الشیبه نفوذ کند می تواند به میدان های نفتی دیگر مانند میدان ‏عظیم نفتی «الغوار»نیز نفوذ کند که روزانه ۵ میلیون بشکه نفت خام معادل نیمی از کل تولید نفتی عربستان، از ‏آن استخراج می‌شود.‏

پنجمین نکته درباره این عملیات دادن هشدار روشن به امارات متحده عربی درباره اینکه اگر از تصمیم خود برای ‏خروج از یمن منصرف شود و به ائتلاف با عربستان بازگردد و هواپیماهای آن بار دیگر در حملات به شهرهای ‏یمنی شرکت کنند، دو شهر ابوظبی و دبی و فرودگاه های آن‌ها ممکن است به راحتی هدف حمله قرار گیرند.‏

ششمین نکته حائز اهمیت این است که آنچه جالب توجه بود این بود که در بیشتر حملات انصارالله به عمق ‏خاک عربستان به شهرهای مناطق مرزی مانند جیزان، نجران و عسیر و فرودگاه های آنها از حمله به غیرنظامیان ‏پرهیز شد. بر خلاف حملات هواپیماهای ائتلاف امارات و عربستان که بیمارستان ها، مدارس، بازارها، مجالس ‏عزاداری و عروسی را هدف قرار داد. اگر در حملات یمنی ها احیانا خسارت‌های انسانی مانند آنچه در فرودگاه ‏أبها با حمله موشک بالدارد روی داد ، از روی اشتباه بود که زخمی شدن سطحی برخی افراد شد.‏

نکته هفتم نیز این است که جنگ در یمن که طی چهار سال اول، یک طرفه بود؛ یعنی صرفا حمله عربستان و ‏امارات به یمن بود، اکنون دوسویه شده است و به نظر می رسد سویه‌ی یمنی آن در حال گسترده شدن است و در ‏صورتی که جنگ ادامه داشته باشد، طی روزهای آینده تشدید خواهد شد.‏

نکته هشتم نیز این است که نمی توان این تحولات را از تنش کنونی بین آمریکا و ایران در تنگه هرمز تفکیک ‏کرد، البته، ح

وثی‌ها [انصارالله] تلاش می‌کنند که آن را تفکیک کنند. انصارالله و متحدان آن اکنون به بخش اصلی ‏محور مقاومت به ریاست ایران تبدیل شده‌اند، محوری که شامل سوریه، عراق، حزب‌الله در لبنان و دو جنبش ‏حماس و جهاد اسلامی در فلسطین اشغالی است. چنین حمله‌ای چه مرتبط با تنش موجود در تنگه هرمز باشد و ‏چه به دور از آن و در چارچوب فقط جنگ یمن و به‌عنوان واکنش به ائتلاف سعودی- اماراتی صورت‌گرفته ‏باشد، برگه و اهرم فشاری علیه عربستان و آمریکا خواهد بود که نتایج آن به نفع ایران و متحدانش و در جهت ‏خواسته‌ها درباره ضرورت پایان دادن به جنگ یمن خواهد بود.‏

اذعان خالد الفالح وزیر انرژی عربستان سعودی به این عملیات و مهار آتش سوزی ناشی از آن، ‏نشان‌دهنده موضع روشن [اذعان شفاف] عربستان در این باره است؛ حمله‌ای که انکارناپذیر است اگر چه آقای ‏فالح درصدد کاستن از میزان خسارت‌های وارده برآمد که البته، نیز در مقایسه با آثار معنوی و روانی آن، اندک ‏بود و بلکه تأثیر حمله بر داخل عربستان سعودی که از این جنگ به تنگ آماده است و از علت ادامه این جنگ می ‏پرسد.‏
تحولات جنگ یمن چه در سطح نظامی یا ی و از جمله خروج امارات از آن و موفقیت نیروهای شورای ‏انتقالی جنوب در تسلط بر کاخ المعاشیق و بیشتر مراکز نظامی وابسته به نیروهای دولت [به اصطلاح] «قانونی» ‏و اخراج وزیران آن، نشان می دهد که گزینه‌های عربستان سعودی درباره تداوم جنگ و پایان دادن به آن به نفع ‏خود، محدود است اگر نگوییم اساسا گزینه ای ندارد، امری که بازنگری فوری در جهت تصمیم‌گیری سریع در ‏خروج از یمن برای کاستن خسارت ها، و گفتگو با انصارالله را ایجاب می‌کند، گفتگویی از جنس گفتگوی ‏آمریکا به‌عنوان کشور ابرقدرت با گروه طالبان باشد که در آن آمریکا برای رسیدن به توافقی که آبروی آن را حفظ ‏کند و اجازه خارج کردن نیروهایش را از افغانستان به آن بدهد، تلاش می کند. بنابراین، اکنون این پرسش مطرح ‏می‌شود که آیا طی روزهای آینده شاهد سفر هیئتی عربستانی به تهران خواهیم شد، مانند سفر هیئت اماراتی که ‏البته، این احتمالی بعید نیست.‏
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

پیش‌بینی‌ناپذیری توجیهی برای اقدامات غبرعقلانی ترامپ

کوروش , رومه اعتماد

اینکه گویا ترامپ رهبری «پیش‌‌بینی‌ناپذیر» است، به تکراری ملال‌آور در داخل و خارج ایران تبدیل شده است. این موضوع برای ما به لحاظ تگذاری مهم است و ضروری است به آن پرداخته شود. عمدتا ترامپ خود منشا ایجاد چنین تصوری بوده است. او از دوران مبارزات انتخاباتی کرارا از وم پیش‌بینی‌ناپذیر بودن امریکا در ت خارجی سخن گفته است. او در آوریل 2016 در یک سخنرانی انتخاباتی از «دکترین پیش‌بینی‌ناپذیری» گفت و تاکید کرد که «ما باید غیرقابل پیش‌بینی باشیم.» او نشان داده که به پیش‌بینی‌ناپذیر بودن به عنوان یک حربه و یک اهرم فشار می‌نگرد و معتقد است که تنها در این صورت دستش برای مذاکره در هر حوزه‌ای باز خواهد بود. به باور نگارنده ترامپ رهبری پیش‌بینی‌ناپذیر نیست. تصمیمات او بیشتر شفگتی‌ساز است تا غافلگیر‌کننده. تاکید مکرر ترامپ بر وم پیش‌بینی‌ناپذیری را نباید مترادف با پیش‌بینی‌ناپذیر بودن او در عمل دانست.
دامن زدن ترامپ به «دکترین پیش‌بینی‌ناپذیری» بیشتر در عمل به ترامپ برای استتار نادانی‌ها و ناآگاهی‌های او در ت خارجی و توجیه هر اقدام غیرعاقلانه در پرتو این «دکترین» کمک کرده است. برخی از مخالفان او نیز این «دکترین» را بهانه‌ای برای مخفی‌کاری او و خودداری‌اش از دادن اطلاعات به مردم امریکا و اداره غیر‌شفاف و خودسرانه ت خارجی بدون نظارت کنگره و مردم می‌دانند. این دکترین همچنین می‌تواند بهانه‌ای برای توجیه غیر‌متعارف بودن ترامپ و اظهارات نسنجیده او و نیز بی‌تصمیمی و کندی‌اش در فهم موضوعات پیچیده روابط بین‌الملل و کندی او در تصمیم‌گیری باشد. در واقع، ترامپ دارای دیدگاه‌هایی است که از دهه 1980 به این سو کم و بیش بر آنها پای فشرده و کمتر از آنها عدول کرده است. همین دیدگاه‌ها طی دو سال و نیم گذشته مبنای اصلی تصمیمات او در ت خارجی بوده است. او همیشه بر نوعی روابط اقتصادی و تجاری مرکانتیلیستی با دیگر کشورها تاکید داشته و آن را مبنای نوعی ت خارجی کاسبکارانه و تنگ‌نظرانه که متوجه تامین منافع فوری و کوتاه‌مدت است، قرار داده است. پوپولیسم ترامپ در داخل از جمله تحقیر نخبگان، مبنای دیگری برای جهان‌بینی او و تصمیماتش در ت خارجی است. بر این مبنا نخبگان ت خارجی جایی در روند تصمیم‌گیری ندارند و متناسب با آن رهبران لیبرال غربی مانند مرکل مورد سوءظن هستند و برعکس علاقه‌اش به رهبران اقتدارگرا بر چنین تمایلی استوار است.

ترامپ همیشه به حکومت قانون در سطح بین‌المللی نگاهی تحقیرآمیز داشته و چندجانبه گرایی در روابط بین‌الملل را رد کرده و نسبت به وضعیت حقوق بشر در دیگر کشورها بی‌اعتنا بوده است. بر مبنای چنین گرایش‌هایی قابل انتظار است که ترامپ به همه توافقات بین‌المللی در حوزه‌های مختلف بویژه تسلیحاتی و تجاری و نظام تعرفه‌ای مبتنی بر آنها مشکوک باشد، نسبت به متحدان سنتی امریکا و نهادهای مربوطه مانند ناتو سوءظن نشان دهد، کمک به تامین امنیت متحدان را «سواری مجانی» از جانب آنها توصیف کند، متمایل به کاهش حضور نظامی در خارج باشد و. وجهی دیگر از امیال ترامپ که متاخرتر است به لجاجت او با دولت اوباما و میل مفرط او به نابود کردن دستاوردهای آن دولت مانند برجام مربوط می‌شود.

تنها وجهی از پیش‌بینی‌ناپذیری که می‌توان برای دولت ترامپ به ویژه در اوایل کار او قایل شد، ریشه در تعت در دولت او و در تیم امنیتی‌اش و نیز در مخالفت ساختار امنیت ملی سنتی در آمریکا با نظرات غیرمتعارف ترامپ دارد. این وجه از پیش‌بینی‌ناپذیری که به‌ویژه در 7 ماه نخست دولت ترامپ در اوج بود با حذف چهره‌های برآمده از ساختار مانند مک‌مستر، ماتیس، تیلرسون و . و گماردن اشخاص صرفا وفادار به شخص ترامپ بسیار کاهش یافته است. او از پاییز 2017 ت‌های عمدتا شخصی‌‌اش مانند انتقال سفارت امریکا به قدس اشغالی، تصمیم به ملاقات با رهبر کره شمالی، تمجید از پوتین، خروج از برجام و. را بی‌اعتنا به مشاوران و ساختار شروع کرد. به موازات این روند، ترامپ همچنین به نحوی مصمم موقعیت خود به عنوان تصمیم‌گیر بی‌چون و چرا را محکم کرده است. طی یک سال و ‌اندی اخیر و صرفنظر از برخی استثناها، تیم امنیتی ترامپ، نه به عنوان ترمزی در برابر او، بلکه به عنوان تشدیدکننده غرایز مخرب او عمل کرده است. او به این ترتیب، قاعده کلی مدنظرش یعنی اداره ت خارجی بر مبنای برداشت‌های حسی و غریزی خود و خوار شمردن مشاوران و کارشناسان بر آمده از ساختار ت خارجی آمریکا را تثبیت و عملا این وجه از پیش‌بینی‌ناپذیری دولتش را نیز کاهش داده است. اکنون کشورها - ازجمله کشور ما - با نوعی از ت خارجی آمریکا که عمدتا واحد، قابل پیش‌بینی و تحت کنترل شخص ترامپ است، مواجهند. مختصات این ت خارجی نیز تقریبا مشخص و تعریف شده است و به احتمال زیاد طی یک‌سال و نیم آینده نیز تداوم خواهد داشت. اگر ترامپ در انتخابات 2020 برنده شود، جهان کم و بیش با اعمال همین ت خارجی توسط آمریکا برای 4 سال دیگر نیز مواجه خواهد بود.

 


مشخصات

تحریم دیپلمات نقطه‌زن

✍رضا نصری

وزارت دارایی آمریکا جواد ظریف را بااستفاده از اختیاری که فرمان اجرایی (EO 13876) رئیس‌جمهور به آن واگذار کرده موردتحریم قرار داده است. در واقع، در هفته‌های اخیر، رئیس‌جمهور آمریکا با صدور این فرمان اجرایی تحریم‌هایی را علیه رهبر جمهوری اسلامی و دفتر ایشان اعمال کرد که تحریم سایر افراد مرتبط با رهبری یا دفتر ایشان را نیز مجاز می‌دارد. جواد ظریف نیز - به عنوان فردی که مستقیم یا غیرمستقیم به نیابت از رهبری ایران ایفای نقش کرده - مورد تحریم واقع شده است. حال اینکه چرا دولت آمریکا برای تحریم جواد ظریف مشخصاً به این فرمان اجرایی خاص استناد کرده جای تأمل دارد. حقیقت این است که اگر مسئلهٔ دولت آمریکا صرفاً مسدودسازی «دارایی‌»های جواد ظریف بود (با فرض محال اینکه ایشان در آمریکا دارایی و اموالی داشته باشد)، وزارت دارایی این کشور می‌توانست با ارائهٔ تفسیری از قوانین جاری - (مثلاً با تفسیر مقررات مربوط به دارایی‌های دولت ایران - Part 560. IRANIAN TRANSACTIONS AND SANCTIONS REGULATIONS) - سال‌ها پیش نسبت به مسدود سازی اموال «وزیر امور خارجه ایران» اقدام نماید. پس مسئلهٔ دولت ترامپ دارایی‌های ظریف نیست. دلیل استناد به این فرمان اجرایی خاص این است که دولت ترامپ بتواند - با استفاده از ظرفیت‌های آن - محدودیت‌های گسترده‌تری نسبت به فعالیت‌های ظریف اِعمال نماید. هدف این است که ظریف را در کانون توجه قرار دهند، با ارعاب و تهدیدات قانونی رسانه‌ها، شبکه‌های اجتماعی (مانند توئیتر)، اندیشکده‌ها و سایر موسسات خدماتی را نسبت به هرگونه همکاری با او بر حذر دارند، نسبت به امکان مسافرت او به ایالات متحده (برای شرکت در اجلاس سازمان ملل) هموار ایجاد تردید کنند، زمینه‌ای فراهم آورند تا زیرمجموعهٔ او (مانند دفتر نمایندگی دائمی ایران در سازمان ملل) را مورد فشارهای گوناگون قرار دهند و فضایی ایجاد کنند که در آن بتوانند به آبرومندانه‌ترین شکل عدم موفقیت ترامپ در حل معضل هسته‌ای با ایران را توجیه نمایند.

اماچرا جواد ظریف این‌چنین برای جریان تندرو در واشنگتن و عناصر آن در دولت ترامپ مسئله‌ساز شده است؟

به چند دلیل: 

۱- جوادظریف اجازه نداده است روایت تندروها و دولت ترامپ از «ایران»، از جایگاه ایران در جهان، از برنامه موشکی، از برجام و از پروندهٔ هسته‌ای به عنوان «روایت غالب» در افکار عمومی، صحنهٔ ت داخلی آمریکا و صحنهٔ بین‌المللی شکل بگیرد و نقش ببندد. در واقع، دولت ترامپ و جریان‌ تندرو در واشنگتن میلیاردها دلار هزینه می‌کند تا به مدد صدها رسانه، سخنگو، اندیشکده، اتاق فکر، لابی و موسسات روابط عمومی یک «روایت» (یا Narrative) در مورد ماهیت و ذات دولت ایران، نقش «مخرب» آن در منطقه، برنامه‌های «خطرناک» آن در حوزه تولید سلاح هسته‌ای، برنامهٔ «خطرناک» آن در حوزه موشکی و عدم پایبندی آن به تعهدات بین‌المللی‌اش (از جمله در برجام!) در فضای عمومی غالب سازد تا در آن فضا بتواند برنامه‌های خود را در مورد ایران و منطقه به اجرا بگذارد. تا امروز، مهم‌ترین و موثرترین عاملی که مانع شکل‌گیری این روایت ایران‌ستیزانه و القا آن به فضای عمومی شده است - یعنی موثرترین صدایی که با شبکه‌ عظیم چند میلیارد دلاری لابی‌های جنگ‌طلب رقابت می‌کند -  صدای رسا، مردم‌ پسند، رسانه‌‌پسند، حقوقی و مستدل جواد ظریف بوده است.


۲- جوادظریف فقط صدای حقانیت ایران نیست. جواد ظریف موثرترین و تأمل‌برانگیزترین صدایی است که از معضلات و مظلومیت‌ِ «خاورمیانه» در کنفرانس‌های بین‌المللی و رسانه‌های غربی با زبانی که افکار عمومی غرب می‌فهمد سخن می‌گوید. برای مخاطب غربی و آمریکایی، او یکی از خوش‌‌بیان‌ترین راویان روایت مردم جنگ‌زده و مظلوم یمن، عراق، بحرین، لیبی، سوریه و فلسطین است. ظریف روایتگر حقایق منطقه و افشاگر برنامه‌های خطرناک آمریکا و شرکا با لفظ و زبانی است که مخاطب را به فکر وامی‌دارد. اویکی از موثرترین صداهای منطقه علیه جنایات جنگی عربستان سعودی، رشد و توسعهٔ وهابیت و جریان‌های تکفیری، فروش بی پروای سلاح به منطقه، زرادخانهٔ هسته‌ای رژیم اسرائیل، «معاملهٔ قرن» و طرح‌های جریان ایدئولوژیک آمریکا برای «خاورمیانه» است. او در تمام این زمینه‌ها فعالانه وبسیار فراتر از وظایف یک وزیر امور خارجهٔ معمولی برای مخاطبان متنوع در کنفرانس‌های بین‌المللی ونشست‌های مطبوعاتی سخنرانی‌ کرده است، در مهم‌ترین نشریات بین‌المللی مقاله نوشته است، در شبکه‌های اجتماعی روشنگری کرده است، در مصاحبه‌ها ومناظرات حاضر شده است و با مقامات ارشد دولت‌ها، کارشناسان، دانشگاهیان و نخبگان رایزنی کرده و راه‌حل ارائه داده است.


۳- جواد ظریف مسلط به نظریه‌ها، گفتمان‌ها و جریان‌های فکری در حوزه روابط و حقوق بین‌الملل است و از این رو قادر است - با زبانی که برای مخاطب عام و خاص جذاب است - مفهوم‌سازی کند، ایده‌های نو بیافریند و ساختارهای کهنه و رفتارهای مبتنی بر آن‌ها را در عرصهٔ عمل به چالش بگیرد. به عنوان مثال، او موفق شده در ماه‌های اخیر مفهومی تحت عنوان «تروریسم اقتصادی» را وارد ادبیات روابط بین‌الملل کند و از این طریق از مقوله‌ٔ «تحریم یکجانبه» - که سال‌ها به نحوی به «قوانین فراسرزمینی» و فشارهای اقتصادی آمریکا به سایر ملت‌ها رنگ و بوی قانونیت و مشروعیت بخشیده بود - سلب اعتبار نماید. به دلیل تلاش‌های دکتر ظریف، امروز اصطلاح «تروریسم اقتصادی» مورد استقبال بسیاری از کشورهای جهان - از جمله کشورهای عضو جنبش عدم تعهد - قرار گرفته و به کرات از جانب دولتمردان برخی از مهم‌ترین دولت‌ها - از جمله دولت چین - در رابطه با «تحریم‌»‌های آمریکا بکار گرفته می‌شود. این مفهوم‌سازی‌های مبتکرانه - که تا بحال عمدتاً منحصر به اندیشمندان و نظریه‌پردازان غربی و آمریکایی بوده است - امروز به چالش قابل ملاحظه‌ای برای جریان ایدئولوژیک در آمریکا تبدیل شده است.



۴- جواد ظریف صحنهٔ ت داخلی آمریکا را به خوبی می‌شناسد و از این رو قادر است با برقراری ارتباط هوشمندانه با افکار عمومی این کشور، بر تعاملات و برنامه‌های بازیگران آن تاثیر بگذارد. به عنوان مثال، او در ماه‌های اخیر موفق شده با بکارگیری اصطلاح «تیم ب» (B team)، صحنهٔ تصمیم‌گیری در حوزه ت خارجه آمریکا را با ساده‌ترین زبان برای مردم این کشور تشریح کند، از وجود یک جریان خطرناک در کاخ سفید و دستگاه دیپلماسی واشنگتن پرده بردارد و نسبت به دخالت عربستان سعودی، امارات متحده عربی و اسرائیل در روند تصمیم‌سازی‌ آمریکا حساسیت ایجاد کند. امروز، بسیاری از تحلیل‌گران، فعالان ی و رومه‌نگاران - اعم از ایرانی، اروپایی، آسیایی و آمریکایی - با استفاده از همین اصطلاح و الهام از فضایی که ظریف در شکل‌گیری آن نقش مهمی داشته است، موضع‌گیری‌های دولت ترامپ در مورد فروش سلاح به عربستان سعودی، بخشش بلندی‌های جولان به اسرائیل، قتل جمال خاشقچی و غیره را تحلیل و نقد می‌کنند. دولت ترامپ به خوبی می‌داند که یکی از مهم‌ترین موانع انتخاب مجدد ترامپ در انتخابات پیش رو، کارنامهٔ او در حوزه ت خارجه - به ویژه در مورد پرونده هسته‌ای ایران است - و از این رو می‌خواهد در آستانهٔ انتخابات ریاست‌جمهوری صدای ظریف را خاموش کند.


در واقع، دولت ترامپ می‌خواهد ظریف را آنچنان محدود سازد و به حاشیه براند که هم نظام و دولت ایران را به معرفی فرد دیگری برای تعامل با غرب وادار سازد و هم - در فقدان صدای او - دوباره فضایی ایجاد کند که در آن بتواند مجدداً «ذهن‌ها و قلب‌ها» را با رویکرد و ت‌های خود همدل و همگام سازد. اما واکنش شخصیت‌ها و طیف‌ها و بازیگران مختلف عرصهٔ‌ قدرت در ایران - از شخصیت‌های برجسته گرفته، تا جناح‌های ی و سپاه و ارتش و منتقدین و موافقان دولت - به تحریم ظریف نشان داد که «ایران» نه قصد دارد موشک‌هایش را تسلیم کند نه دیپلمات‌های نقطه‌زنش را!


مشخصات

برنی سندرز: در نخستین روز ریاست جمهوری به برجام بر می‌گردم

"برنی سندرز" یکی از نامزدهای حزب دموکرات آمریکا برای رقابت در مرحله مقدماتی (درون حزبی) انتخابات ریاست جمهوری 2020 آمریکا اعلام کرده که در صورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری در نخستین روز کاری خود به برجام بازخواهد گشت.

به گزارش عصرایران، سندرز در مصاحبه‌ای با وب سایت شورای روابط خارجی آمریکا با اعلام این موضوع گفته است:" توافق هسته‌ای با ایران که با همکاری ایالات متحده آمریکا، کشورهای اروپایی به علاوه روسیه و چین به دست آمد یکی از قوی‌ترین توافقات عدم اشاعه تسلیحات هسته‌ای در تاریخ دیپلماسی است که از طریق مذاکره به دست آمده است."

او افزود:" این توافق از جنگ جلوگیری کرد و ایران را از دست‌یابی به سلاح هسته‌ای بازداشت. من در نخستین روز ریاست جمهوری خود به این توافق بازخواهم گشت و سپس به همکاری با گروه 5+1 و ایران برای حصول به اقدامات بیشتر به منظور ممانعت از هر مسیر دیگری برای دست‌یابی به سلاح هسته‌ای، مهار کردن اقدامات تهاجمی ایران در منطقه و شکل دادن به یک توازن قوای جدید در خاورمیانه، خواهم پرداخت."

او همچنین درباره تغییر ت کنونی دولت ترامپ در قبال عربستان سعودی گفته است: "ت ایالات متحده در قبال سعودی باید تغییر کند. ت کنونی واشنگتن بر مبنای نفت ارزان، فروش میلیون‌ها دلار اسلحه، چشم پوشی کامل و عامدانه از موارد نقض حقوق بشر در عربستان سعودی و نقش این کشور در گسترش افراط گرایی اسلامی در جهان استوار است. ما باید به طور کامل حمایت خود را از قتل عام یمنی‌ها از سوی سعودی خاتمه دهیم و به ریاض این سیگنال را بدهیم که با تحریک‌های این کشور خود را درگیر یک برخورد نظامی با ایران نخواهیم کرد."

او افزود: "اما ما باید این را هم مد نظر داشته باشیم که عربستان سعودی بخشی از راه‌حل برای ایجاد هر گونه ثبات در منطقه خاورمیانه است."

سندرز همچنین با انتقاد از ت کنونی دولت ترامپ در قبال تحولات داخلی ونزوئلا گفته است در صورت پیروزی در انتخابات، کمک خواهد کرد بحران ی ونزوئلا از طریق گفتگوی دولت مادورو با مخالفان داخلی این کشور و با مشارکت جامعه جهانی، حل و فصل شود.


مشخصات

نظارت استصوابی موجب تجمع ثروت و قدرت در طبقه حاکم می‌شود

✍ محمد جعفری؛ کانال تلگرام مصطفی تاجزاده @MostafaTajzadeh

نظارت استصوابی اصولگرایان را دوپینگی و اصلاح­‌طلبان را قلابی می­‌کند

نظارت استصوابی قدرتی افسانه‌­ای در اختیار طبقه حاکم قرار می­دهد تا با سلیقه خود و معیارهای کلی و تعریف نشده، کاندیداهای ریاست‌­جمهوری، خبرگان و مجلس را تعیین کنند. این قدرت استثنایی به مرور زمان موجب شده که قدرت و ثروت در دست افراد خاصی متمرکز شود. در طول تاریخ همواره بین قدرت و ثروت رابطه مستقیمی وجود داشته است. اگر کسی ثروت داشته باشد اما قدرت نداشته باشد، نمیتواند از ثروت خود پاسداری کند. مسئولان نظام که زمانی در محله­‌های فقیرنشین جنوب شهر ساکن بودند به برکت قدرت ی، اکنون در کاخ­های مجلل در بالاترین نقاط شهر زندگی می­کنند و بزرگترین بانکها و بنیادهای اقتصادی و مالی را کنترل می­کنند و فرزندان ایشان در خارج کشور مشغول کسب فضائل معنوی وفرائض مقدس علمی و فرهنگی و به ذکر و عبادت خدا مشغولند! این نتیجه فساد فردی نیست. بلکه معلول فساد ساختاری و تجمع ثروت و قدرت در دست گروه حاکم با پشتوانه ساختاری نظارت استصوابی است. رسالت شورای محترم نگهبان، نظارت بر سلامت انتخابات و جلوگیری از رخنه افراد فاسد و نفوذی­ها در لایه‌­های مدیریت نظام است تا انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان نیفتد. اما نظارت استصوابی با معیارهای کلی و تعریف­‌نشده موجب تمرکز ثروت و قدرت شده است و شورای نگهبان را از رسالت واقعی خود دور و در خدمت طبقه حاکم قرار میدهد.

نظارت استصوابی اصولگرایان را فاسد می­کند

در نظامهای مردمسالار، وقتی که یک حزب در انتخابات شکست می­خورد، تلاش ‌میکند خود را به مردم نزدیکتر کند تا بار دیگر به قدرت باز گردد. اصولاً کار احزاب ی این است که خواسته های مردم را کشف کنند و برنامه متناسبی ارائه کنند که مورد پسند و رضایت قرار گیرد. لذا احزاب بطور مداوم برنامه‌­ها و شعارهای خود را اصلاح می ­کنند تا مبادا عرصه را به رقیب واگذارند. اما اصولگرایان ایران علاوه بر کنترل نهادهای غیر انتخابی، می‌­توانند با استفاده از دوپینگ نظارت استصوابی، ارنج تیم مقابل را طوری بچینند که در همواره خودشان برنده انتخابات باشند و رقیب را از صحنه خارج سازند. لذا نیازی به تغییر خود نمی‌بینند، حتی در صورت شکست در مقابل رقیب فرضی که تحت کنترل و عروسک خودشان است، طلبکار هم می­شوند و مردم را مقصر می­خوانند زیرا به اصولگرایان رای نداده­‌اند، لذا این مردم هستند که باید تغییر کنند نه اصولگرایان.


ساختار نظارت استصوابی در طولانی مدت موجب می­گردد که اصولگرایان فاسد شوند و هرگز متوجه نقاط ضعف خود نشوند و در صدد رفع آنها بر نیایند و مثلاً با شعارهای دهه شصت به دنبال جذب مردم در دهه نود باشند. این وضعیت موجب چرخه باطل قدرت می­شود و در نهایت به بن­‌بست ی منجر میشود تا مردمی که از اصولگرایان دوپینگی و اصلاح­‌طلبان قلابی برای تغییرات واقعی نومید شده‌­اند به ضد انقلاب خارج از کشور و امثال ترامپ و بن‌­سلمان و نتانیاهو چشم دوزند و زمینه برای نفوذ فراهم شود. اما اگر انتخابات واقعی آزاد برگزار شود، اصولگرایان حتی در صورت شکست، با برنامه و شعارهای مناسبتر، خود را به مردم نزدیکتر می­‌کنند و زمینه پیروزی در دور بعدی را فراهم می­کنند. تجربه انتخاباتهای آزاد در کشورهای اسلامی نظیر پاکستان، عراق، ترکیه و مصر نشان می­دهد که اسلامگرایان اصولگرا معمولاً بازنده میدان نمی­شوند زیرا احزاب رقیب ایشان غالباً ساختار منسجمی ندارند و اختلافات آنها بسیار بیشتر از مذهبی‌­هاست.


نظارت استصوابی اصلاح­‌طلبان را قلابی میکند


نظارت استصوابی این فرصت را به جناح حاکم ­میدهد که ترکیب تیم رقیب یعنی اصلاح‌­طلبان را نیز بچینند، و مهره­‌های قوی و جدی را که قدرت آنان را به خطر می‌اندازد را حذف مهره‌­های بی­‌خطر و حرف­‌شنو را تایید صلاحیت کنند تا مردمی که از اصولگرایان خسته شده‌­اند فریب شعارهای اصلاح­‌طلبان قلابی را بخورند. آنها نیز بجای حرکت به سمت اصلاحات ساختاری واقعی به شعارهای عوام­‌پسند سطحی بسنده کنند و بدنبال کسب رضایت ارباب تایید صلاحیت برای دور بعدی باشند نه خواسته های واقعی مردم. به تدریج مردم از آنها نومید، به ماهیت قلابی­‌شان پی می­برند و دست از حمایتشان می­‌کشند. 


اما برخلاف تصور کارگردانان حاکم، مردم دده از اصلاحات، همواره به سمت اصولگرایان رو نمی‌­آورند زیرا به مرور زمان متوجه ساختار این چرخه باطل قدرت می‌­شوند. لذا این مردم یا به خیل جمعیت منفعل تبدیل می‌­شوند و پشت نظام را خالی می­کنند و یا به براندازان دل می‌­بندند و نومید از اصلاحات واقعی، چشم به خارج از مرزها می‌­دوزند و نظارت استصوابی ناخواسته زمینه نفوذ آمریکا، عربستان و اسرائیل را فراهم می­‌کند و موجب تمرکز ثروت و قدرت در طبقه حاکم می‌شود.


مشخصات

ترامپ قلب جامعه مدنی ایران را هدف قرار داده است

مجتبی نجفی

شانس در ت بی تاثیر نیست. یکی از بدشانسی های مردم ایران، پیروزی ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا بود. شکست ترامپ برجام را در نهایت حفظ می‌کرد. ورود ترامپ به کاخ سفید، به نتانیاهو و سران عربستان سعودی و چند کشور حاشیه خلیج فارس این امکان را داد تا پرونده ایران را از "عادی شدن" به سمت "امنیتی شدن" هدایت کنند. می توان گفت با اعمال تحریم های موثر یکجانبه و اقدامات هدفمند دولت آمریکا در برابر ایران ما به دوران "پیشابرجامی" بازگشته‌ایم. بنظر می‌رسد تنها شکست ترامپ در انتخابات آینده ریاست جمهوری آمریکا می تواند این دوران را متوقف کند. 


بسیاری از تحلیلگرانی که معتقد بودند ترامپ تاجر است و در نهایت برای ایران بهتر است در روش تحلیلی خود به جای توجه به ساختارها به ویژگی های شخصیتی رییس جمهور آمریکا وزن دادند. انتصاب بولتون و پمپئو به عنوان مشاور امنیت ملی و وزیر امور خارجه تمام این تحلیلها را نقش بر آب کرد و نشان داد بیشتر از تحلیل شخص ترامپ باید به تیمی که در کاخ سفید اطراف او را گرفته اند توجه کرد. بولتون و پمپئو جنگ با ایران را دوست داشته و دوست دارند. تنها محدودیتهای آمریکا هم در ت داخلی و هم در خاورمیانه است که مانع از تحقق این هدف شده است. 


راه اندازی جنگ براساس مدل عراق برای آمریکا هزینه‌زاست. دولت آمریکا هنوز نتوانسته تبعات جنگ در افغانستان و عراق را مهار کند. اقتصاد آمریکا هم تاب جنگ دیگری را ندارد. در نتیجه انتظار راهبردی برای جنگ همه جانبه و تمام عیار با ایران که قطعا قدرتمندتر و با نفوذتر از صدام منزوی است و مردمی متحد تر در برابر حمله خارجی دارد عقلانی نیست. تنها گزینه هایی مانند جنگ محدود و برخوردهای تصادفی می ماند که البته در نوع خود خطرناک هستند. نمی شود گزینه جنگ را از احتمالات به کلی حذف کرد اما نسبت به دیگر احتمال ها ضعیف تر است. 


ایده اصلی تیم ترامپ تضعیف هر چه بیشتر صدای جامه مدنی یا موتور محرک دموکراسی در ایران است. دولت آمریکا بیشتر از هر چیز علاقه دارد گفتمان امنیتی در ایران و منطقه حاکم شود. ادبیات و زبان نئومحافظه کارهای آمریکایی که ترامپ را دوره کرده‌اند این گفتمان را می پسندد. آنها با این گفتمان راحت تر می توانند ایران را به عنوان خطر امنیتی در صدر پرونده های بین المللی بنشانند. اقدام دولت آمریکا در تروریستی اعلام کردن سپاه پاسداران، حلقه ای از اقداماتی است که از خروج برجام تا کنون صورت گرفته است. هدف این اقدامات تقویت نظامیگری به جای گفتمان مدنی در ایران بوده است: "به جای جامعه مدنی ایران با سپاه می خواهیم حرف بزنیم."

 

دولت آمریکا از مخالفان وابسته جمهوری اسلامی استفاده ابزاری میکند. آنها را به عنوان آلت دست، عامل فشار و کارت بازی استخدام کرده و هر زمان هم لازم ببیند آنها را کنار می گذارد. تندروها در آمریکا می دانند ت تحریم ها به لاغر شدن جامعه مدنی منجر می‌شود و نظامیان را در ت داخلی بازیگر مهمتری می‌سازد. در نتیجه تقویت نظامی‌گری در راستای تبلیغ ایدئولوژی است که ایران را "شیطان" می داند. وقتی در کشوری انتخابات برگزار شود، نهادهای مدنی تحت فشار قرار نگیرند، فرصت ابراز وجود برای فرهنگ و هنرش را داشته باشد؛ پیشبرد این رویکرد ایدئولوژیک مشکل و اعتبارش خدشه دار می شود. در نتیجه آمریکا، اسرائیل و متحدانش بیشتر از هر چیز دوست دارند به جای "هنر" ایران از "بمب اتمی فرضی" ایران سخن گفته شود. به جای "جامعه مدنی" از "سپاه پاسداران" و به جای "اسلام نواندیش و متساهل" از "اسلام خشک و محافظه کار". 


نیروهای مدنی که بازی خود را در عرصه عمومی تعریف کرده‌اند، نباید در دام آمریکا گرفتار شوند. هر چند که تبعات راهبرد ایالات متحده انزوای جامعه مدنی در ایران است. اما فراموشی تاکید همزمان بر دو وجهه از استقلال "نفی زورگویی خارجی و زورگویی داخلی" و "تاکید بر بازگشت نظامیان به پادگانها" و "حفظ استقلال در ت خارجی، در کنار توسعه و آزادی" می تواند این انزوا را عمیق تر کند. 


پیش از هر نهادی باید در کنار "ایران" ایستاد. آنچه که امروز مظلوم تر از همه واقع شده "ایران" و منافع ملی اش هست که زیر بار برخورد دو گفتمان امنیتی نظامی گرا در حال خرد شدن است. به همان نسبت که استقلال از قدرتهای خارجی ارزش است تاکید بر حقوق مدنی مردم و تقویت جامعه مدنی در برابر استبداد داخلی هم ارزشمند است.

 

دولت ترامپ امروز بیشتر از هر چیزی جامعه مدنی ایران را هدف قرار داده است. ترامپ و همکارانش به خوبی واقف هستند بازیگری بیشتر نظامیان در عرصه ی و عقب راندن جامعه مدنی به معنای تاخیر بلندمدت در روند توسعه ایران است و این همان هدفی است که زیر لوای برخورد با سپاه، موذیانه دنبال می‌کنند.

t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

بن‌سلمان، صدام‌حسین جدیدِ ما

نویسنده: جکسون دیهِل واشنگتن پست ترجمه: هادی عبادی

او زمانی دیکتاتور بی‌رحمی در کشوری عربی و غنی از ذخایر نفتی وجود داشت که مورد حمایت ایالات متحده و حکومت‌های غربی دیگر بود. با وجود اینکه جنایات او بسیار وحشتناک بود، در حال مدرن کردن کشور خود بود و علیه ایران موضع می‌گرفت. به هر صورت، جایگزینی برای او وجود نداشت. این حاکم متوجه این پیام شده بود. او نتیجه‌گیری کرده بود تا زمانی که به تولید نفت ادامه دهد و با ایران دشمنی ورزد، آزاد است مخالفانش را سلاخی کرده و به همسایگان خود آزار برساند. نام او صدام حسین بود. قمار آمریکا و هم‌پیمانانش بر او نهایتاً منجر به عراق به کویت در دهه 90 میلادی شد و از آنجا سلسله حوادثی رقم خورد که اکنون موجب سرافکندگی برای ت خارجی کشورهای غربی شده است.


با این وجود، در نشست گروه بیست در اوزاکا در ژاپن، آن‌ها با خوشحالی دور محمد بن سلمان جمع شدند. فقط ترامپ چنین کاری نکرد، بلکه روسای جمهور و نخست وزیران دموکراسی‌های بزرگ غربی نیز چنین کردند. حتی رهبران هند، کره جنوبی و ژاپن نیز در شش ماه گذشته با بن سلمان به گرمی برخورد کردند.


اگر از آن‌ها علت این امر را جویا شوید، پاسخ یکسانی را می‌شنوید: ولیعهد عربستان بهترین گزینه برای مدرن کردن این کشور است. او با افراط‌گرایان مسلمان می‌جنگد و هم‌پیمان ما و اسراییل علیه ایران است. جایگزین‌های بن سلمان حتی از او هم بدتر هستند.


اگر بخواهیم برای گستردگی این نظر درباره بن سلمان دلیلی بیاوریم، لازم است به تک صدای اگنس کالامارد گزارشگر ویژه سازمان ملل توجه کنیم. او پس از پنج ماه تحقیق، گزارش کاملی از قتل قاشقجی و بریدن اعضای بدن او در کنسولگری عربستان در استانبول ارائه کرد. او در این گزارش به این امر اشاره کرد که چنین اقدامی «عمدی و از قبل برنامه ریزی شده بوده، مسئول آن دولت عربستان سعودی است و این نکته تقریباً محرز شده که بن سلمان هم در این اقدام و هم در تلاش‌های بعدی برای افشا نشدن آن نقش داشته است.» او در این گزارش درخواست کرده تا علاوه بر برگزاری دادگاه برای یازده مأمور عربستانی، علیه بن سلمان و دارایی‌های او در خارج از عربستان نیز تحریم در نظر گرفته شود.


آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل تاکنون به خواسته‌های کالامارد توجهی نکرده است. اروپا نیز در این زمینه سکوت اختیار کرده است. هنگامی که در نشست گروه بیست از ترامپ در زمینه قاشقجی سؤال شد، گفت هیچ اتهامی مستقیماً متوجه ولیعهد نیست. این امر در حالی بود که هم گزارش کالامارد و هم ارزیابی سازمان سیا اتهاماتی را علیه بن سلمان مطرح کرده بودند. کالامارد در دیدار هفته پیش خود از واشنگتن، نیتی خود را ابراز کرد. او در نشستی در موسسه بروکینگز گفت: «بسیاری از دولت‌ها تلاش کردند از این قضیه عبور کنند، اما این قتل محو نخواهد شد.» او علی‌رغم نظر ترامپ، به عدالت در آمریکا اعتماد دارد. کالامارد در ملاقاتی در رومه واشنگتن پست گفت: «فکر می‌کنم اینجا تنها جایی است که پاسخگویی در مسائل ی همچنان وجود دارد.»این امید بی‌دلیل نیست: انتظار می‌رود قانون‌گذاران از مدیر اطلاعات ملی درخواست کنند تا گزارشی از افراد مسئول در قتل قاشقجی تهیه کرده و ممنوعیت ویزا را برای آن‌ها اعمال کند. از کمیته روابط خارجی سنا نیز انتظار می‌رود این هفته مجازات‌های دیگری را در نظر بگیرد. اما تا زمانی که ترامپ رئیس‌جمهور است، احتمال اینکه بن سلمان تحت تحریم‌های مستقیم آمریکا قرار بگیرد، وجود ندارد؛ همه مجازات‌های کنگره یا او را مستثنی خواهند کرد یا به ترامپ چنین قدرتی اعطا خواهند کرد.


بن سلمان همچون صدام حسین به این نتیجه رسیده است که مصونیت دارد. نی که به دستور او شکنجه شدند، همچنان در زندان به سر می‌برند. هواپیماهای او همچنان در حال بمباران یمن هستند و او در حال برداشتنِ اولین گام‌ها برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای است. چون کشورهای غربی اکنون او را متوقف نمی‌کنند، بعداً مجبورند چنین کاری را انجام دهند، وقتی که هزینه این اقدام به‌مراتب بالاتر خواهد بود.

t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

نژادپرستان پوپولیست مثل ترامپ و بوریس جانسون چگونه به قدرت میرسند؟

نویسنده: پیتر آزبورن منبع: میدل ایست آی

با انتخاب بوریس جانسون به عنوان نخست‌وزیر، بریتانیا دونالد ترامپ خودش را به عنوان رهبر ملی خواهد داشت. یک نسخه کپی از دونالد ترامپ، رئیس‌جمهوری آمریکا. جانسون هم مانند ترامپ قوانین خودش را ابداع می‌کند. جانسون همانند ترامپ اظهارات نژادپرستانه به زبان می‌آورد. جانسون متولد آمریکا درست مانند ترامپ یک فرصت‌طلب واقعی است. مردی بدون ارزش‌ها. او به مانند ترامپ از استیو بنن ناسیونالیست م می‌گیرد. او مانند ترامپ به اقلیت‌ها حمله می‌کند.


✅  قدرت متحدان: آنها هر دو قابلیت قابل توجهی برای فرار از اشتباهاتی دارند که هر تمدار دیگری را به زانو در می‌آورد. ترامپ و آن رسوایی جنسی را به یاد آوردید؛ زمانی که ترامپ حین کمپین انتخاباتی ۲۰۱۶ درباره اذیت و آزار ن لاف می‌زد. واشنگتن در بهت فرو رفت. تصور می‌شد که این پایان کار ترامپ باشد. اما اشتباه می‌کردیم. به همین ترتیب، وست‌میستر همین اواخر تصور می‌کرد که کمپین جانسون برای رهبری توری‌ها به پایان رسید است. این زمانی بود که گزارش‌هایی از وقوع نزاع شبانه در منزل دوست‌دختر او منتشر شد. اما جانسون این قضیه را پشت سر گذاشت. آن‌ها چطور چنین کاری انجام می‌دهند؟


آن‌ها به متحدان قدرتمندی در مطبوعات جناح راستگرا متکی هستند. ترامپ فاکس نیوز را دارد تا دروغ‌هایش را تکرار کند و برای بی‌خردی او بهانه بتراشد. وقتی بوریس جانسون نخست‌وزیر شود، همین کار را با حمایت امپراتوری رومه روپرت مرداک انجام خواهد داد. او همچنین می‌تواند روی کمک تلگراف و ساندی تلگراف و رومه‌های محافظه‌کار حساب باز کند. 


✅ نقطه شکست: جانسون نامزد محبوب ترامپ است. رئیس‌جمهوری آمریکا هفته پیش به خبرنگاران گفت: "او شخص متفاوتی است اما آن‌ها معتقدند من هم شخص متفاوتی هستم." منظور رئیس‌جمهوری آمریکا این است که آن‌ها جوشش ی قابل مقایسه‌ای دارند. جانسون نسخه‌ای بسیار شبیه به ترامپ است. جانسون پوپولیستی است که حامیانش با نهادهای بریتانیا با تحقیر رفتار می‌کنند. دلیل دیگری از اینکه چرا ترامپ جانسون را تحسین می‌کند. اگر دیدگاه جانسون درباره بریگزیت عملی شود، او به کمک رئیس‌جمهوری آمریکا برای حصول توافق تجارت آزاد ترانس آتلانتیک نیاز خواهد داشت؛ چیزی که جانسون و حامیان بریگزیتی او آرزو دارند. این بدین معناست که ظهور جانسون، در سن ۵۵ سالگی به عنوان نخست‌وزیر، نقطه شکست در ت بریتانیاست. مورخان ت خارجی بریتانیا در دوره جانسون را به نام دوره وحشت اخلاقی به تصویر خواهند کشید. او رئیس وفاداری است که زمانی که به دردسر افتادم، از من حمایت کرد. اما خصوصیت‌های بزرگ هم برای خیر و هم برای شر قابلیت استفاده دارند و می‌ترسم که جانسون از آن برای وارد آوردن آسیب و ویرانی استفاده کند.


✅ وحشت اخلاقی: جانسون گرچه فرد باهوشی است که خوب از پس شهرداری لندن برآمد، اما بارها اظهارت نژادپرستانه علیه سیاه‌پوستان و ن مسلمان برقع‌پوش عنوان کرده است. نام جانسون به عنوان یکی از بدترین وزیر خارجه‌های بریتانیا ثبت می‌شود. بریتانیا حین نسل‌کشی مسلمانان روهینجا به دست ارتش میانمار در شورای امنیت سازمان ملل ساکت ماند. عملا اقدامی علیه این ژنرال‌ها صورت نگرفت و مقام‌های وزارت خارجه در حالی که این رژیم نسل‌کشی می‌کرد، از آن حمایت کردند. واکنش جانسون به فاجعه انسانی یمن هم به همان اندازه بد بود. شاهد بودم که کارشناسی با راهکارهای خلاقانه نزد او آمد. ظاهرا به حرف‌هایش توجه می‌کرد اما چیزی عاید نشد. بریتانیا بار دیگر در سازمان ملل در قبال یمن سکوت اختیار کرد  و ای در حالی است که می‌توانست نقشی در خاتمه این درگیری داشته باشد. اما این کار را نکرد. در نتیجه مورخان، ت خارجی بریتانیا حین دوره جانسون را دوره وحشت اخلاقی توصیف خواهند کرد.


✅ همگی ما انتظار داریم که اولین بحران برای جانسون بریگزیت باشد. نه، اولین مورد واکنش بریتانیا به توقیف تانکرش در تنگه هرمز خواهد بود. واکنش جانسون چه خواهد بود؟ 


تشدید بی‌ثباتی ی: جانسون اما می‌داند با خاموش کردن این مناقشه خشم ایالات متحده ترامپ را در زمانی که به شدت به حمایت آمریکا برای یک توافق بریگزیت نیاز دارد، بر می‌انگیزد؟ بریتانیا در حال ورود به دوره‌ای از بی‌ثباتی ی شدید است. گوردون  براون، نخست‌وزیر پیشین بریتانیا اخیرا گفت ممکن است جانسون آخرین نخست‌وزیر بریتانیا باشد. شاید او حق داشته باشد.

@EsfandiarKhodaee

لینک متن اصلی انگلیسی

middleeasteye.net/opinion/britain-will-get-its-own-donald-trump-national-leader


مشخصات

معمای ایران پیچیده‌تر از آن است که با حمله نظامی حل شود

اسفندیار خدایی, مصاحبه با خبرگزاری ایرنا

«اسفندیار خدایی» روز سه شنبه در گفت‌وگو با خبرنگار ی ایرنا، با اشاره به اقدام ایران در ساقط کردن هوایپمای بدون سرنشین گلوبال هاوک آمریکا که به حریم هوایی ایران کرده بود، گفت: پاسخ ترامپ به سقوط پهباد، برای جنگ‌طلبان نومیدکننده بوده است. دولت آمریکا فعلاً به دنبال جنگ با ایران نیست. معمای ایران پیچیده‌تر از آن است که با حمله نظامی حل شود.


وی بیان داشت، آمریکا فقط وارد جنگی می‌شود که بتواند در کوتاه‌مدت پیروز شود، در صورت بروز جنگ در شرایط کنونی، متحدان آمریکا از جمله اسرائیل، عربستان و امارات متحده عربی، هزینه سنگینی پرداخت خواهند کرد. وقتی که اسرائیل در مقابل موشک‌های ابتدایی حماس آسیب‌پذیر است، در برابر موشک‌های حزب‌الله لبنان و پایگاه‌های ایران در سوریه به شدت تهدید می‌شود به همین دلیل حتی نتانیاهو هم در شرایط کنونی به دنبال جنگ نظامی آمریکا علیه ایران نیست.


این تحلیلگر مسائل ت خارجی ادامه داد: اکنون آمریکا روی تحریم اقتصادی ایران تمرکز کرده است تا زمانی که دولت ایران به اندازه کافی ضعیف شده باشد و چشم‌انداز پیروزی با کمترین هزینه برای آمریکا وجود داشته باشد.


خدایی با اشاره به نزدیک شدن به ایام انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۰ آمریکا تصریح کرد: انتخابات آمریکا نزدیک است و افکارعمومی آمریکا از جنگ با ایران استقبال نمی‌کنند به خصوص آنکه ایران برجام را امضا کرده و این دولت ترامپ است که از اجرای این توافق سرباز زده است.


وی با اشاره به نقش توان دفاعی و منطقه ای ایران در واکنش آمریکا اظهارداشت: در تاریخ آمریکا حتی یک مورد هم دیده نشده که این کشور وارد درگیری نظامی با یک قدرت منطقه‌ای آماده مثل ایران شده باشد. در تمام جنگ‌های آمریکا، چشم‌انداز پیروزی روشن و کاملاً در دسترس بوده است. مثلاً دولت بوش پدر در جنگ اول عراق پس از عقب‌نشینی صدام از کویت، جنگ را ادامه نداد چون پرهزینه نشان می‌داد و احتمالاً خیلی طول می‌کشید، لذا آمریکا عراق را ۱۰ سال دیگر به شدت تحریم کرد تا حدی که در سال ۲۰۰۳، پیروزی بر صدام بسیار آسان بود و همین‌طور هم شد، اگرچه پیش‌بینی بوش پسر از عراق پس از حذف صدام درست از آب در نیامد.


خدایی با بیان اینکه آمریکایی‌ها می‌دانند که ورود به یک جنگ تمام‌عیار با ایران بسیار پرهزینه خواهد بود، ابراز داشت: آنها به دنبال تضعیف ایران با توسل به تحریم‌های شدید اقتصادی هستند و چنانچه به این هدف برسند، زمینه برای اقدام نظامی فراهم می‌شود.


وی با بیان اینکه ایران امروز با عراق تحت حاکمیت صدام دو تفاوت عمده دارد، عنوان کرد: صدام با حمله به کویت، زمینه ائتلاف جهانی علیه خود را فراهم کرد اما ایران با پذیرش برجام، از لحاظ منطق جهانی در جایگاه برتر نشسته است و این آمریکا است که با خروج از برجام، طغیان کرده است. ثانیاً، ایران با داشتن قدرت موشکی و متحدانی چون حزب‌الله و پایگاه‌هایی در سوریه، با عراق صدام متفاوت است.


این کارشناس مسائل آمریکا درباره تلاش برخی از نیروهای حاضر در کاخ سفید برای جنگ محدود با ایران یادآور شد: ترامپ پس از پیروزی در انتخابات ۲۰۲۰ احتمالاً به دنبال بهانه‌ای برای جنگ هوایی چند روزه و بمباران تاسیسات نظامی و هسته‌ای و زیرساخت‌های اقتصادی نفتی و گازی ایران و سپس آتش‌بس و برداشتن پرچم صلح باشد. اما مشکل اینجاست که با توجه به توان موشکی ایران، این کشور در مقابل جنگ کوتاه‌مدت، نیز دست‌بسته نیست. متحدان آمریکا همچون اسرائیل و امارات هزینه سنگینی را برای چنان جنگی پرداخت خواهند کرد لذا آنها هم در شرایط کنونی از چنین طرحی استقبال نمی‌کنند.


وی در پاسخ به این سوال که گزینه تهدید به جنگ با ایران تا چه اندازه حربه‌ای برای وادار ساختن تهران برای انجام گفت‌وگو با واشنگتن است؟ بیان کرد: معمای ایران پیچیده‌تر از آن است که با حمله نظامی حل شود. تهدید به جنگ در کوتاه‌مدت روی افکار عمومی تاثیرگذار است اما پس از مدتی همه درمی‌یابند که آمریکا فعلاً در شرایطی نیست که وارد یک جنگ جدی با ایران شود.


این تحلیلگر مسائل ت خارجی یاد آورشد: تحریم ایران نیز در طولانی‌مدت هزینه‌هایی برای آمریکا دارد زیرا آمریکا باید در قبال همکاری کشورهای دیگر با تحریم‌ها، به آنها امتیازات یا باج‌هایی بدهد و این همان چیزی است که دولت اوباما با درک آن با ایران مذاکره کرد، دولت ترامپ نیز کم‌کم به همان نتیجه می‌رسد که برجام برای هر دو طرف توافق خوبی بود.


متن‌کامل‌مصاحبه خبرگزاری ایرنا:

irna.ir/news/83367932/


مشخصات

چهار نامزد اصلی دموکرات چه نظری درباره برجام دارند؟ آیا بدون پیش شرط برمی‌گردند؟

وجه مشترک این چهار نامزد دموکرات که دارای بیشترین شانس برای پیروزی در رقابتهای مقدماتی این حزب هستند، اعلام پایبندی آنها نسبت به توافق هسته ای با ایران است. هر اندازه به رقابتهای انتخابات درون حزبی دموکراتها در ایالات "آیووا" و" نیوهمشایر" نزدیک تر می شویم، نامزدهای بیشتری برای حضور در این آوردگاه ی ابراز آمادگی می کنند. در حالی که حدود 19 ماه تا زمان برگزاری انتخابات ریاست جمهوری آمریکا ( در 13 آبان 1399) زمان باقی مانده است، 18 نامزد دموکرات در صدد جمع آوری کمکهای مردمی و راه اندازی کمپینهای تبلیغاتی برای حضور در این رقابت هستند. اگرچه در نهایت، تنها یک نامزد از حزب دموکرات به رقابت نهایی با ترامپ راه پیدا می کند اما همین مسئله، منجر به حساس تر شدن رقابتهای درون حزبی دموکراتها می شود. در این میان، نام افرادی مانند جو بایدن معاون رئیس جمهور سابق ایالات متحده آمریکا، برنی سندرز سناتور کهنه کار ایالت ورمونت،الیزابت وارن و کامالا هریس دو سناتور مشهور آمریکایی دیگر به چشم می خورد.

1⃣ برنی سندرز: بازگشت بدون پیش شرط به برجام
بدون شک در میان 4 نامزد مطرح شده، برنی سندرز بیشترین حمایت را از توافق هسته ای با ایران کرده است. در دوران ریاست جمهوری اوباما و در زمان رای گیری بر سر تمدید قانون آیسا ، سندرز تنها سناتوری بود که به این قانون رای منفی داد. سندرز معتقد بود که تمدید این قانون،موقعیت برجام را به عنوان توافقی جمعی میان ایران و اعضای 1+5 به خطر می اندازد. فراتر از آن، سندرز تاکید کرده است که در صورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری آتی، بدون پیش شرط به برجام باز می گردد. لازم به ذکر است که در آخرین نظرسنجی های صورت گرفته در آمریکا، سندرز موقعیت بهتری نسبت به دیگر نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا از حزب دموکرات داشته است. او در نظرسنجی "موسسه امرسون" توانسته است 29 درصد آرای رای دهندگان دموکرات را به خود اختصاص دهد. پس از سندرز، بایدن با کسب 24 درصد آرا در رتبه دوم قرار گرفته است. این در حالیست که تا قبل از این، سندرز همواره پس از بایدن در جایگاه دوم قرار داشت.

2⃣ جو بایدن: سکوت معنادار در خصوص برجام
اگرچه جو بایدن معاون رئیس جمهور سابق آمریکا و از حامیان توافق هسته ای با ایران محسوب می‌شود، اما علاقه چندانی نسبت به ورود به این فضا ( فضای انتقاد برجامی از ترامپ) ندارد! بایدن تنها در ژانویه سال 2018 میلادی و زمانی که تصمیم ترامپ برای خروج از توافق هسته ای با ایران جدی شده بود، به کاخ سفید در خصوص عواقب و تبعات خروج از این توافق جمعی هشدار داده بود. او هشدار داد که خروج از برجام آمریکا را در عرصه بین الملل منزوی خواهد کرد. از آن زمان تا کنون، بایدن سخن صریح و مستقیمی در خصوص نحوه بازگشت به برجام نکرده است.در هر حال، بایدن خود را فردی صاحب سبک در عرصه ت خارجی آمریکا دانسته و ممکن است در مواجهه با پدیده "احیای برجام"، به قول خود بی گدار به آب نزند! با همه این اوصاف، به نظر می رسد در جریان رقابتهای درون حزبی دموکراتها بایدن مواضع صریح تری در این خصوص اتخاذ کند. نباید فراموش کرد که بایدن هنوز رسما حضور خود در رقابتهای انتخابات ریاست جمهوی آمریکا را اعلام نکرده است.

3⃣و4⃣ الیزابت وارن و هریس: بازگشت مشروط به برجام
الیزابت وارن و کاملا هریس دو سناتور مشهور دموکرات آمریکایی نیز هر دو از توافق هسته ای با ایران دفاع کرده و اتفاقا، هر دو نیز اعلام کرده اند که در صورت پیروزی در انتخابات ریاست جمهوری سال 2020، به این توافق بازخواهند گشت. اما بسیاری از تحلیلگران مسائل آمریکایی معتقدند که آنها در ازای بازگشت به برجام، مطالباتی را از ایران مطرح خواهند کرد. این قاعده می تواند در خصوص بایدن نیز صدق کند. چندی پیش "ایلان گلدنبرگ" مشاور جان کری در مقاله ای مهم در فارین پالیسی تاکید کرده بود که دموکراتها باید به توافق هسته ای با ایران بازگردند، اما در ازای این بازگشت، باید امتیازاتی را از ایران مطالبه کنند! با توجه به جایگاهی که جان کری و مشاورانش در حوزه ت خارجی حزب دموکرات دارند، احتمال دارد افرادی مانند الیزابت وارن و کامالا هریس و حتی بایدن، تصمیم گیری در حوزه برجام و نحوه بازگشت مشروط به توافق هسته ای را به آنها واگذار کنند.

بنابراین، برنی سندرز تنها نامزد انتخابات ریاست جمهوری آمریکا خواهد بود که احتمالا "بازگشت بدون شرط" به برجام را در دستور کار قرار خواهد داد. از این رو باید وی را جدی ترین نامزد حامی برجام در انتخابات ریاست جمهوری سال 2020 آمریکا دانست./نامه‌نیوز
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

پراکندگی در چندین کشور فرصتی برای کردهاست: استقلال مشکلات کُردستان را حل نمی‌کند

✍ دکتر اسفندیار خدایی

پس از جنگ جهانی اول و فروپاشی و تجزیه حکومت عثمانی، قدرتهای اروپایی فراموش کردند یا نخواستند که کردها سرزمینی مستقل داشته باشند. امروز کردها عمدتاً در چهار کشور ترکیه، عراق، سوریه و ایران در اقلیت هستند و سالهاست که در آرزوی یک کشور مستقل کُرد نشسته‌اند. استقلال کردها به دلایل مختلف بسیار دشوار و شاید غیرممکن باشد، اما سوالی که ما اینجا مطرح می‌کنیم این است که اگر فرضاً یک کشور مستقل تشکیل بشود، آیا اوضاع آنها بهتر خواهد شد؟

در بهترین حالت، کردستان مستقل کشوری خواهند شد همانند سایر کشورهای خاورمیانه. هیچ دلیلی وجود ندارد که مطابق آن ادعا کنیم نژاد کردها از همسایگان ترک و عرب و فارس خود باهوش‌نر یا متمدن‌تر باشند. بلکه دلایلی هست که نشان می‌دهد کردستان مستقل سرنوشتی مشابه عراق و سوریه و بلکه ضعیف‌تر خواهد داشت. اولاً کردستان مستقل به طور مداوم با همسایگان خود بر سر مرزها و هویتهای قومی در حال کشمکش و اختلافات عمیقی خواهد بود. برخی استانها و شهرهای عراق، ترکیه، ایران و سوریه هویتهای دوگانه کرد و عرب، کرد و لُر، کرد و ترک و یا کرد و فارس دارند که تکلیف آنها هرگز روشن نخواهد شد. کردستان مستقل چگونه می‌تواند پیشرفت کند در حالیکه تمام همسایگان، آن را برای خود تهدید جدی می‌پندارند.

ثانیاً، کردستان به دریاهای آزاد راه ندارد و برای صادرات و واردات خود به شدت وابسته به همسایگان خواهد بود. همان همسایگانی که نگران مرزهای خود با کردستان هستند و مطابق منطق ت بین‌الملل هرگز به طور رایگان با همسایه نوپای خود همکاری نخواهند کرد.

ثالثاً، اختلافات درونی و رقابت بین گروههای مختلف کرد موضوعی است که درباره آن مطالعه کافی نشده است. پایتخت کدام شهر باشد؟ کدام گویش کردی زبان رسمی باشد؟ دولت کرد به کدام مناطق اولویت خواهد داد؟ آیا با اختلافات مذهبی و فرهنگی کنار خواهند آمد؟ همان مسائل داخلی که در سوریه جنگ داخلی درست کرد و در عراق جنگ مذهبی راه انداخت و ترکیه را به شدت نگران کرده است. با این مسائل حل نشده چگونه باور کنیم که کردها یک ژاپن یا آلمان پیشرفته را در خرابه‌های خاورمیانه خواهند ساخت.

پدیده دولت-ملت در قرن هفدهم در اروپا ظهور کرد و در مدت کوتاهی نفوذ ملی‌گرایی حتی از مذهب  هم فراتر رفت و دولت- ملتهای اروپایی به رقابت بر سر "منافع ملی" به رقابت و استعمار پرداختند. لکن پدیده دولت-ملت در جهان سوم، هرگز به نتیجه درخشانی دست نیافت. اکنون چهارصد سال پس از این همه تجربه ناکام، کُردها در عصر ارتباطات اگر فرضاً موفق شوند و سوریه و عراق دیگری تاسیس کنند کار بزرگی نکرده‌اند و صد سال بعد از این، بار دیگر به نقطه "چه باید کرد" خواهند رسید.

اما کُردها می‌توانند این رویا را به گونه‌ای دیگر تحقق بخشند. تجربه کردستان عراق نشان می‌دهد که کردها می‌توانند از محدودیتهای موجود فرصت بسازند و با یک استراتژی خردمندانه و منطقی در قلب عراق جنگ‌زده، به پیشرفتهای خیره کننده افتصادی و فرهنگی و تجاری و ی در شهرهای زیبای خود دست یابند. آنچه جلال طالبانی می‌دانست (که می‌گفت استقلال برای ما کردها سَم است) و مصطفی بارزانی پس از غائله ناکام استقلال‌طلبی اخیر آموخت، این بود که کردها بدون آنکه وماً به دنبال استقلال رویایی خود باشند، میتوانند با بهره‌گیری از فرصتها و ظرفیتهای موجود به بیشترین منافع اقتصادی، فرهنگی و ی خود برسند. 

کردها چگونه می‌توانند بدون آنکه تسلیم وسوسه‌های استقلال‌طلبی شوند با بهره‌گیری از همین ظرفیتهای موجود، منافع اقتصادی، فرهنگی و ی خود را مطالبه کنند و پراکندگی در کشورهای مختلف را به یک فرصت تبدیل کنند؟

بین‌المللی بودن و پراکنده بودن فرصتی است برای شکوفایی فرهنگی یک قوم بخصوص در منطقه خاورمیانه. این دولتها به سختی حاضر به تحمل اختلافات فرهنگی، مذهبی و گاهی نژادی هستند. کردهای هرکدام از این کشورها، متحدانی در خارج از کشور و همسایگان همجوار خود دارند. مثلاً کردهای عراق و ترکیه میتوانند تریبون کردهای ایران برای احقاق حقوق فرهنگی، اقتصادی و ی ایشان باشند. 

از نظر اقتصادی نیز مرزنشینی یک فرصت تجاری است و کردهای چهار کشور ترکیه، عراق، ایران و سوریه می‌توانند از این فرصت برای شکوفایی اقتصادی بهره‌گیرند و با توجه به منافع ملی دولتهای مطبوع خود به رونق اقتصادی در مناطق کردنشین دست یابند. 

زمانی جلال طالبانی از مظلومیت کردها گفت: (کردها متحدی جز کوهها ندارند). اما تجربه کردستان عراق نشان داد که کردها باید به بازار بروند زیرا استعداد آنها در تجارت و اقتصاد و صنعت گردشگری بیش از جنگیدن در کوهستان است. پراکنده بودن کردها فرصتی است که باید قدر بدانند و وسوسه‌های استقلال‌طلبی تهدیدی برای تحقق رویاهای مردم کرد است.

 

منبع: کانال تلگرام مطالعات آمریکا:

t.me/EsfandiarKhodaee

 


مشخصات

حال و روز ملت ایران: نومید از اصلاح‌طلبان، متنفر از اصولگرایان، بی‌اعتماد به براندازان

همه آنان که از اغتشاش دلشان خنک می‌شود: اصولگرایان دلشان از پر است و این اغتشاش فرصتی است که بتازند، شاید که نوبت پیروزی آنان در انتخابات فرا رسیده.

اصلاح‌طلبان نومید از اصلاحات ساختاری، را مقصر می‌دانند که به اصلاحات پشت کرد و با اصولگرایان هم‌کاسه شد و حال خود را به براندازان نزدیکتر می‌بینند.

براندازان که کار را تمام می‌پندارند و با این اغتشاشات خود را به هدف نزدیک می‌بینند.

اما خیل عظیم ملت که نه اغتشاش را به صلاح می‌دانند و نه سکوت که کوچک شدن سفره‌هایشان را می‌بینند. نه از وعده‌های مسئولان دل خوش دارند و نه به اصلاحات امید دارند و نه به براندازان دل می‌بندند. اکثریتی بلاتکلیفند. نه به دولت اعتماد دارند و نه به انتخابات امیدوارند. نه تبلیغات تلویزیون جمهوری اسلامی را باور دارند و نه به تبلیغات آمریکا و بی‌بی‌سی را دلخوش دارند. این حال و روز اکثریت ملت ایران است.

 


مشخصات

بعد از وصل شدن اینترنت چه کنیم؟

قطعی اینترنت به همه ما لطمه زده. آمار دقیق نداریم ولی قطعاً میلیونها کسب و کار اینترنتی داریم که در این روزها از کار بیکار شدند. قطعی اینترنت به تقریباً تمام کارهای اقتصادی و مشاغلی که نیازمند ارتباط با مردم و بازار هستند آسیب جدی وارد کرده است. دانشگاهها معطل مانده‌اند و ارتباطات علمی و اقتصادی و تجاری مختل گردیده است.

خیلی از کسب و کارها جوان و نوپا هستند. و طبیعتاً یک روز هم براشون یک روزه! اینترنت قطعه و راه درآمد ما سد شده. اما در مقابل نه بانک‌ها برای قسطهاشون به ما فرجه خواهند داد و نه بقیه هزینه‌های زندگی صبر می‌کنن تا اینترنت وصل بشه.

در این میان چند نکته هست که باید به دقت بهشون توجه کنیم.

 

۱. این همه نالیدن و غرغر کردن ما فقط از قطعی اینترنت نیست. عامل دیگه‌ای هم درش نقش داره. اون هم اینکه همیشه تا فرصتی هست اون رو به هدر می‌دیم. به محض اینکه اون فرصت یا شانس از ما گرفته می‌شه، شروع می‌کنیم به ناله کردن. بنابراین یک نکته مهم اینه که باید مدیریت زمان و مدیریت منابع رو به خوبی یادبگیریم. و همیشه فقط به مهم‌ترین کارها و ضرروی‌ترین امور زندگی‌مون بپردازیم.

۲. این چند وقت می‌گذره و اینترنت هم وصل میشه. در این روزهای بدون اینترنت چقدر خودتون رو برای یک شروع قوی آماده کردید؟.

۳. آیا متوجه شدید که با وجود اینرتنت و وقت زیادی که برای اون صرف می‌کردیم، عملاً از خیلی جنبه‌های زندگی‌مون غافل بودیم؟ زندگی فقط کار نیست. به جز کار چیزهایی دیگه‌ای هم هست که باید بهش پرداخت.

۴. چقدر به این نکته توجه کردید که قبل از این قطعی، اکثر کارهایی که ما با اینترنت انجام می‌دادیم غیرضروری و ناکارآمد بوده؟ مثلاً شبکه‌های اجتماعی قرار بودن که بازاریابی رو تسهیل کنن، این روزها چند درصد پیشرفت کاری داشتیم؟ چون نحوه استفاده از اینترنت باید به قدری هوشمند باشه که روند مشتری سازی و بازاریابی به سمتی بره که حتی اگر اینترنت نبود، افراد زیادی از طریق تلفن ما رو پیدا کنند و از ما درخواست خدمات کنند.

۵. در این روزهای قطعی اینترنت خبری توجه من رو به خودش جلب کرد: در قسمتهای زیادی از آمریکا و بریتانیا، فیسبوک و اینستاگرام از دسترس خارج شدند. این دفعه چندمه که این اتفاق می‌افته. این یک زنگ خطر برای همه کسانی هست که تمام هم و غم خودشون رو روی شبکه‌های اجتماعی گذاشتن.

۶. در این چند روز ثابت شد که زیرساخت‌های شبکه اینترنت ملی بیشتر شبیه یک کاریکاتوره تا یک یک زیرساخت واقعی. همه صاحبان سایت‌ها در تلاش هستند که سرعت سایتشون رو مرتب بالاتر ببرند. یکی از فاکتورهای مهم در این زمینه استفاده از سرورهای داخلی هستش. اگر ادمین‌های زیادی هستن که ترجیح می‌دن سایت خودشون رو روی سرورهای خارجی راه‌اندازی کنن فقط به دلیل ضعیف بودن زیرساخت‌های شبکه داخلی هست.

 

این مهم نیست که کی اینترنت وصل می‌شه، مهم اینه که بعد از وصل شدن اینترنت چه اتفاقی می‌افته. آیا باز هم همون کارهای تکراری و اشتباه و وقت تلف کن رو انجام می‌دیم، یا اینبار از تمام وقت و منابع خود به طور بهینه استفاده می‌کنیم؟ 



منبع: وبلاگ http://inconnu.blog.ir 


مشخصات

مشکل جمهوری اسلامی ساختاری است: با رفع تحریم و تغییر رئیس‌جمهور حل نمی‌شود

✍ دکتر جلال پورالعجل

اگر رئیس جمهور نه یک بار که صد بار هم تغییر کند، اگر تمامی نمایندگان مجلس شورای  اسلامی و خبرگان رهبری کنار گذاشته شوند و نمایندگان جدید انتخاب و جایگزین آنها شوند باز هم شرایط کشور اصلاح نخواهد شد. دلیل این مدعا برگزاری دوازده دوره انتخابات ریاست جمهوری، ده دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی و پنج دوره انتخابات مجلس خبرگان رهبری است. اگر قرار بود با تغییر رئیس جمهور و نمایندگان مجلسین پیشرفتی در جهت توسعه و آبادانی کشور حاصل شود، امروز ایران باید در زمره کشورهای توسعه یافته خاورمیانه بلکه آسیا می بود. 

هر چه جلوتر می رویم توسعه و آبادانی کم‌رنگتر، فساد و بی قانونی پر رنگتر، و ناامیدی و سرخوردگی مردم شدیدتر می شود و در عرصه بین المللی هم روز به روز منزوی تر می شویم. این یعنی اینکه یک فاجعه در کشور در حال وقوع است. اما ریشه و منشأ این فاجعه کجاست؟

کلیه منتخبین ملت اعم از رئیس جمهور و نمایندگان مجلس شورای اسلامی و خبرگان رهبری جملگی بازیگران فیلمنامه ای هستند که از پیش نگاشته شده است و اینها صرفاً در مقطعی به صحنه آمده و نقش آفرینی می کنند ولیکن هرگز تأثیری در روند کلی فیلمنامه ندارند زیرا این تراژدی از قبل تدوین شده است. ساختار این فیلمنامه یا به عبارتی "قانون اساسی" به گونه ای طراحی شده که اولاً منتخبین ملت صرفاً نقش بازیگر را دارند نه تصمیم گیر و تصمیم ساز و ثانیاً بازیگران از بین افرادی انتخاب می شوند که تابع محض باشند در غیر این صورت در همان مرحله گزینش اولیه رد صلاحیت شده و هرگز به مرحله رقابتهای انتخاباتی راه نمی یابند. طبیعی است در چنین ساختار معیوبی، افراد صاحب ایده و نوگرا و متجدد که خواستار تغییر قانون اساسی و تحول در ساختار ی کشور هستند عملاً به گردونه رقابتهای انتخاباتی راه داده نمی شوند.

مرجعی که وظیفه خطیر گزینش و انتخاب اولیه بازیگران عرصه ی و تصمیم گیری کشور را بر عهده دارد شورای نگهبان است. این شورا برای داوطلبان معیارهایی را در نظر گرفته که در ذیل ماده 28 انتخابات به آنها اشاره شده است. بنابراین داوطلبان باید قبل از نامزد شدن خود را با این ضوابط تطبیق داده و ملتزم نمایند. این ضوابط به گونه ای طراحی و تدوین شده اند که اساساً داوطلبین را غربال و یک دست می کند به نحوی که آنها باید همانگونه بیاندشند و عمل کنند که حاکمیت انتظار دارد و این یعنی تعطیلی اندیشه، تفکر، خلاقیت، نوآوری، تغییر و اصلاح. اگر خروجی این فرایند غیر از این بود تاکنون با این همه انتخابات، باید کشور متحول شده بود و به اوج شکوفایی و بالندگی رسیده بود.

قانون اساسی هر کشور بسان نقشه راه است که سایر قوانین و مقررات از آن نشأت می گیرند. هرگز یک قانون اساسی معیوب و ساختار ی بیمارگونه نمی تواند ملت را به سعادت و خوشبختی رهنمون سازد. تا زمانی که کشور بر اساس تراژدی قانون اساسی به شکل کنونی اداره می شود و تا زمانی که بازیگران صحنه ی کشور از بین افراد صاحب اندیشه، نوگرا و متجدد انتخاب نشوند آبی از انتخابات نمایشی و منتخبین گزینشی ملت گرم نخواهد شد. 

اگر قرار است تحولی در کشور حادث شود که منجر به تجدید حیات ی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی شود و ایران را به جایگاه واقعی و شایسته خویش در منطقه و جهان بازگرداند، هیچ چاره ای نیست جز اینکه این ساختار [.] از نو بازسازی و اصلاح شود و با برگزاری "همه پرسی" به تایید مردم برسد.
کانال تلگرام:  t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

اگر اعتراض حق مردم است، کجا اعتراض کنند؟

سعید معدنی، جامعه شناس طی یادداشتی با عنوان باید جایی باشد تا مردم صدایشان را به گوش مسئولان برسانند در رومه ایراننوشت:

 سه نوع حکومت داریم که در طول تاریخ یا در یک برهه زمانی مستقر می‌شوند. نوع اول حکومت‌هایی است که ارزشی برای جامعه قائل نیستند. این حکومت‌ها قبل از دوران مدرن و انقلاب فرانسه حاکم بودند. دراین نوع حکومت، حاکمان هیچ حقی برای مردم قائل نبودند. معیار، سخن حاکمان بود که قانون می‌شد. مردم هیچ حقی نداشتند مگر در استثنائاتی. بعد از انقلاب فرانسه بحث جامعه مدنی پیش کشیده شد و گفتند که حکومت‌ها باید پاسخگوی مردم باشند. اینجا شکل دوم حکمرانی به‌وجود آمد. در این حکمرانی قانون‌هایی تصویب کردند و گفتند باید در چارچوب قانون حرکت کرد، اما باز هم شکاف ایجاد شد و به نتیجه نرسید. اینجا بود که شکل سوم حکومت شکل گرفت. در این حکومت‌ها دائماً انتخابات وجود دارد. احزاب فعال هستند. می‌توانند با دیدگاه‌های جدید، قانون اساسی را تغییر دهند. اما زمانی که شکل سوم حکمرانی، به‌صورت ایده‌آل شکل نمی‌گیرد و خواسته‌های مردم برآورده نمی‌شود، این خواسته‌ها جمع می‌شود و در یک نقطه به شکل اعتراض و اغتشاش خود را نشان می‌دهد.

اگر اعتراض حق مردم است، کجا اعتراض کنند؟ /در تصمیم بنزینی مجلس و نماینـدگان ملت کجـا بودند؟ /تحریم‌ها با رونق تولید بی‌اثر می‌شود نه با مذاکره
دولت هم هیچ راهکاری نیندیشیده است که مردم خواسته‌هایشان را چگونه اعلام کنند. در خارج رومه‌ها و احزاب هستند. البته در کشور‌های دیگر هم اعتراض و اغتشاشات شکل می‌گیرد. امروز ما شاهد اعتراض جلیقه زرد‌ها در فرانسه هستیم. فرانسه مهد دموکراسی است، اما با همه تمهیداتی که اندیشیده است بازهم شاهد اعتراض این گروه هستیم. حال سؤال اصلی این است که مردم اعتراض خود را به چه شکلی بیان کنند؟ راهکار چیست؟ فرض کنید معلمان اعتراض دارند. چه کار کنند؟ سر کلاس‌ها نروند؟ سرکلاس بروند، اما درس ندهند؟ جلوی مجلس تجمع کنند؟ ما هیچ پاسخی برای این سؤال‌ها نداریم. همین است که بنزین بهانه‌ای می‌شود تا این اتفاق‌ها شکل بگیرد. آیا افزایش بنزین کارشناسی شده بود؟ به‌نظرم کارشناسی نبود. چون اگر کارشناسی بود نباید چنین واکنشی در پی داشته باشد. آیا کسانی که قیمت بنزین را افزایش دادند با افرادی که در کف جامعه هستند مثل اهل ت، رومه‌نگاران، جامعه‌شناسان و. م کردند؟
کارشناسی بنزین فقط اقتصادی نیست، باید جوانب ی و اجتماعی آن را هم سنجید. آیا از رومه‌نگاران و فعالان حوزه اجتماعی پرسیدند که اگر قیمت بنزین به سه هزارتومان برسد واکنش جامعه به آن چگونه خواهد بود؟ معلوم است این م‌ها انجام نشده است که شاهد چنین واکنش‌هایی هستیم. حتی به نظر می‌رسد در کمیسیون‌های مجلس هم ارزیابی نشده بود. به نظر من حداقل باید بنزین سهمیه‌ای برای گروه‌های خاص را همان هزار تومان درنظر می‌گرفتند بعد بنزین سهمیه‌ای را برای سایر اقشار افزایش می‌دادند، قیمتش را هم ۵۰ درصد بالا می‌بردند؛ بنابراین نیاز بسیاری از رانندگان تاکسی، برآورده می‌شد. بعد می‌آمدند و بنزین آزاد را گران می‌کردند تا ۴ هزارتومان هم می‌توانستند افزایش دهند، اما این کار را نکردند. امروز هم باید راهکاری اندیشیده شود تا اعتراض‌های صنفی و شغلی انجام شود و انرژی اعتراضی تخلیه شود. باید جایی باشد تا مردم با آرامش صدایشان را به گوش مسئولان برسانند.


مشخصات

آمریکا همسایه ماست

 عیسی پیله ور

1⃣ آمریکا همسایه مالی بانکی ماست:
به زحمت بتوان در دنیا بانکی یا موسسه مالی پیدا کرد که با آمریکا کار نکند و رابطه‌اش با آمریکا مهمتر از رابطه‌اش با ما نباشد. (*)

2⃣ آمریکا همسایه سایبری ماست:
با جهانی شدن اینترنت (سابقا آمریکائی)، قوی‌ترین و موثرترین شرکتها و موسسات سایبری آمریکائی‌اند. میکروسافت، گوگل، فیسبوک، توئیتر،  و تقریبا همه شرکتهای زیرساختی و خدماتی اینترنتی-سایبری آمریکائی‌اند. شرکتهای سایبری بین المللی دیگر کشورها، خیلی کم و معدودند. خدمات آنها هم اغلب کم و محدود است.

3⃣ آمریکا همسایه ما در شبکه جهانی ارزش است:
تولید محصولات و ارائه خدمات در دنیا، در یک کشور و با مواد اولیه یک کشور انجام نمی‌شود. تولید و توزیع اغلب محصولات با استفاده از مواد و خدماتی انجام می‌شود که از گوشه گوشه دنیا خریداری می‌شوند و اغلب لازم است به گوشه گوشه دنیا صادر شوند تا در رقابت با تولیدکنندگان دیگر به صرفه و رقابتی باشد. ارائه خدمات مختلف هم همینطور. همین روابط متعدد، شبکه جهانی درهم تنیده‌ای است. خیلی بزرگ و خیلی درهم تنیده. و شرکتهای تولیدی و خدماتی آمریکائی تقریبا در هر نقطه این شبکه حضور دارند.

4⃣ آمریکا همسایه ما در آبهای‌آزاد است:
به لحاظ دریایی فقط یک ابرقدرت وجود دارد که در اغلب نقاط مهم دریایی دنیا حضور تعیین کننده دارد. بقیه قدرتها در سواحل خودشان حضور دارند و حداکثر می توانند اسکادرانی را به یک یا دو نقطه دیگر بفرستند. مشکل می‌توان مسیری دریایی پیدا کرد که آمریکا حضور نداشته باشد. (اگر هم چنان مسیری پیدا شود، به احتمال زیاد اغلب کشورهای همسایه ترجیح می‌دهند که کاش آمریکا حضور داشت تا سیطره فلان قدرت زورگو را بالانس می‌کرد)

5⃣ آمریکا همسایه ما در دنیای علم و تکنولوژی است:
اغلب شرکتها و موسسات موفق علمی و تکنولوژیک یا آمریکائی‌اند یا با آمریکائیها رابطه کاری خیلی نزدیک دارند.

اگر نخواهیم در زندانی خودساخته و ارتجاعی زندگی کنیم، آمریکا همسایه ماست. در واقع مهمترین و بزرگترین همسایه ماست. ممکن است تهای آن در مقاطعی به نفع ما و در مقاطعی به ضرر ما باشد، ولی در هر صورت همسایه ماست و خواهد بود. فرار از همسایگی با آمریکا تقریبا معادل فرار از همه امکانات مهم فعلی دنیا و فرار از اغلب امکانات مهم دنیا در یکی دو نسل آینده است.

تهای ما در قبال آمریکا باید مبتنی بر همسایگی باشد.  اگر تصمیم‌سازان و تصمیم‌گیران ما، آمریکا را کشوری دور و غیرهمسایه فرض کنند، این فرض اشتباه و غیرواقع‌بینانه به تهای اشتباه و پرهزینه متعددی منجر شده و خواهد شد.

این وضعیت مختص ما نیست بلکه آمریکا بزرگترین و مهمترین همسایه اغلب کشورهای دنیاست. در دهه‌های اخیر، در واقع "قاره هفتمی" شکل گرفته که در آن، آمریکا تنها ابرقدرت است. قدرتهایی که در جغرافیای قبلی ابرقدرت محسوب می‌شوند، در قاره هفتم، کوتوله‌هایی بیش نیستند. اگر اغلب کشورها و قدرتها از آمریکا تبعیت دارند یا از مقابله با آن جدا پرهیز می کنند به این خاطر است که جایگاه خود در قاره هفتم را درک می کنند.

(*) حتی اگر قدرت مالی چین از آمریکا بزرگتر شود،  رابطه مالی و بانکی آن دو با همدیگر، خیلی مهمتر از رابطه چین با ایران خواهد بود. لذا دلخوشی به سیستم مالی چینی، دلخوشی به واردات از خود چین است نه بیشتر.
 t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

دشمنی ایدئولوژیک با آمریکا، یا مبارزه هوشمندانه؟

 اسفندیار خدایی

در هیچ‌جای دنیا به اندازه ایران شعار "مرگ بر آمریکا" را نمی‌توان شنید و در هیچ کشوری به اندازه ایران پرچم آمریکا سوخته نمی‌شود. جمهوری اسلامی ایران افتخار می‌کند که تسلیم آمریکا نشده است  و در چهل سال گذشته مقابله با آمریکا را سرلوحه ت خارجی خود قرار داده است. در مقابل آمریکا نیز در مقابله با ایران کاهلی نکرده است: حمایت از عراق در جنگ تحمیلی، تلاش برای تغییر رژیم ایران، حمایت از رقبای ایران در منطقه و تحریمهای اقتصادی تنها بخشی از اقدامات آشکار و پنهان آمریکا علیه ایران است. طبیعی است که در مقابل این همه تهاجم آمریکا، سوختن پرچم و شعار مرگ بر آمریکا اقدامات بزرگ و متناسبی نیستند بخصوص که به مرور زمان تبدیل به امری عادی و تکراری شده‌اند و دیگر برای رسانه ها جذابیت خاصی ندارند. 

اما ایران در چهل سال گذشته چه ضربه‌هایی به آمریکا زده است؟ چند سرباز آمریکایی به دست ایرانی‌ها کشته شده‌اند؟ نیروهای نظامی ایران چند هواپیما و تانک و کشتی و کارخانه آمریکایی را هدف قرار داده‌اند و چند میلیارد دلار به آمریکا خسارت وارد کرده‌اند؟ بدیهی است که کشتن سربازان عراقی در جنگ تحمیلی و یا مزدوران داعشی عرب و پاکستانی و تونسی ضربه‌ای به آمریکا محسوب نمی‌شود. آمریکا با تحریم‌ها و جنگهای مختلف صدها و بلکه هزاران میلیارد دلار به دولت و ملت ایران خسارت وارد کرده است. بلکه آمریکا توانسته است با ایجاد موج ایران‌هراسی در کشورهای عربی و حتی در اروپا، میلیاردها دلار به حساب کارخانه‌های اسلحه‌سازی خود واریز کند، و به بهانه مقابله با ایران، ناوهای خود را به خلیج فارس بیاورد و در خاورمیانه صدها پایگاه نظامی بزند و نفوذ ی خود را بسط دهد و کشورهای منطقه را به خود وابسته سازد.
 
چین نیز همچون ایران تسلیم آمریکا نشده است. اما جالب است بدانید که در چهل سال گذشته، روزانه دهها سرباز آمریکایی توسط چینی‌ها کشته شده‌اند! و هر ساله دهها کشتی، صدها هواپیما و هزاران تانک و صدها کارخانه آمریکایی توسط چینی‌ها هدف قرار گرفته‌اند و منهدم شده‌اند! چین این اقدامات را از طریق اقتصادی و بدون شلیک گلوله انجام داده است. چین مستقیماً مقابل آمریکا نایستاد اما با اتخاذ تی خردمندانه، با ایجاد زیرساختهایی اقتصادی و بهره‌گیری از امتیازاتی همچون نیروی کار ارزان، توانسته است میلیاردها دلار سرمایه را از آمریکا خارج و در چین مستقر سازد و شرکتهای عظیم دنیا را جذب کند.

وقتی که کارخانه‌ها و دلارهای آمریکایی به چین پرواز کنند، طبیعی است که دولت آمریکا مالیات کمتری کسب می‌کند و در نتیجه بودجه نظامی آمریکا کاهش می‌یابد و ارتش آمریکا سربازان کمتری را استخدام می‌کند. مثل این است که چین هزاران سربازان آمریکایی را کشته است و کسی هم صدای شلیک گلوله را نشنیده. وقتی که بودجه نظامی آمریکا تقلیل یابد، از تعداد هواپیماهای نظامی، ناوهای جنگی و تانکهای آمریکایی هم کاسته می‌شود، مثل این است که منهدم شده باشند.

ضمن آنکه رشد اقتصادی چین موجب شده است که آمریکا از نظر اقتصادی به پکن وابسته گردد به گونه‌ای که اگر روابط با چین را قطع کند، اقتصاد آمریکا فلج می‌شود و در غیاب کالاهای چینی، تورم در آمریکا سر به فلک می‌گذارد، در نتیجه مردم آمریکا از دولت مستقر در واشنگتن رویگردان می‌شوند و عرصه انتخابات به رقیب واگذار می‌شود. در چهل سال گذشته تمام روئسای جمهور آمریکا (ریگان، بوش پدر، کلینتون، بوش پسر، اوباما و ترامپ) همگی قبل از انتخابات قول داده‌اند که مقابل چین قاطعانه بایستند و همواره رقیب خود را به اهمال و تساهل در مقابل چین متهم کرده‌اند؛ اما پس از رسیدن به قدرت از در سازگاری و مدارا با چین درآمده‌اند تا مبادا آمریکا را وارد بحران اقتصادی شود و عرصه ت را به رقیب واگذارند.

چین تنها کشوری نیست که توانسته در مبارزه هوشمندانه با آمریکا پیروزی‌های درخشانی کسب کند. ژاپن، کره جنوبی، اروپا، روسیه، هند، برزیل و کشورهای مسلمانی چون مای و ترکیه با همین روش توانسته‌اند خود را از گزند شاخهای آمریکا در امان سازند و بلکه با نفوذ در اقتصاد و ت آمریکا خردمندانه منافع خود را دنبال کنند. روزگاری آمریکا چهل درصد اقتصاد دنیا را در اختیار داشت، امروز ۲۴ درصد اقتصاد دنیا را دارد و این روند افول ادامه دارد. اما این دولت و ملت ایران هستند که همواره مظلومانه هدف تحریمها، جنگها و تهدیدهای امریکا قرار گرفته‌اند و هزاران میلیارد دلار خسارت می بینند، اما ناخواسته میلیاردها دلار به کارخانه‌های اسلحه‌سازی آمریکا تقدیم می‌کنند و بهانه لازم برای تهای سلطه‌جویانه آمریکا در متطقه را فراهم می‌نمایند. آیا وقت آن نرسیده است که هوشمندانه با آمریکا مبارزه کنیم؟
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

خسارت یک و نیم میلیارد دلاری قطع اینترنت در ایران

مانیا شوبیری

درست یک هفته از قطع اینترنت بین‌المللی گذشته است. آن هم در عصر مدرن. روزگاری که بسیاری از افراد از راه اینترنت امرار معاش می‌کنند. دنیایی بی‌حد و مرز که به جرات می‌توان گفت فعالیت اقتصادی بدون آن تقریبا امری محال است.

درست یک هفته از قطع اینترنت بین‌المللی گذشته است. آن هم در عصر مدرن. روزگاری که بسیاری از افراد از راه اینترنت امرار معاش می‌کنند. دنیایی بی‌حد و مرز که به جرات می‌توان گفت فعالیت اقتصادی بدون آن تقریبا امری محال است. سرانجام ظهر جمعه اینترنت مشترکین حقوقی وصل شد ولی اینترنت مشترکان حقیقی و خانگی همچنان قطع است.
به گزارش «مردم سالاری آنلاین» در هفته‌ای که گذشت نه تنها امکان دسترسی به سایتهای خارجی وجود نداشت بلکه بسیاری از سایتهای داخلی هم که سروری خارجی داشتند به‌روزرسانی نشد. برخی گمانه زنی‌ها حکایت از آن داشت که اینترنت ملی جایگزین اینترنت بین‌المللی شود، حتی برخی رسانه‌ها در گزارش‌های خود نیز به این موضوع اشاره کردند. اما این یک هفته قطعی اینترنت نشان داد که این شبکه کارائی چندانی ندارد، وزیر ارتباطات نیز روز دوشنبه، در همین خصوص تاکید کرد که «چیزی به نام اینترنت ملی وجود خارجی ندارد و شبکه ملی اطلاعات به معنای قطع اینترنت نیست و قطع اینترنت به کارکردهای  شبکه ملی اطلاعات ضربه می‌زند.»
اما این هفت روز محدودیت اینترنتی، هفته‌ای پر از ضرر و زیان بود. از کسب و کارهای اینترنتی گرفته تا دانشگاهیان سردرگم شده‌اند. برآوردهای سایت‌های داخلی نشان می‌دهد که در روزهای قطع شدن اینترنت اقتصاد ایران خسارتی 900 میلیارد تومان را تجربه کرده است، اما نت بلاکس  موسسه ای که به دسترسی به اینترنت در سراسر جهان نظارت می‌کند این رقم را یک میلیارد و 500 میلیون دلار برآورد کرده است. اما کدام کسب و کارها در این چند روز دچار اختلال شدند یا همچنان تا وصل کامل اینترنت تحت تاثیر قرار خواهند گرفت؟
 
اوج سفارش‌های فروش در بورس
نبود اینترنت تاثیر خود را بر بازار سهام نیز برجای گذاشته است. به گفته کارشناسان این حوزه، به دلیل به وجود آمدن فضای مبهم و عدم دسترسی به تحلیل‌های به موقع که اکثر فعالین از طریق شبکه مجازی به آن دسترسی پیدا می‌کردند، سفارش‌های فروش سهام اوج گرفت.
 
مخدوش شدن وجهه بین‌المللی
در میان خسارت اقتصادی نمی‌توان خسارتی که به وجهه بین المللی شرکت‌های اقتصادی وارد شده است را نادیده گرفت. شرط تجارت بین‌الملل، تبادل اطلاعات است اگر امکان تبادل اطلاعات مختل شود و اطلاعات در لحظه مخابره نشود امکان تجارت بین‌المللی نیز از دست می‌رود. اعتبار شرکت‌ها و فعالین اقتصادی در جوامع بین‌الملل در پی این اتفاق به شدت ضربه خورده است. در زمانی که تمامی تبادلات ارتباطی از راه شبکه‌های اجتماعی و ایمیل محقق می‌شود وقتی طرف ایرانی برای ارسال یک پیام ساده دچاره مشکل باشد طرف خارجی اعتماد خود را از دست می‌دهد که شاید با به وجود آمدن یک محدودیت جدید کل معامله به خطر بیافتد.
 
بحران در حمل و نقل بدون اینترنت
در حوزه حمل و نقل نیز قطعی اینترنت باعث شد تا تجارت خارجی ایران از کار بیفتد. پیش از قطع اینترنت ارتباط با کشتی‌های حامل محموله‌های صادراتی یا وارداتی همواره برقرار بود اما با اختلالات به وجود آمده این ارتباط قطع شد و امکان در حمل و نقل دریایی یا جاده‌ای امکان پذیر نبود. پیش از قطعی اینترنت محموله‌ها از طریق GPS متصل به کامیون یا کشتی به صورت اینترنتی ردیابی می‌شد عملیاتی که در زمان قطع اینترنت ممکن نبود. از طرف دیگر حوادث نیزقابل مدیریت نیست. اگر کشتی حامل یک محموله ایرانی دچار طوفان شود،‌ هدایت کننده کشتی دسترسی به مالک بار در ایران ندارد. اگر کامیون‌ها در جاده‌های خارج از کشور دچار سانحه شود هیچ دسترسی به بیمه‌کننده ندارند. تمام این موضوعات هم ریسک و هم خسارت‌ها را برای تاجر ایرانی بالا می‌برد.
 
دردسر قطع اینترنت برای صرافی‌ها
نبود اینترنت صرافی‌ها را تعطیل کرد. در روزهای نبود اینترنت تمام فعالیت صرافی‌ها متوقف شده است. فعالان این حوزه معتقد هستند که بدون اینترنت ریسک خطا در فعالیت صرافی‌ها بسیار بالا می‌رود و به واسطه گزارش‌های اشتباه تلفنی ممکن است که فعالان در صرافی‌ها با زیان‌های غیرقابل جبرانی مواجه شوند. در گزارش‌های تلفنی به دلیل اینکه گزارش‌ مستندی وجود ندارد، نمی‌توان به این گزارش‌ها اعتماد داشت و  ریسک جعل اسناد و حواله‌ها، تاییدهای نابه‌جا بالا میرود. همه این دلایل باعث شده است تا صرافان ترجیح بدهند فعلا فعالیت خود را متوقف کنند.
 
دانشگاه‌ها و قطع اینترنت
دانشگاه و فعالیت‌های دانشگاهی هم از این وضعیت آسیب دیده‌اند. دانشجویان متقاضی تحصیل در دانشگاه‌های خارج از کشور نیز با توجه به موعدهای مشخص برای ارائه تقاضای تحصیل خود که در بیشتر موارد به صورت آنلاین انجام می‌شود دچاره مشکل شده‌اند و نتوانستند درخواست خود را در مهلت تعیین شده ارسال کنند. مشکل دیگری که دانشجویان با آن مواجه شدند به نمره زبان و دیگر نمرات تخصصی برای انجام فرآیند درخواست پذیرش مربوط می‌شود. درخواست پذیرفته شدن در دانشگاه‌ها اغلب نیازمند آزمون‌های مختلف زبان از جمله تافل، جی‌آی‌ای و آیلتس و دیگر آزمون‌ها است. این آزمون‌ها به شکل بین‌المللی و از طریق اینترنت به صورت آنلاین برگزار می‌شود. با قطع شدن اینترنت امکان شرکت افراد در این آزمون‌ها و کسب نمره مورد نیاز برای پذیرفته شدن در دانشگاه‌‌ها با مشکل رو‌به‌رو شده است.
 
اختلال در درخواست ویزا
از دیگر حوزه‌هایی که قطع اینترنت، فعالیت آن را مختل کرده است، می‌توان به درخواست صدور ویزا برای سفرهای خارج از ایران اشاره کرد. فعالیت فروش بلیط پروازهای خارجی و رزرو هتل‌های خارجی به صفر رسیده است و تعدادی از آژانس‌ها به دلیل ضرر و زیان مالی وارد شده، تعطیل شده‌اند.
 
اینترنت و بهداشت و درمان
بهداشت و درمان هم از پیامدهای قطع اینترنت در امان نبوده است. مشکل عدم تایید نسخه در برخی داروخانه‌ها به دلیل قطعی اینترنت نیز گریبان بیماران را گرفته است. تایید نسخه‌های دارویی برای بیماری‌های خاص، یکی از خدمات ارائه شده توسط اداره‌های بیمه است. حالا داروخانه‌هایی که اینترنت آنها به سرورهای اینترنت ملی متصل نیست، برای تایید نسخه‌های بیماران با مشکل مواجه شده‌اند و همین امر بسیاری از بیماران را نیز دچار مشکل کرده است.
 
سرنوشت استارت‌آپ‌ها در روزهای بدون اینترنت
کسب و کارهای اینترنتی بیشترین ضرر و زیان را در این میان متحمل شدند. خبرگزاری‌ها در این چند روز بارها از زیان قابل توجهی که استارت‌آپ‌ها و کسب و کارهای کوچکی که مبنای کار خود را در فضای مجازی قرار داده‌اند نوشتند. وزیر ارتباطات نیز در صحبت‌های خود اشاره کرد که قطع یک هفته‌ای اینترنت آسیب جدی به این حوزه نوپا وارد کرده است. او اما تامین امنیت ملی را در اولویت دانسته بود. بر اساس آمار منتشر شده بیش از ۵۰هزار نماد اعتماد الکترونیک توسط وزارت صنعت، معدن و تجارت برای کسب و کارهای اینترنتی صادر شده است. همین رقم نشان می‌دهد تعداد زیادی به صورت مستقیم و یا غیر مستقیم از طریق اینترنت کسب درآمد می‌کنند. با رونق گرفتن شبکه‌های اجتماعی بسیاری به کسب‌وکارهای خانگی با استفاده از این شبکه‌ها روی آوردند و حالا به قطع اینترنت هیچ ارتباطی با مشتریان خود ندارند.
 
بلیط فروشی تعطیل 
گیشه سینما‌ها ‌نیز از نبود اینترنت در امان نماند و آسیب دید. خبرها نشان می‌دهد که در روزهای قطعی اینترنت آمار سامانه فروش سینما‌ها کاهش یافته است. همچنین فروش بلیط مسابقات ورزشی نیز دچار اختلال و حتی برخی مسابقات ورزشی قطع شد.
 
چند بیکار به بیکاران اضافه شدند؟
در هفته‌ای که بسیاری از خانواده‌ها که عزیزانشان در خارج از کشور هستند، از آنها بی‌خبر هستند و نمی‌توانند با آنها ارتباط برقرار کنند. در دنیای بدون مرز ارتباطات، در روزگاری که ماهواره ها محدودیت دسترسی به اینترنت را بی‌معنا کرده است، قطع اینترنت می‌تواند به معنای مختل کردن زندگی باشد. با وجود مختل شدن یک هفته‌‌ای در سراسر کشور آیا کسی می‌داند چند نفر شغل خود را از دست دادند؟ کسی میداند در این شرایط وانفسای اقتصادی چند نفر دیگر به آمار بیکاران کشور اضافه شد؟
گزارش: مانیا شوبیری


مشخصات

وقتی اجازه اعتراض مدنی نمی‌دهیم، باید منتظر خشونت و اغتشاش و تخریب باشیم

عباس عبدی: وقتی اجازه اعتراضات مدنی را ندهیم، به طور ضمنی خشونت و تخریب را پذیرفته ایم. حق اعتراض با آزادی رسانه نیز عجین است، نمی‌توان چندهزار نفر در خیابان راه بیفتند و اعتراض کنند و رسانه‌ها، رادیو و تلویزیون آن را به شکل مناسب منعکس نکنند. وقتی اجازه اعتراضات مدنی را ندهیم، به طور ضمنی پذیرفته ایم که اعتراض علیه آن باید با خشونت و تخریب همراه باشد.

مردم اگر بیانیه بدهند که ما به یک تصمیمی می‌خواهیم اعتراض کنیم، این مردم باید کی و به کجا مراجعه کنند و چه مرجعی حق آنان را استیفا می‌کند؟ آیا بلافاصله دستگیر خواهند شد؟ بعلاوه به معنای دقیق، مردم به صفت افراد منشا اثر نیستند، این احزاب و گروه‌ها هستند که باید اعتراضات را سازمان‌دهی کنند. مردم که بدون گروه نمی‌توانند چنین کاری را انجام دهند. همچنین حق اعتراض با آزادی رسانه نیز عجین است، نمی‌توان چندهزار نفر در خیابان راه بیفتند و اعتراض کنند و رسانه‌ها و رادیو و تلویزیون آن را منعکس نکند

عباس عبدی: وقتی اجازه اعتراضات مدنی را ندهیم، به طور ضمنی خشونت و تخریب را پذیرفته ایم/ حق اعتراض با آزادی رسانه نیز عجین است

به گزارش الف، بنابر اطلاعیه شرکت ملی پخش فرآورده های نفتی، از ساعت صفر روز ۲۴ ماه آبان سهمیه بندی بنزین برای تمام وسایل نقلیه بنزین سوز آغاز شد و همزمان دولت اعلام کرد برای جلوگیری از فشار اقتصادی به مردم، علاوه بر یارانه نقدی، مبلغ ۵۵ تا ۲۰۰ هزار تومان به خانواده های ۱ تا ۵ نفره پرداخت خواهد کرد. این تصمیم دولت موجب شد تا از روز جمعه تجمع‌های اعتراضی در برخی شهرهای ایران نسبت به افزایش قیمت بنزین برگزار شود که این اعتراض ها از روز شنبه ۲۵ آبان نیز ادامه و موجب سوءاستفاده افراد اغتشاشگر و ضد انقلاب از اعتراضات مردمی شد.

گسترده شدن دامنه اعتراضات و ابهام های موجود درباره نحوه استفاده از حق مدنی اعتراض و تجمعات اعتراضی نکته ای است که در چند روز گذشته مورد توجه تحلیلگران ی قرار گرفته است. 

عباس عبدی، فعال ی اصلاح‌طلب در این خصوص بهالف گفت: دو سال پیش و بعد از اتفاقات سال ۹۶ این موضوع مطرح شد که مردم باید حق اعتراض داشته باشند ولی هنگامی که آب‌ها از آسیاب افتاد به فراموشی سپرده شد. در مواردی هم افرادی به خیابان آمده و اعتراضی هم کردند که بازداشت شدند. لذا این درست نیست که تا مسئله ای پیش می آید فورا یاد حق قانونی بیفتیم و بعد هم فراموش کنیم. سخنگوی شورای نگهبان می‌گوید که حق قانونی برای تصمیمات اجرایی را دارد، حالا بگذریم از قید اجرایی این گزاره، اما می گویند این حق را دارند، این حق چگونه اجرایی می‌شود؟!

وی تصریح کرد: مردم اگر بیانیه بدهند که ما به یک تصمیمی می‌خواهیم اعتراض کنیم، این مردم باید کی و به کجا مراجعه کنند و چه مرجعی حق آنان را استیفا می‌کند؟ آیا بلافاصله دستگیر خواهند شد؟ بعلاوه به معنای دقیق، مردم به صفت افراد منشا اثر نیستند، این احزاب و گروه‌ها هستند که باید اعتراضات را سازمان‌دهی کنند. مردم که بدون گروه نمی‌توانند چنین کاری را انجام دهند. همچنین حق اعتراض با آزادی رسانه نیز عجین است، نمی‌توان چندهزار نفر در خیابان راه بیفتند و اعتراض کنند و رسانه‌ها و رادیو و تلویزیون آن را منعکس نکند. این بی معنی بوده و مشخص است که اصلا آن را به رسمیت نشناخته اند، بنابراین راه و روشی که پیشنهاد می‌شود راه و روش مناسب برای به رسمیت شناختن حق اعتراض نیست.

این فعال ی تاکید کرد: در درجه اول آزادی رسانه، درجه دوم آزادی احزاب و گروه‌ها مهم است و زمانیکه آن‌ها به وجود آمد، از همه مهم تر حاکمیت قانون است و زمانیکه این موضوع هم انجام شد، بی طرفی دستگاه قضایی و انتظامی است که با آنها بی طرفانه برخورد کنند و جایی را برای آنها در نظر بگیرند . ما در حال حاضر با این شرایط فاصله داریم، به همان اندازه فاصله داریم که شاهد اتفاقات هفته گذشته خواهیم شد.

عبدی در پاسخ به این سوال که آیا ظرفیت‌های قانونی برای این اقدام کافی است یا خیر و اگر کافی نیست چگونه باید آن را فراهم کرد، می‌گوید: در این مورد اگر قرار به ظرفیت‌های قانونی باشد، در قانون اساسی این حقوق تصریح شده است، شاید برخی ها بگویند که در قانون عادی نوشته نشده است، پس مشخص است که نمی‌خواستیم این کار صورت بگیرد که پس از ۴۰ سال قانون عادی آن را ننوشته ایم، همچنان که برای آن جرم ی هم ننوشتیم، اخیرا هم یک متن کم خاصیتی را به این عنوان تصویب کردند که اجرا هم نمی‌شود و من هم ندیدم که یک نفر را هم بخواهند که به این اتهام رسیدگی کند و بعد هم در آخر هیات منصفه‌ای می گذارند که نقش آن با توجه به ترکیبش بازتاب دهنده انصاف عمومی نیست.

آزادی رسانه و احزاب، حاکمیت قانون و بی طرفی نهادهای حاکمیتی 

وی تاکید کرد: بنابراین ظرفیت‌های قانونی برای جامعه ای است که حاکمیت قانون وجود داشته باشد، زمانیکه که قانون اساسی آن را نوشته، یعنی می‌توانند این اعتراضات را انجام دهند. به طور مثال، اکنون یک حزب قانونی و رسمی می‌خواهد نشستی را در جایی برگزار کند، سوال می‌کنند که سخنران و محتوای برنامه چیست و در آخر هم اجازه نمی‌دهند، در چنین شرایطی چه طور میخواهید مردم به خیابان آمده و راجع به یک موضوعی به صورت مدنی و آرام اعتراض کنند لذا بحث درباره ظرفیت‌های قانونی در اینجا نیز بی‌معنی است.

عباس عبدی در مورد به رسمیت شناختن اعتراضات مدنی و عمومی می‌گوید: زیر ساخت‌های اصلی در به رسمیت شناختن اعتراضات مدنی و عمومی؛ آزادی رسانه و احزاب، حاکمیت قانون و بی طرفی نهادهای حاکمیتی است، و تا این سه موضوع انجام نشود، اعتراضات شکل مدنی و عمومی نخواهد داشت. اعتراضات نهایت به همین شکل خواهد بود، یعنی ابتدا به صورت کما و نطفه در می آید و یکباره "مِن حَیثُ لا یَحتَسِب" متولد می‌شود و هنگامی که متولد شد نمی‌توان جلوی آن را گرفت، چهار جوان مستاصل و بی‌گناه به میدان آمده که سپس معلوم نیست به چه سرنوشتی دچار می‌شوند.

اعلام ناگهانی همراه با موشک پرانی 

این کارشناس مسایل ی در مورد نقش احزاب و رسانه‌ها در ساماندهی هدایت و کنترل اعتراضات مردمی یادآوری کرد: احزاب و رسانه ها چنین آزادی و حقوقی را ندارند یا اینکه برای آنها به رسمیت شناخته نشده که بتوانند چنین نقشی را ایفا کنند، نمونه آن همین قضیه بنزین، اگرچه معتقد نیستم که این اتفاقات در واکنش به افزایش قیمت بنزین رخ داد، چراکه این اتفاقات ریشه‌های دیگری دارد که اکنون بهانه یا فرصتی است که برخی به دست آورده اند تا این اعتراضات را انجام دهند، ولی در مورد بنزین باید اصحاب ت، اقتصاد و رسانه‌ها با یکدیگر گفتگو کرده تا شاید به یک اجماع ملی در این خصوص برسند که همه از آن حمایت کنند، زمانیکه همه از آن حمایت کنند، دیگر  لازم نیست ساعت دوازده شب ناگهانی قیمت جدید بنزین را اعلام کنند و بعد این بحران‌ها به وجود بیاید و عده‌ای دیگر از درون ساخت قدرت علیه این برنامه شروع به موشک و خمپاره پرانی کنند و بعدش هم مواجه با این وضعیت شویم، اگر این کار به عهده رسانه‌ها و احزاب مدنی گذاشته شود، یک مقداری کار سخت پیش می‌رود ولی مهم این است که با دوام، پایدار و کم هزینه پیش میرود.

تجربه کشورهای دیگر

عبدی در مورد تجربه کشورهای دیگر در این خصوص گفت: تجربه کشورهای دیگر بسیار روشن است، هرجایی که احزاب و رسانه ها آزاد و قوی بودند، به نسبت از پس این مشکلات بر می آیند، این مشکلات هر از گاهی در تمام کشورها به وجود می آید، در حال حاضر فرانسه، نیز چنین است و اتفاق خاصی هم نمی افتد و بعد از مدتی نیز به یک نقطه تفاهمی می‌رسند. چند سال پیش مشابه چنین اتفاقی در انگلیس هم رخ داد، البته همه این‌ها در حد مسایل محدود است؛ فردا ممکن است در مورد معدن‌کارها و راننده‌ها چنین موضوعی پیش بیاید، هر از چندگاهی چنین موضوعی رخ می‌دهد اما جوامع پیشرفته این موضوعات را هضم می‌کند، چراکه احزاب، رسانه‌ها، دستگاه قضایی و پلیس در آنجا بی‌طرف و مستقل است و اصراری هم ندارند که آن را به خارج ربط دهند، این تجربه کشورها است اما در کشورهای منطقه مشاهده می‌کنیم که به سرعت و دومینو وار یک موضوع کوچک به مسئله بزرگ تبدیل شود، که باید آن را سرکوب یا جمع کرد که البته هر دو مورد برای جامعه ضرر دارد.

مرز اعتراضات مدنی و خشونت 

وی در مورد مرز اعتراضات مدنی و خشونت تاکید کرد: اعتراض مدنی روشن است و معترض مسوولیت آن را می پذیرد، یعنی افرادی که در صف اول ایستاده اند، مهم ترین افراد اعتراضات هستند. چهره‌ها شناخته شده‌ است و دست همدیگر را گرفته و دارای پلاکارد بوده و همواره مصاحبه می‌کنند، به طور کلی، چهره‌ ناشناخته ای وجود ندارد و چهره‌‌های ناشناخته پشت صف هستند. طبیعی است که نه شیشه ای را می‌شکنند و نه اجازه میدهند، کسی این کار را انجام دهد،  این واقعیت اعتراض مدنی است. اما در خشونت و اغتشاش، اعتراض غیرمدنی است،  به طور مثال ده هزار نفر به خیابان آمده و اعتراض می‌کنند؛ نه مسوولی، نه اهدافی و نه شعاری وجود دارد و اگر کسی شعاری بدهد یا سنگی بزند، بقیه هم این کار را انجام می‌دهند، لذا طبیعت اعتراضات غیر مدنی، خشونت و اغتشاش است. حکومتی که اجازه اعتراضات مدنی را ندهد، به طور ضمنی پذیرفته است که اعتراض علیه آن باید با خشونت و تخریب همراه باشد و در واقع مسوولیت اصلی این اغتشاشات وما بر گردن آن جوانی نیست که در زندگی خود اجازه اعتراضات مدنی را نداشته است.

منبع: سایت الف


مشخصات

آیا خدا یهودیان را بیشتر از مسلمانان دوست دارد؟ چرا یک و نیم میلیارد مسلمان جهان فقط ۱۲ جایزه نوبل برده‌اند، اما ۱۴ میلیون یهودی بیش از ۱۸۰ جایزه نوبل گرفته‌اند؟

✍ پرویز بشرمل، هرات افغانستان

یهودیان سراسر جهان، 14 میلیون نفر هستند شامل: 7 میلیون نفر در آمریکا، 5 میلیون نفر در آسیا، 2 میلیون نفر در اروپا، یکصد هزار نفر در آفریقا

جمع کل مسلمانان در جهان: یک میلیارد و نیم نفر است شامل: یک میلیارد نفر در آسیا و خاور میانه، 400 میلیون نفر درآفریقا، 44 میلیون نفر در اروپا، 6 میلیون نفر در آمریکا. جمعیت مسلمانان بیش از 107 برابر یهودیان است.

برندگان جوایر نوبل:
دریکصدو پنجاه سال گذشته، 14 میلیون یهودی، بیش از 180 جایزه نوبل را دریافت کرده اند درحالیکه یک میلیارد و نیم مسلمان تنها 12 جایزه گرفته‌اند!

چرا 14 میلیون یهودی از یک میلیارد و نیم مسلمان نیرومند ترند! از سناریوهای تئوری توطئه دست بردارید؟ این موقعیت را کسی به طور مصنوعی به آنها نداده است. نگویید کار انگلستان است و آمریکا اگر هم انگلستان و آمریکا از آنان حمایت می کنند بپرسید چرا؟ مگر آنها چه نفوذی در آمریکا و انگلستان دارند که دولت های آنها مجبور به حمایت هستند؟ چرا مسلمانان این نفوذ را در این دولت ها ندارند؟. تعداد مسلمانان در این کشورها کمتر از یهودیان نیست !! اما نفوذ مسلمانان مهاجر به آمریکا چرا کمتر از نفوذ یهودیان مهاجر به آمریکا است؟

حمایت آمریکا و انگلستان و سایر قدرت ها علت قدرت یهودیان نیست بلکه معلول قدرت آنان است. حال ببینیم چرا؟ به چندین دلیل مثلاً:
در تاریخ معاصر:
البرت انشتین، یهودی
زیگموند فروید، یهودی
کارل مارکس، یهودی
و در رشته پزشکی:
مخترع سوزن سورنگ ، بنیامن روبن، یهودی
کاشف واکسن فلج اطفال (پولیو) ، یوناس سالک ، یهودی
کاشف داروی ضد سرطان خون ، یهودی
گرترود الیون، کاشف در مان یرقان (زردی) بروخ بلومبرگ ، یهودی
کاشف داروی درمان مرض سفلیس، پل الریخ ، یهودی و

✅ نفوذ در ت بین المللی:
هنری کیسینجر ، یهودی،
ریچارد لوین رییس دانشگاه یل، یهودی،
الن گرینزپن، رییس فدرال رزرو آمریکا، یهودی،
ژوزف لیبرمن ، یهودی،
مادلین البرایت وزیر خارجه آمریکا، یهودی،
گاسپر واینبرگر، وزیر دفاع آمریکا، یهودی،
ماکزیم لیوینو، وزیرخارجه شوروی، یهودی،
داوید مارشال، نخست وزیز سنگاپور، یهودی،
اسحق اسحق، استاندار کل استرالیا، یهودی،
بنیامن دیزرائلی، نخست وزیر انگلستان، یهودی،
یوگنی پیرماکف، نخست وزیر روسیه، یهودی،
جورج سمپائو، رییس جمهور پرتقال، یهودی،
هرب گری، معاون نخست وزیر کانادا، یهودی،
برونو کریسکی، صدر اعظم اتریش، یهودی،،
و .

رسانه های گروهی جهانی:
سی ان ان، ولف بلیتز، یهودی،
باربارا والترز از اخبار(آ. ب. ث)،یهودی،
اوجین مایر، واشنگتن پست، یهودی،
هنری گرونوالد، مجله تایم آمریکا، یهودی،
کاترین گراهام، واشنگتن پست، یهودی،
ژوزف لیلد،نیویورک تایمز،یهودی،
ماکس فرانکل،نیویورک تایمز،یهودی،
رابرن مرداک (صاحب گروه رسانه ای fox) یهودی

چرا آنها چنان نیرومندند و ما مسلمانان .!؟ دلیلش این است که ما رقیب اصلی را فراموش کرده ایم و در خودمان به دنبال رقیب می گردیم. دلیلش این است که ما استعداد دانش آموختن و پرورش خرد و اندیشه را وانهاده‌ایم. دین برای شکوفایی عقل آمده است نه کور کردن چراغ دانش و تعقل.

در سراسر جهان اسلام مشتمل بر 57 کشور تنها ٥٠٠ دانشگاه موجود است. درحالیکه تنها در آمریکا 5758 دانشگاه براه است. درهندوستان ، 8407 دانشگاه موجود است. حتی یک دانشگاه از میان کشور های اسلامی در زمره 500 دانشگاه اول جهانی جای ندارد

40 درصد از مردم کشورهای مسیحی دانشگاه را تمام کرده اند. در کشورهای مسلمان این رقم تنها 2 درصد است. در کشورهای مسلمان برای هر یک میلیون مسلمان تنها 230 دانشمند وجود دارد. در آمریکا این رقم 5000 است

دنیای اسلام فقط 0.02 % از درآمد ملی را برای پژوهش و توسعه هزینه می کند. در کشورهای مسیحی این رقم 5% از درآمد ملی است.

✅ نتیجـــه:
وضعیت کنونی دنیای اسلام استعداد دانش پروری ندارد. مرحله دیگر آزمایش دانش، کاربرد آن است. در مکانی به نام پاکستان برای هر 1000 نفر 23 رومه موجود است. در سنگاپور این رقم 460 برای هر 1000نفر است. در انگلستان 2000 کتاب مختلف برای یک میلیون نفر هر سال چاپ می شود. در مصر این رقم تنها 17 جلد است.

✅ به چه نتیجه‌ای می‌رسیم؟
کنکاش لازم نیست چون ارقام و شواهد فریاد می کشند، لکن ما گوشمان را بسته ایم. به جای اینکه به فکر این باشید که با کدام پا باید وارد توالت شوید، به خود و فرزندانمان دانش بیاموزیم، میان‌بر وجود ندارد. ما ملت افغانستان باید پاسخ را در مدرسه‌هایمان بیابیم. دین برای شکوفایی عقل و مدرسه آمده است نه برای خاموش کردن چراغ دانش و اندیشه.
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

سخنرانی مهم رابرت زولیک: آیا دوستی آمریکا و چین ممکن است؟

سخنرانی رابرت زولیک، رئیس پیشین بانک جهانی درباره شورای تجاری آمریکا-چین

موسسه کارنگی 

در سال 2005 در برابر کمیته ملی درباره روابط آمریکا و چین یک سخنرانی با عنوان «چین به کجا می‌رود: از عضویت به مسئولیت؟» انجام دادم. در آن زمان هفت رئیس‌جمهور آمریکا از هر دو حزب به مدت 30 سال تلاش کرده بودند یک چین فقیر و منزوی به لحاظ اقتصادی را در نظامی بین‌المللی ادغام کنند که آمریکا آن را طراحی و هدایت کرده است. در آن زمان گفتم که چین از انزوا بیرون آمده و به جهان پیوسته و به یک بازیگر بر سر میز تبدیل‌شده است. در آن زمان گفتم که باید دید چین چطور از نفوذش استفاده خواهد کرد؟

از چین خواستم به فراتر از عضویت در نظام بین‌الملل نگاه کند تا «به یک ذینفع مسئول در آن نظام تبدیل شود.» هشدار دادم که آمریکا نخواهد توانست نظم اقتصادی بین‌المللی باز را حفظ کند مگر درصورتی‌که چین در تقسیم مسئولیت‏ ها همکاری کند و از قدرتش به شکلی سازنده استفاده کند. این‌که درخواستم برای اقدام مسئولانه چین را با لحنی محترمانه مطرح کردم، خوشایند برخی نبود. ایده من در را به روی دیدگاه‏ ها و پیشنهاد‌های چینی‏ ها برای رسیدگی به چالش ‏های مشترک باز کرد.

حالا مقامات آمریکایی باید برای کارآمد کردن این ت با تحولات چین با کمک متحدان و جامعه کسب‎ و کار در تماس نزدیک باشند. ت آمریکا باید بر روی جزئیات کار و درباره راهبرد مذاکره کند. ما به این دیپلماسی می‌گوییم. منطقِ امروز آمریکا در مقابله دائمی با چین با رویکردی که من مطرح کردم، در تضاد است. چرا که این منطق این ایده را نمی پذیرد که چین می‌تواند نقشی سازنده در نظامی ایفا کند که آمریکا برقرار کرده است، می‎تواند در آن سهم داشته باشد و می‌تواند به روش‎هایی اقدام کند که مکمل منافع آمریکا باشد.

اگر آمریکا فرض کند که چین نمی‏تواند هیچ‌کدام از این‎ها را در نظامی که آمریکا طراحی کرده انجام دهد، آنگاه درواقع آمریکا چین را به‌سوی حمایت از یک نظام موازی و جداگانه با قواعدی بسیار متفاوت سوق می‏دهد.

ما امروز با خطر جدی بی‏ توجهی به اهداف آمریکا و اینکه چطور می‎توانیم به بهترین شکل به آن‌ها برسیم قرار داریم.

یکی از اصول اساسی تقابل دائمی این فرض است که همکاری با چین شکست می‎خورد. این ‏فرضی است که اساس گزارش راهبرد امنیت ملی سال 2017 دولت آمریکا است؛ اما آن‌هایی که با خوشحالی فرض می‏کنند که همکاری آمریکا با چین نتایجی ندارد که به نفع آمریکا باشد، کاملاً اشتباه می‏کنند و آن‌هایی که می‎پندارند چین در نظام تحت راهنمایی آمریکا اقدام سازنده‏ای انجام نداده و فقط اخلا‎لگر بوده خودشان را گول زده ‏اند و خودفریبی در دیپلماسی امری خطرناک است. هدف دیپلماسی ما باید رسیدن به نتایج باشد.

تعجب ‎آور است که آمریکا با براندازی اقتصاد بین ‏الملل و نظام امنیتی که در طول 70 سال ایجادشده کار چین را ساده ‏تر کرده است. آیا این واقعاً به نفع آمریکا است؟

ما باید با چین در نهادهای بین‏ المللی و به‌صورت کشور به کشور رقابت کنیم؛ زیرا سخت است چیزی را با هیچ‌چیز شکست داد. ما باید به‌جای تلافی و ارعاب با چین از طریق ارتقای ایده ‎ها و اقدامات بهتر و از طریق شراکت ‎های جذاب رقابت کنیم. اغلب به نظر می‌رسد خصمانه رفتار می‎کنیم. نه‌تنها با چین بلکه با متحدان ناتو، ژاپن، کره جنوبی، کانادا و مکزیک و دیگر شرکای دموکراتیک در سراسر جهان با زور رفتار می‏کنیم. این دولت سرمایه دیپلماتیکی را که در طول چندین نسل به‌دست‌آمده هدر می ‎دهد.

چرا روابط چین و آمریکا به یک تقابل دائمی تبدیل شده است؟ من معتقدم شش تحول باعث آن شده است: اول، ناامیدی‎های کسب‏ و کارهای آمریکایی در خصوص دسترسی به بازار، دوم، پرسش آمریکایی‏ ها دراین ‏باره که آیا سرمایه ‏داری دولتی چین اجازه رقابتی عادلانه را می‏دهد یا خیر، سوم، آمریکایی‏ ها نگران‌اند که چین بر فن‏آوری‏ های آینده مسلط شود، چهارم، سال گذشته فقدان توضیح درباره هدف ابتکار کمربند و جاده، پنجم، ت خارجی و امنیتی چین به‌وضوح به فراتر از مَثَل دنگ شیائوپینگ دراین‌باره «قدرتت را پنهان و فرصتت را غنیمت بشمار» حرکت کرده است و ششم این‌که رهبری شی جین پینگ حزب کمونیست را ترجیح داده و شفافیت و بحث را در چین محدود کرده است.

آمریکایی‏ها همیشه خواسته ‏اند چینی‏ ها مانند ما مسیحی، تجارت‏گرا و جمهوری‏خواه باشند و وقتی آن‌ها درخواست ما را رد کردند آمریکا با عصبانیت و درحالی‌که شوکه شده بود عقب نشسته است. من پیشنهاد می‎کنم که این بار بدون تسلیم شدن درباره عقایدمان پابرجا بمانیم. چالش‏ های روابط آمریکا-چین به‌زحمت با گزافه‏ گویی و سیل تعرفه‏ ها رفع می‌شود. صادقانه بگویم خود دولت هم دچار اختلاف به نظر می‌رسد. درحالی‌که زمان می‎گذرد آمریکا دوستان و اعتماد خود را در سراسر جهان از دست می‏دهد. چین به شکلی تاکتیکی با آمریکا مانور می ‎دهد و شاهد آن است که آمریکا قدرت بین‌المللی خود را از دست می ‌‏دهد.

اگر به نقش چین به‌عنوان یک قدرت بر سر میز اذعان کنیم آیا از چین درخواست نخواهیم کرد که مسئولیت‏ هایی را به‌عنوان یک ذینفع سیستمی به عهده بگیرد؟ آمریکا نیز یک ذینفع است که منافعی دارد. ما نباید سهم خودمان را به دلیل اعلامیه‏ های تجاری کوتاه‌مدت متزل کننده یا با تنزل اتحادها رها کنیم. وقتی در سال 2005 به واژه «ذینفع» اشاره کردم منظورم ذینفعانی بود که در یک شرکت مشترک سهم دارند. آن سهم ارزش کار کردن برای حفظ، سازگاری و رشد را دارد. همکاری به‌عنوان ذینفعان به معنای نبود اختلاف نیست. ذینفعان رقابت هم می‎کنند. مدیریت اختلافاتشان باید در چارچوبی بزرگ‌تر انجام شود که منافعی مشترک داشته باشد.


مشخصات

Pelosi Historical Speech in Support of Articles of Impeachment Against Trump the President of the United States سخنرانی ناریخی پلوسی: استیضاح ترامپ

We gather today, under the dome of this temple of democracy, to exercise one of the most solemn powers that this body can take: the impeachment of the President of the United States.

No Member – regardless of party or politics – comes to Congress to impeach a President.  But every one of us, as our first act as a Member of Congress, stood on this historic House Floor, before our beautiful American flag, and raised our hands in this sacred oath: ‘I do solemnly swear that I will support and defend the Constitution of the United States against all enemies, foreign and domestic… So help me God.’

For 230 years, Members have taken that sacred oath, which makes us Custodians of the Constitution. 

When our Founders declared independence and established a new nation, they crafted a system of government unlike one ever seen before: a Republic, starting with sacred words ‘We The People.’

For centuries, Americans have fought – and died – to defend democracy For The People.

But, very sadly, now, our Founders’ vision of our Republic is under threat from actions from the White House.

That is why, today, as Speaker of the House, I solemnly and sadly open the debate on the impeachment of the President of the United States.

If we do not act now, we would be derelict in our duty.  It is tragic that the President’s reckless actions make impeachment necessary. 

He gave us no choice.

What we are discussing today is the established fact that the President violated the Constitution. 

It is a matter of fact that the President is an ongoing threat to our national security and the integrity of our elections: the basis of our democracy.

Hundreds of historians, legal scholars and former prosecutors – regardless of party – have stated that the President committed impeachable offenses.

Since today is a national civics lesson, though a sad one, I submit these documents for the record and commend them to our students to study.

Speaker Pro Tempore.  Without objection, so ordered.

Speaker Pelosi.  Thank you, Madam Speaker. 

What we are discussing today is established fact that the President, again, violated the Constitution.  It is a matter of fact that the President is, again, an ongoing threat to our national security, and the testimony of decorated war heroes, distinguished diplomats and patriotic career public servants, some of the President’s own appointees, over the past weeks, have told us this.

The President used the power of his public office to obtain an improper personal, political benefit at the expense of America's national security.

When the President weakens a democratic ally that is advancing American security interests by fighting an American adversary, the President weakens America. 

This abuse of power also jeopardizes the integrity of our elections.  All Americans agree that American voters should choose our President, not some foreign gove

rnment.

The Founders understood that it is profoundly corrosive for our democracy for a president to invite interference in our elections.

As George Washington, our nation's patriarch, under whose gaze we stand today, warned, ‘History and experience proves that foreign influence is one of the most baneful foes of republican government.’  George Washington.

Sadly, the American people have witnessed further wrongs of the President, which necessitate the second article of impeachment: obstruction of congress. 

When the President's wrongdoing was revealed, he launched an unprecedented, indiscriminate and categorical campaign of defiance and obstruction.  Never before in the history of our nation have we seen a president declare and act as if he's above the law.

The President goes even so far as to say and act on this absurdity when he says, ‘Article II says I can do whatever I want.’  No, it doesn't.

That recklessness is a profound violation of the Constitution and our republic, which endure because of our system of separation of powers, three co-equal branches, each a check and balance on the other: ‘a Republic’ – again – ‘if we can keep it.’

The Founders' great fear of a rogue or corrupt president is the very reason why they enshrined impeachment in the Constitution.

As one founder, William Davie of North Carolina, warned, unless the Constitution contained an impeachment provision, a president might ‘Spare no efforts or means, whatever, to get himself re-elected.’  Another founder, George Mason, insisted that the president who ‘procured his appointment in the first instance’ through improper and corrupt acts might ‘repeat his guilt’ and return to power.

We in Congress, Article I, the Legislative Branch, must stand up and make clear to the American people, and to all people, that this body still stands by the principles enshrined in the Constitution and defended by generations of Americans.

Last week, in observance of the 75th anniversary of the Battle of the Bulge, Members traveled to that hallowed ground to express our gratitude to the heroes of freedom, who sacrificed everything to secure victory of freedom over tyranny – not just for America, but for the world.

The veterans of that Battle, who were there in their 90s, told us how, after the war was won, the Europeans whom they liberated would ask, ‘Why did you risk for us?  You don’t know us.  And give your lives to save us?  We’re not Americans.’

And our men would say, ‘We came here to fight for you, not because you are Americans, but because we are Americans.’

As our beloved Chairman, Elijah Cummings, and Oversight Committee Chair, our North Star, said when announcing support for this action, ‘When the history books are written about this tumultuous era, I want them to show that I was among those in the House of Representatives who stood up to lawlessness and tyranny.’ 

He also said, almost prophetically, ‘When we are dancing with the angels, the question will be, did we – what did we do to make sure we kept our democracy intact?’  Elijah, as you know, has since passed on.  Now, he's dancing with the angels. 

And I know that he and all of us here are very proud of the moral courage of Members – want to honor the vision of our Founders for a republic, the sacrifice of our men and women in uniform to defend it and the aspirations of our children to live freely within it.

Today, we are here to defend democracy for the people. 

May God bless America.

I yield back the balance of my time.


مشخصات

سخنرانی تاریخی نانسی پلوسی در جلسه استیضاح ترامپ

هر روز صبح هنگامی که اینجا گردهم می آییم هر یک از نمایندگان از جا بر می خیزد و بر پیمان و وفاداری خود به پرچم (آمریکا) تاکید می کنیم. هر روز در سراسر کشور، بچه ها در مدارس، نظامیان و مقام های کشوری نیز وفاداری شان را به پرچم کشور تازه می کنند. 
اجازه بدهید این پیام وفاداری را مرور کنیم: «من به پیمان وفاداری خود به پرچم آمریکا تاکید می کنم و نیز به جمهوری که این پرچم نماد آن است؛ یک ملت در پناه خدا، جدایی ناپذیر و دارای آزادی و عدالت برای همه.» 
"جمهوری که این پرچم نماد آن است"، چیزی است که ما امروز در اینجا می خواهیم درباره ی آن سخن بگوییم. جمهوری که باید حافظ و نگهبانش باشیم. 

ما امروز اینجا زیر گنبد این خیمه ی دموکراسی گردهم آمده ایم تا بزرگ ترین و جدی ترین قدرتی را که این نهاد می تواند برای خود داشته باشد به مرحله ی اجرا بگذاریم: استیضاح رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا!

هیچ نماینده ای جدای از حزب و ت برای استیضاح رئیس جمهور وارد کنگره نمی شود. اما هر یک از ما، در نخستین اقدامی که در صحن تاریخی این مجلس انجام دادیم این بود که در برابر پرچم زیبای آمریکا ایستادیم، دست مان را بالا آوردیم و سوگندی مقدس یاد کردیم با این مضمون که: "من کاملا رسمی و جدی سوگند یاد می کنم که از قانون اساسی آمریکا در برابر همه ی دشمنان داخلی و خارجی پشتیبانی و دفاع کنم. خدایا مرا یاری کن."

اعضای مجلس به مدت 230 سال این سوگند مقدس را یاد کرده اند و با این سوگند حافظ قانون اساسی شده اند. هنگامی که بنیانگذاران این کشور اعلام استقلال کردند و ملت تازه ای بنا نهادند نظام حاکمیتی ایجاد کردند که هرگز در گذشته همانند نداشت. نظام جمهوری که با واژه های مقدس "ما مردم" آغاز می شد. آمریکایی ها قرن ها جنگیده و کشته شده اند تا از دموکراسی برای مردم دفاع کنند.

اما خیلی غم انگیز است که اکنون چشم انداز بنیانگذاران ما برای ایجاد جمهوری به علت اقدام های کاخ سفید در معرض تهدید قرار دارد. به همین علت امروز من در جایگاه رئیس مجلس نمایندگان، به شکل رسمی و اندوهناک بحث استیضاح رئیس جمهور آمریکا را آغاز می کنم. 
اگر هم اکنون اقدام نکنیم در انجام وظایف مان کوتاهی کرده ایم. 
بسیار غم انگیز است که اقدام های بی ملاحظه ی رئیس جمهور، استیضاح را به ضرورت بدل ساخته است. او چاره ی دیگری برای ما باقی نگذاشت. آنچه که امروز درباره ی آن بحث می کنیم این حقیقت است که رئیس جمهور قانون اساسی را نقض کرد. این حقیقتی است که رئیس جمهور (ترامپ)، امنیت ملی و انسجام انتخابات ما را که پایه و اساس دموکراسی کشورمان است تهدید می کند.

صدها مورخ، پژوهشگران حقوق و قضات پیشین، بدون توجه به اینکه به چه حزب یا گروهی وابستگی دارند، بیان داشته اند که خطاهایی که رئیس جمهور مرتکب شده استیضاح او را قطعی می کند. از آنجا که امروز، روز ملی فراگیری مدنی است، اگر چه غم انگیز است، من این اسناد را برای ثبت در مجلس تقدیم می کنم و از دانشجویان می خواهم آنها را مطالعه کنند.

آنچه که امروز درباره ی آن بحث می کنیم واقعیتی است مبنی بر اینکه رئیس جمهور قانون اساسی را نقض کرد و این واقعیتی است که رئیس جمهور، تهدیدی جاری برای امنیت ملی ما به شمار می آید؛ و شهادت قهرمانان جنگی دارای مدال، دیپلمات های برجسته و دیپلمات های کارکشته و وطن پرست دستگاه خارجی، برخی از افرادی که رئیس جمهور خودش آنان را به کار گماشته در هفته های گذشته این موضوع را برای ما تکرار کرده اند.

رئیس جمهور از قدرتی که جایگاهی مردمی در اختیارش قرار داده بود استفاده کرد تا به هزینه ی امنیت ملی آمریکا، منافع نادرست شخصی و ی خودش را برآورده سازد.

هنگامی که رئیس جمهور یکی از هم پیمانان دموکراتیک کشور را تضعیف می کند - هم پیمانی که دارد با جنگیدن ضد یکی از دشمنان آمریکا، منافع امنیتی کشور را تضمین می کند - در واقع رئیس جمهور دارد آمریکا را تضعیف می کند. این سوء استفاده از قدرت همچنین انسجام انتخابات را در کشور در معرض خطر قرار می دهد.

همه ی آمریکایی ها اتفاق نظر دارند که رای دهندگان آمریکایی و نه برخی کشورهای خارجی باید رئیس جمهور کشورشان را برگزینند. بنیانگذاران این را درک کرده بودند که برای دموکراسی ما بسیار زشت و زننده است که رئیس جمهور خود شرایط را برای دخالت در فرایند برگزاری انتخابات در کشور فراهم آورد. همچنانکه جورج واشنگتن، نخستین وطن پرست کشور که ما امروز در سایه ی او ایستاده ایم هشدار داده بود: "تجربه و تاریخ ثابت می کند که نفوذ خارجی یکی از دردناک ترین نقص ها در دولت های جمهوریخواه به شمار می آید."

دردناک است اما مردم آمریکا شاهد خطاها و اشتباهات بیشتری از رئیس جمهور بوده اند و همین موضوع سبب شد دومین بند استیضاح سر برآورد که همانا کارشکنی در وظیفه ی کنگره بود.

. هنگامی که خطاهای رئیس جمهور آشکار شد، او تلاشی بسیار جدی، بی سابقه و آشفته در جهت مانع تراشی و دهن کجی (به قانون) آغاز کرد. در تاریخ گذشته کشور هرگز مشاهده نشده است که رئیس جمهور اعلام کند بالاتر از قانون است و یا به گونه ای رفتار کند که خود را فراتر از قانون بداند. رئیس جمهور حتی تاجایی پیشرفته که خودش می گوید و برمبنای این پوچی و بیهودگی عمل می کند. او خودش می گوید در ماده ی دوم تاکید شده من هر کاری بخواهم می توانم انجام بدهم! خیر چنین چیزی نیست! آن بی ملاحظه کاری، نقض آشکار و عینی قانون اساسی و جمهوری ما به شمار می آید.

قانون اساسی و جمهوری تاب خواهند آورد زیرا نظام تفکیک قوا سبب شده سه قوه ی مشترک ایجاد شود که هر یک از آنها دارد دیگری را ارزیابی و ژرف اندیشی می کند؛ ترس و نگرانی بزرگ بنیانگذاران از روی کارآمدن رئیس جمهوری یاغی و فاسد همان علتی است که بنیانگذاران بواسطه ی آن، استیضاح را در قانون اساسی جا زدند.

همان گونه که ویلیام دیوی، یکی از بنیانگذاران اهل کارولینای شمالی هشدار داده است: «اگر در قانون اساسی ماده یا مفادی با نام مفاد استیضاح وجود نداشت رئیس جمهور از هیچ تلاشی فروگذار نخواهد کرد تا دوباره در انتخابات برگزیده شود.»

یکی دیگران از بنیانگذاران به نام جورج میسون اصرار داشت: رئیس جمهوری که در نخستین گام نامزدی خود را از مسیر اجرای اقدام های نادرست و فاسد بدست آورد احتمال دارد باز هم همان گناه را مرتکب شود تا بتواند باز به قدرت بازگردد.

نمایندگان مجلس باید بایستند و با صراحت به مردم آمریکا و همه ی مردم دنیا بگویند که این نهاد همچنان بر اصول و قواعدی که در قانون اساسی گنجانده شده و نسل های پی در پی از آنها دفاع و مراقبت کرده اند پافشاری می کند.
یکی از نمایندگان گفته و من نقل قول می کنم: هنگامی که کتاب های تاریخ درباره ی این خطای فاحش می نویسند از آنان می خواهم تا نشان بدهند من هم یکی از همان نمایندگانی بودم که دربرابر قانون گریزی و استبداد ایستادگی کرد. هنگامی که داریم با فرشتگان به پایکوبی می پردازیم پرسشی که مطرح می شود این است که چه کاری انجام دادید تا اطمینان حاصل شود دموکراسی را دست نخورده و سالم حفظ کرده اید.

@abolfathusastudy


مشخصات

اصلاح رویکرد ضدایرانی، لازمه پیروزی ترامپ در انتخابات

پل پیلار / نشنال اینترست

  با نزدیک شدن به انتخابات ریاست‌جمهوری ۲۰۲۰، رییس‌جمهوری آمریکا اکنون به فکر تغییر رویکرد خود در قبال ایران افتاده؛ تغییری که می‌تواند وی را پیروز انتخابات کند.
دونالد ترامپ که با ترک توافق هسته ای با ایران، به طرز احمقانه ای اجماع بین المللی بر سر چگونگی توافق با تهران را برهم زده، هنوز یک راه دیپلماتیک پیش رو دارد.
اکنون ت ایالات متحده در قبال ایران باید در راستای تلاش برای بهبود نافرجامی های حاصل از برهم زدن نظم بین المللی توسط رییس جمهوری آمریکا باشد. ت  ترامپ در ابتدا بر مقابله با ایران استوار بود اما وی با نزدیک شدن به تاریخ انتخابات،  با هدف پیروزی دوباره در انتخابات ریاست جمهوری ۲۰۲۰، تصمیم به جلوگیری از رویارویی گرفت. لذا هرگونه امید به موفقیت وی در انتخابات در گرو تغییر چشمگیر ت های واشنگتن است.

از جمله نخستین گام های جدی ترامپ برای آغاز فشار حداکثری بر ایران، خروج از توافق هسته ای بود که بی تردید یکی از انگیزه های اصلی وی برای این خروج، فشارهای اسراییل بود؛ رژیمی که مخالف هرگونه توافق با ایران است.

دولت ترامپ پس از خروج از توافق هسته ای اشارات مبهمی به ایجاد یک توافق بهتر داشت اما هرگز زوایای این معامله را روشن نساخت. بازیگران مختلف در دولت وی خواسته های متفاوتی داشتند. به ویژه "جان بولتون" مشاور سابق امنیت ملی که همواره خواستار حمله نظامی به ایران بود.

پس از خروج ترامپ از برجام و آغاز کارزار فشار حداکثری، کاخ سفید همواره بر دستاوردهای مثبت خروج از برجام تاکید داشت. اما در اواسط سال ۲۰۱۹، نادیده گرفتن شکست های پی در پی کارزار فشار حداکثری واشنگتن علیه تهران دیگر امکان پذیر نبود. در این برهه که دیگر شکیبایی ایران به ویژه پس از تحریم صادرات نفتی به سر رسیده بود، جهان شاهد اقدامات گام به گام ایران برای کاهش تعهدات در قبال برجام بود. تهران با استفاده از همان راهبردی که پیش از مذاکرات هسته ای به کار گرفته بود، به تدریج فعالیت هسته ای خود را برای فشار بر ایالات متحده و دیگر طرف ها برای مذاکره جدی در مورد رفع تحریم ها افزایش داد. به عبارت دیگر، ایران فشار حداکثری واشنگتن را با فشار پاسخ داد.

اما داستان دیگری که دولت ترامپ از آن به عنوان دلیل تحریم های اقتصادی علیه ایران مطرح می کند، نقش ایران در خاورمیانه است که واشنگتن آن را غیرسازنده تلقی می‌کند. اما پس از افزایش فشارها بر تهران در سال ۲۰۱۸، هیچ محدودیتی در فعالیت های منطقه ای ایران دیده نشد. 

 

ایران پیش از کارزار فشار حداکثری ایالات متحده، اقدام خاصی (در منطقه) انجام نمی داد و دلیلی برای این کار نداشت. اما در پی آغاز ت ضدایرانی ترامپ، تهران دیگر چیزی برای از دست دادن نداشت. مقامات عالی ایران به روشنی اظهار داشتند که اگر این کشور نتواند نفت خود را صادر کند، دیگر تولیدکنندگان خلیج فارس هم قادر نخواهند بود. به عبارتی باید تاکید کرد اگر فعالیت های منطقه ای ایران نگران کننده است، این نگرانی را باید حاصل آغاز فشار حداکثری دولت ترامپ دانست.

اما پس از آشکار شدن شکست های کارزار فشار حداکثری به نظر می رسد دولت ترامپ در پی ایجاد برخی تغییرات است و از جمله این تغییرات تصمیم وی برای اخراج بولتون در سپتامبر ۲۰۱۹ (شهریور سالجاری) بود؛ فردی که احتمالا بزرگترین مانع دولت برای هرگونه برخورد سازنده با ایران بود. ترامپ همچنین در راه تلاش های "امانوئل مکرون" رییس جمهوری از دیدار در سطح ریاست جمهوری با ایران استقبال کرد.

اما در حال حاضر ایران مخالف مذاکره با ایالات متحده است. تهران هیچ علاقه‌ای به دیدار و گفت و گو با ترامپ(در شرایط کنونی) ندارد. تلاش های مکرون برای برقراری تماس با ترامپ را هم نپذیرفت و هرگونه گفت و گو را منوط به اصلاح ت های واشنگتن و تغییر شرایط کنونی دانست.

ایران همچنان اصرار دارد که ایالات متحده پیش از شروع هرگونه مذاکرات باید امتیازاتی در زمینه رفع تحریم ها بدهد. هرچند این امر وما بدان معنا نیست که ایالات متحده باید پیش از آغاز مذاکرات تمامی تحریم ها را رفع کند اما دستکم نخستین گام باید از سوی واشنگتن برداشته شود.

با این وجود ایرانیان امکان مذاکره با دولت ترامپ را رد نمی کنند. فشار اقتصادی تحریم ها همچنان ادامه دارد و جمهوری اسلامی باید به مردم خود نشان دهد که برای تسکین درد هیچ فرصتی را از دست نمی دهد.

از سوی دیگر ایران با علم به انزوای روزافزون آمریکا، به این مذاکرات تشویق هم می شود. در این میان انزوای آمریکا با تغییر رویکرد کشورهای عربی خلیج فارس نسبت به تهران چشمگیر است.  

ترامپ و  ایران هر دو خواهان توافق آن هم در آینده ای نزدیک هستند. در این میان شاید ترامپ نتواند راهی امن برای عقب نشینی از این جنگ اقتصادی علیه ایران پیدا کند.  اما باید بدانیم بدون توافقی مانند برجام، ایران به مسیر کنونی برای از سرگیری برنامه هسته ای ادامه می دهد.

اگر پیش از انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در سال ۲۰۲۰ هیچ توافقی میان آمریکا و ایران صورت نگیرد، چشم انداز چنین توافقی پس از انتخابات بهتر خواهد بود. این امر به ویژه در صورت موفقیت یک نامزد دموکرات بر ترامپ صادق است. به عبارتی با آمدن یک نامزد دموکرات بر سر کار و بازگشت آمریکا به برجام یا چیزی شبیه آن، کمی از اعتماد از دست رفته باز خواهد گشت اما حتی با چنین تغییراتی، زمان طولانی لازم است تا خسارت هایی که ت های دولت ترامپ به ایران وارد کرده، جبران شود. /ایرنا


مشخصات

نظارت استصوابی با حذف "غیر خودی‌ها" موجب تجمع ثروت و قدرت در طبقه حاکم می‌شود

 محمد جعفری

نظارت استصوابی قدرتی افسانه‌­ای در اختیار طبقه حاکم قرار می­دهد تا با سلیقه خود و معیارهای کلی و تعریف نشده، کاندیداهای ریاست‌­جمهوری، خبرگان و مجلس را تعیین کنند. این قدرت استثنایی به مرور زمان موجب شده که قدرت و ثروت در دست افراد خاصی متمرکز شود. در طول تاریخ همواره بین قدرت و ثروت رابطه مستقیمی وجود داشته است. اگر کسی ثروت داشته باشد اما قدرت نداشته باشد، نمیتواند از ثروت خود پاسداری کند. مسئولان نظام که زمانی در محله­‌های فقیرنشین جنوب شهر ساکن بودند به برکت قدرت ی، اکنون در کاخ­های مجلل در بالاترین نقاط شهر زندگی می­کنند و بزرگترین بانکها و بنیادهای اقتصادی و مالی را کنترل می­کنند و فرزندان ایشان در خارج کشور مشغول کسب فضائل معنوی وفرائض مقدس علمی و فرهنگی و به ذکر و عبادت خدا مشغولند! این نتیجه فساد فردی نیست. بلکه معلول فساد ساختاری و تجمع ثروت و قدرت در دست گروه حاکم با پشتوانه ساختاری نظارت استصوابی است. رسالت شورای محترم نگهبان، نظارت بر سلامت انتخابات و جلوگیری از رخنه افراد فاسد و نفوذی­ها در لایه‌­های مدیریت نظام است تا انقلاب به دست نااهلان و نامحرمان نیفتد. اما نظارت استصوابی با معیارهای کلی و تعریف­‌نشده موجب تمرکز ثروت و قدرت شده است و شورای نگهبان را از رسالت واقعی خود دور و در خدمت طبقه حاکم قرار میدهد.

نظارت استصوابی اصولگرایان را فاسد می­کند

در نظامهای مردمسالار، وقتی که یک حزب در انتخابات شکست می­خورد، تلاش ‌میکند خود را به مردم نزدیکتر کند تا بار دیگر به قدرت باز گردد. اصولاً کار احزاب ی این است که خواسته های مردم را کشف کنند و برنامه متناسبی ارائه کنند که مورد پسند و رضایت قرار گیرد. لذا احزاب بطور مداوم برنامه‌­ها و شعارهای خود را اصلاح می ­کنند تا مبادا عرصه را به رقیب واگذارند. اما اصولگرایان ایران علاوه بر کنترل نهادهای غیر انتخابی، می‌­توانند با استفاده از دوپینگ نظارت استصوابی، ارنج تیم مقابل را طوری بچینند که در همواره خودشان برنده انتخابات باشند و رقیب را از صحنه خارج سازند. لذا نیازی به تغییر خود نمی‌بینند، حتی در صورت شکست در مقابل رقیب فرضی که تحت کنترل و عروسک خودشان است، طلبکار هم می­شوند و مردم را مقصر می­خوانند زیرا به اصولگرایان رای نداده­‌اند، لذا این مردم هستند که باید تغییر کنند نه اصولگرایان.

ساختار نظارت استصوابی در طولانی مدت موجب می­گردد که اصولگرایان فاسد شوند و هرگز متوجه نقاط ضعف خود نشوند و در صدد رفع آنها بر نیایند و مثلاً با شعارهای دهه شصت به دنبال جذب مردم در دهه نود باشند. این وضعیت موجب چرخه باطل قدرت می­شود و در نهایت به بن­‌بست ی منجر میشود تا مردمی که از اصولگرایان دوپینگی و اصلاح­‌طلبان قلابی برای تغییرات واقعی نومید شده‌­اند به ضد انقلاب خارج از کشور و امثال ترامپ و بن‌­سلمان و نتانیاهو چشم دوزند و زمینه برای نفوذ فراهم شود. اما اگر انتخابات واقعی آزاد برگزار شود، اصولگرایان حتی در صورت شکست، با برنامه و شعارهای مناسبتر، خود را به مردم نزدیکتر می­‌کنند و زمینه پیروزی در دور بعدی را فراهم می­کنند. تجربه انتخاباتهای آزاد در کشورهای اسلامی نظیر پاکستان، عراق، ترکیه و مصر نشان می­دهد که اسلامگرایان اصولگرا معمولاً بازنده میدان نمی­شوند زیرا احزاب رقیب ایشان غالباً ساختار منسجمی ندارند و اختلافات آنها بسیار بیشتر از مذهبی‌­هاست.

نظارت استصوابی اصلاح­‌طلبان را قلابی میکند

نظارت استصوابی این فرصت را به جناح حاکم ­میدهد که ترکیب تیم رقیب یعنی اصلاح‌­طلبان را نیز بچینند، و مهره­‌های قوی و جدی را که قدرت آنان را به خطر می‌اندازد را حذف مهره‌­های بی­‌خطر و حرف­‌شنو را تایید صلاحیت کنند تا مردمی که از اصولگرایان خسته شده‌­اند فریب شعارهای اصلاح­‌طلبان قلابی را بخورند. آنها نیز بجای حرکت به سمت اصلاحات ساختاری واقعی به شعارهای عوام­‌پسند سطحی بسنده کنند و بدنبال کسب رضایت ارباب تایید صلاحیت برای دور بعدی باشند نه خواسته های واقعی مردم. به تدریج مردم از آنها نومید، به ماهیت قلابی­‌شان پی می­برند و دست از حمایتشان می­‌کشند. 

اما برخلاف تصور کارگردانان حاکم، مردم دده از اصلاحات، همواره به سمت اصولگرایان رو نمی‌­آورند زیرا به مرور زمان متوجه ساختار این چرخه باطل قدرت می‌­شوند. لذا این مردم یا به خیل جمعیت منفعل تبدیل می‌­شوند و پشت نظام را خالی می­کنند و یا به براندازان دل می‌­بندند و نومید از اصلاحات واقعی، چشم به خارج از مرزها می‌­دوزند و نظارت استصوابی ناخواسته زمینه نفوذ آمریکا، عربستان و اسرائیل را فراهم می­‌کند و موجب تمرکز ثروت و قدرت در طبقه حاکم می‌شود.
yon.ir/Xt96H


مشخصات

فساد ساختاری، خطری بزرگتر از تحریمهای آمریکا

️دکتر اسفندیار خدایی

️در طول تاریخ همواره فساد داخلی بزرگترین تهدید برای حکومت‌ها بوده است؛ و حملات دشمنان خارجی فقط زمانی به ثمر نشسته که نظام ی از داخل پوسیده و فاسد شده باشد. حکومت ساسانیان وقتی شکست خورد که فساد و تبعیض بی‌عدالتی به اوج رسید، آنگاه نومیدی و نیتی مردم به کمک اعراب مسلمان آمد تا بساط حکومت ساسانی برچیده شد. در دوران معاصر، سقوط حکومت قاجار توسط رضاخان و سقوط حکومت پهلوی و پیروزی انقلاب اسلامی در سال 57 نمونه‌های تاریخی هستند که باید از آنها درس گرفت. در تمام موارد فوق مردم از اصلاحات واقعی نومید شده بودند و تغییر حکومت‌ها تلفات و هزینه گزافی بر دوش ملت ایران گذاشت. اما قرن‌هاست که حکومتهای دموکراتیک غربی با انجام اصلاحات مد نظر مردم، نیازی به تغییر ندارند. جمهوری اسلامی باید از تجربیات خود و سایر ملتها در زمینه مبارزه با فساد بهره گیرد.

▫️مبارزه با فساد فردی آسانتر از مبارزه با فساد ساختاری است. می‌توان فساد یک فرد را کشف کرد و او را مجازات نمود. اما مبارزه با فساد ساختاری پیچیده است و با مجازات و اعدام و زندان هم درست نمی‌شود. فساد ساختاری نامرئی است و همانند بختکی چنگالهای پلیدش را بر همه ابعاد زندگی اجتماعی می‌گستراند. در یک ساختار فاسد، فرد خاطی نه تنها مجازات نمی‌شود، بلکه جایگاه او ارتقاء نیز می‌یابد و قدرت‌طلبان فاسد روز به روز عرصه را بر ملت تنگ می‌کنند.

▫️اما یک سیستم چگونه فاسد می‌شود؟ ساختاری که مکانیسم نظارتی کافی از درون سیستم نداشته باشد پس ‌از مدتی فاسد می‌شود و نمی‌تواند پاسخگو باشد. یک مدرسه را در نظر بگیرید. اگر مدیر مدرسه توسط رئیس اداره آموزش و پرورش انتخاب شود، طبیعتاً فقط به او پاسخگو خواهد بود و نظارت فقط از بالا خواهد بود. اما در کشورهای اروپایی و ژاپن و آمریکا، مدیر توسط انجمن اولیاء و مربیان مدرسه انتخاب می‌شود و یا این نهاد مردمی در انتخاب او نقش اساسی دارد، لذا نظارت ساختاری از پایین به بالا و در درون سیستم آموزش و پرورش وجود دارد و مدیر مدرسه باید پاسخگوی اولیاء و مربیان باشد. در آنجا مدیر انتخاب شده ضرورتی نمی‌بیند که چاپلوس رئیس اداره باشد، و یا برای کسب رضایت مافوق، ریاکاری کند و یا پشت ماشین رئیس‌جمهور بدود و لاستیک ماشین امثال و را ببوسد. (در مدارس ایران هم انجمن اولیاء و مربیان وجود دارد. اما این نهاد فرمالیته است و هیچ نقش مشخصی ندارد.)

جمهوری اسلامی چگونه با فساد ساختاری مبارزه کند؟

▫️بگذارید از قوه قضائیه شروع کنیم که قرار است پرچمدار مبارزه با فساد باشد. مطابق قانون اساسی، رئیس قوه قضائیه توسط شخص رهبر انتخاب می‌شود. رئیس قوه معاونینی برای خود اختیار می‌کند و ایشان مدیرانی را منصوب می‌کنند و از بالا بر عملکرد این سیستم نظارت می‌کنند. حال تصور کنید اعضای "شورای عالی قضائی" با راُی قضات انتخاب شود و این شورا رئیس قوه قضائیه را انتخاب کند و او از طریق معاونین و مدیران منصوب شده این سیستم را اداره کنند و بر آن نظارت دارند. در چنان سیستمی نظارت در درون این نظام قضائی و از پائین به بالا نیز وجود خواهد داشت. ضمن آنکه با انتخاب رئیس قوه قضائیه توسط منتخبین شورای عالی قضائی، این قوه مستقل خواهد شد و روی تمام ارکان حکومت مخصوصاً قدرتمندترین نهادها هم نظارت خواهد داشت و کسی مستثنی نخواهد بود. (اتفاقا رسالت قوه قضائیه در این است که بیش از همه مراقب قدرتمندترین افراد و گروهها باشد نه ضعیفترین مردم.) قانون اساسی قبل از سال 67 دقیقا همینطور بود، متاسفانه تغییر داده شد و این حکایتی دردناک دارد. اگر قرار است با فساد ساختاری در قوه قضائیه مبارزه شود باید این ساختار دموکراتیک شود. در ساختار کنونی، حتی اگر سلمان فارسی به جای آقای صادق لاریجانی بنشیند، مادام که این قوه فاقد سیستم نظارتی مستقل و از پایین به بالا باشد، اوضاع چندان تغییر نخواهد کرد زیرا سیستم زنده و ضد فساد نیست و بر خود نظارت ندارد.

▫️قوه قضائیه فقط یک مثال است. سایر بخشهای نظام ی کشور نیز نیازمند چنان اصلاحات ساختاری است. نباید عده‌ای خاص از بالا برای کشور تصمیم بگیرند؛ بلکه باید به مردم اعتماد کرد تا جایگاه شایسته خود را در ساختار ی بیابند. مبارزه با فساد ساختاری نیازمند اصلاحات ساختاری است. حکومتهای دموکراتیک مبتنی بر مشارکت مردم و نظارت از پایین به بالا، هرگز سقوط نمی‌کنند. نمایندگان مجلس باید منتخب مردم باشند نه منتخب شورای محترم نگهبان و مجلس شورای اسلامی باید عصاره ملت باشد نه عصاره یک تفکر خاص. جمهوری اسلامی باید از تجربیات خود و سایر ملتها برای مبارزه با فساد بهره بگیرد. مادام که مردم با نظام باشند، به گفته امام خمینی (ره) آمریکا هیچ غلطی نمی تواند بکند.

مطالعات آمریکا
telegram.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

دین در آمریکا پایدارتر از آنچه تصور می‌شد

✍ تام جلتن
هرچه جوامع امروزی‌تر می‌شوند، دین در آنها ضعیف‌تر می‌شود و مردم دین را از بعضی قسمت‌های زندگی خود بیرون می‌رانند. شاید از نظر بسیاری از مردم، این جمله حقیقتی بدیهی به نظر برسد. جامعه‌شناسان این تفکّر را «نظریۀ سکولاریزاسیون» می‌خوانند. اما پژوهش‌ها حاکی از آن است که ماجرا پیچیده‌تر از اینها است.

در سال 1822، توماس جفرسون پیش‌بینی کرد که به‌زودی یکتاپرستی دین اکثریت مردم زمین خواهد شد.” داده‌های موجود بر این پیش‌گویی مهر تأیید می‌زند؛ با این که تعداد کسانی که به کلیسا می‌روند و کسانی که اصلاً خود را پیرو یک دین می‌دانند کاهش یافته است،

دین پایدارتر از چیزی است که پیش‌تر گمان می‌کردیم. امروز سکولاریزاسیون در آمریکا بروز و ظهور کمتری دارد و بیش از 70% مردم آمریکا همچنان خود را مسیحی می‌دانند.

▪️ پیوند مدرنیزاسیون و سکولاریزاسیون؟

جامعه‌شناسان و جمعیت‌شناسان معتقدند که مدرنیزاسیون و سکولاریزاسیون با هم در ارتباط هستند، اما این پیوند پیچیده است. افزایش شمار آمریکایی‌هایی که پیرو هیچ دینی نیستند، می‌تواند دلیلی غیر از سکولاریزاسیون داشته باشد.

شاید همان‌طور که فیلیپ شوادل استاد دانشگاه نبراسکا می‌گوید، دلیل این امر آن باشد که پنجاه سال پیش به اندازۀ امروز قابل‌قبول نبود که کسی بگوید پیرو هیچ دینی نیست.

▪️تفاوت سکولاریزاسیون در امریکا و اروپا

شوادل و دیگران همچنین می‌گویند فرایند سکولاریزاسیون در آمریکا و اروپا تفاوت‌های قابل‌توجّهی دارد. در اروپا دینِ سازمان‌یافته وابسته به دولت است، اما در آمریکا این ارتباط کمرنگ‌تر است. در نتیجه در اروپا این احتمال بیشتر است که معترض بودن نسبت دولت به خصومت نسبت به کلیسا بینجامد. در بسیاری از کشورهای حوزۀ غرب اروپا حمایت دولت از دین می‌تواند باعث تضعیفِ نشاط و سرزندگیِ جماعت‌های کلیسا شده باشد.

شوادل می‌گوید وقتی کشوری با یک دین پیوند برقرار می‌کند، رهبران مذهبی دیگر آن انگیزۀ سابق را برای تبلیغ کردن و به هیجان آوردن مردم نخواهند داشت. آنها از دولت پول می‌گیرند و دیگر نیازی به جمع‌آوری پول از مردم ندارند… اما در آمریکا رهبران مذهبی باید بیشتر خود را به آب و آتش بزنند و شاید به همین خاطر است که آمریکایی‌ها در مقایسه با اروپایی‌ها بیشتر نسبت به کلیساها احساس تعهّد می‌کنند.

▪️نسبت دینداری با مدرنیزاسیون

این تصوّر که اعتقاد و عملکردِ مذهبی پابه‌پای مدرنیزاسیون تکامل یافته، تصوّری قابل‌قبول است. با افزایش سطح علم و سواد، دیگر توجیهات ماوراءطبیعی برای اتفاقات جهان طبیعت از اهمیت سابق برخوردار نیست. اما دین همچنان پابرجا مانده است؛ چراکه دین نقش‌های بسیار گوناگونی در زندگی انسان‌ها ایفا می‌کند؛ دین که باشد، جماعت‌ها و دوستان نیز هستند. دین زمینۀ حمایت روانی و اقتصادیِ انسان‌ها را فراهم می‌آورد. دین گذشته از ترسیم جایگاه انسان در دنیا و آخرت، کارکردهای دیگری نیز دارد.
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

کرونا رمز زندگی است

جواد کاشی
کرونا به ظاهر اسم رمز جدایی و مرگ است. اما خوب که به آن بیاندیشی، اسم رمز زندگی و وحدت است. اسم رمز جدایی است وقتی به قول آن خواننده افغان یار از یار می‌ترسد، فروشنده از مشتری، رهگذر از رهگذران، فرزند از پدر و چه می‌گویم حتی فرد از دستان خود می‌ترسد. اما این همه پرهیز از دیگری و ترس، کودک ناخواسته‌ای در درون پنهان کرده است.

این‌ها که امروز می‌ترسند و از هم فاصله می‌گیرند، تا همین چند ماه پیش، به هم لبخند ریاکارانه می‌زدند روی هم را می‌بوسیدند اما به هزار صورت خواسته یا ناخواسته از هم فاصله می‌گرفتند و حساب خود را از حساب دیگران متمایز می‌کردند. حراست از منافع فردی و تلاش برای افزون کردن آن، برادر را رویاروی خواهر قرار می‌داد و همسایه را پر از خشم نسبت به همسایه می‌کرد. شب و روز علیه هم حیله می‌کردیم و از کلاهی که سر دیگری گذاشته‌ایم مسرور بودیم. هویت‌هایی که در عرصه جامعه و ت ساخته می‌شد، پر بود از قابلیت‌های دشمن پروری. طرد و تحقیر می‌کردیم، جان یکدیگر را با خشم می‌گرفتیم و احساس پیروزی و سروری می‌کردیم. ویروس خودشیفتگی‌های فردی، جناحی، دینی، ملی و ی، همه جا گیر شده بود.

اگر معیار مرگ و میر ناشی از ویروس است، یک عقل منصف باید کارنامه ویروس کرونا را با کارنامه مرگ و میر ناشی از ویروس خودشیفتگی‌های اجتماعی، دینی و ی ما آدمیان مقایسه کند. البته اگر به مرگ و میر اکتفا نکنیم، و طرد و تحقیر و نادیده گرفته شدگی را هم به حساب آوریم، حساب کرونا کاملاً پاک است.

با کرونا، از هم فاصله می‌گیریم حتی از دستانمان. اما در عین حال در وضعیتی پرتاب شده‌ایم که یک ویروس مرزها را از هم دریده است. از چین، به قم سفر می‌کند، عامی و را از هم نمی‌شناسد. فقیر و غنی را در هم می‌آمیزد، مردمان و حاکمان را یکسان هدف می‌گیرد، جهان سوم و  جهان اول را در می‌نوردد. ابرقدرت و کشورهای فقیر و فرودست را کنار هم می‌نشاند. 
امروز تنها پزشکان سخن درخور توجه دارند. پزشک قطع نظر از این که مسلمان یا یهودی یا غربی یا شرقی است، مرجعیت یافته است. آنها با زبانی سخن می‌گویند که از مرزهای هویت‌های ستیزنده وکور فراتر می‌رود. همه به پزشک نظر دارند، تلاش‌های عملی و پژوهشی‌شان آنها را دنبال می‌کنند. پزشک سخن معتبر ایجاد می‌کند و سخنش سخن عموم بشری است. آنها ایستاده‌اند، بیمار می‌شوند و از دنیا می‌روند، بی آنکه قطره‌ای کینه در دل داشته باشند. 

دیگر امور بشری از وجوه تمایزگذارشان تهی شده‌اند: از دین، فقط خدا مانده که موضوع توکل و اتکاست، خدایی که خدای همگان است. از ت، فقط کارآمدی و تلاش موثر برای رفع آلام مردم باقی مانده است، از رابطه‌های انسانی، فقط ملاحظات ناظر به حراست از خود و دیگری برای بقاء جمعی. از هویت ملی، تلاش برای در امان نگاه داشتن بشریت از احتمال شر ناشی از آلودگی ما.

کرونا هر یک از ما را به زیر کشیده است. در بارگاه کرونا، بیشتر محتمل است ناقل بیماری و آلودگی باشیم تا حامل پیام نجات بخش برای بشریت. بیشتر باید بابت میزان تلفات و افراد مبتلا، خود را پاسخگوی بشریت بدانیم تا خورشیدی که همه باید به آن خیره بمانند. مبارزه با کرونا هم مثل جبهه‌های جنگ است اما در این میدان، تنها روان و جان و دانش و رفتاری پیش می‌رود که نگاهی جهانشمول داشته باشد. پر باشد از دوستی آدمیان با هر وضعیت و جایگاهی. 

برکت ناشی از آن نطفه‌ هنوز بارور نشده، جهان ما را بی معنا کرده است. کرونا منتظر زبان و نظامی از رفتار است که مبتنی است بر خواست خیرخواهانه عموم بشری. مردم این روزها نمی‌فهمند چرا هنوز هم فعالان دانشجویی مثل ضیاء نبوی بازداشت می‌شوند، چه وقت صدور حکم علیه فعالان آبان ماه است. با چشمانی گیج به تبلیغات پوچ تلویزیون نگاه می‌کنند که حاکی از کارآمدی نظام است. در همان حال ناباورانه به صفحاتی در اینترنت نگاه می‌کنند که تلاش دارند در میان این طوفان جهانی، اسنادی تازه از ناکارآمدی جمهوری اسلامی بر ملا کنند، بی بی سی و تلویزون آمریکا را می‌نگرند و نمی‌فهمند مقصودشان از تکرار سوگیری‌های تبلیغاتی این بار به نام کرونا چیست. کرونا، روان مردم و جامعه را به سویی دیگر برده است. سویی مبارک که نباید آن را فرونهاد. 

ما آدم‌ها، وقتی در سلامتی به سر می‌بریم و کم و بیش روانمان آسوده است امکان‌های زندگی را بر سر هم می‌کوبیم. هر روز با  بهانه‌ای به هم هجوم می‌بریم. اما ترس از مرگ پیامبری است که گویا از جهانی دیگر خبر می‌آورد، فریاد می‌زند کافی است. همه فرصت‌های تداوم زندگی را آنقدر بر سر هم کوبیدید که دیگر چیزی از آن باقی نمانده است. اینک قراردادی تازه منعقد کنید و زندگی تازه‌ای را رقم بزنید. مرگ این چنین منجی زندگی می‌شود. 
t.me/javadkashi


مشخصات

ویروس کرونا؛ دردسر بی‌سابقه برای ترامپ؟

جان سوپلدبیر آمریکای شمالی بی‌بی‌سی

در دنیا دو عدد همیشه برای دونالد ترامپ مهم بوده‌اند و او نیز شش دانگ حواسش به آن‌ها بوده است. این دو عدد در ذهن او پیوندی ناگسستنی دارند.

عدد اول میزان محبوبیتش است. اهمیتش هم مشخص است. از زمان پایان جنگ جهانی دوم و انجام منظم نظرسنجی، همه رئیس‌جمهوری‌ها از هری ترومن به بعد نگران عملکردشان از نظر مردم آمریکا بوده‌اند. چیز عجیبی نیست.

عدد دوم تراز بورس است. در حالی که خیلی از رئیس‌جمهوری‌ها به این عدد توجه کرده‌اند، هیچکس مثل دونالد ترامپ شیفته بازار بورس نبوده است. اگر هم بوده‌اند مرتبا مثل او درباره آن صحبت نکرده‌اند.

محاسبه او این است که روند افزایشی تراز بورس باعث افزایش محبوبیتش خواهد شد، و در انتخابات ماه نوامبر پیروز می‌شود. لذا حتی وقتی که باد در بادبان بورس است جناب رئیس‌جمهور سینه‌اش را پر از باد می‌کند و به امید بالاتر بردن تراز بورس در بادبان وال استریت می‌دمد. و هر بار که تراز بورس به رکورد جدیدی دست پیدا می‌کند، او نیز با ارسال توییتی جشن می‌گیرد - عدد دقیقش ۲۸۰ توییت است. به عبارت دیگر، او در دوره ریاستش هر چهار روز یک بار قربان و صدقه بازار بورس رفته است.

 

اما بروز ویروس کرونا چهار ستون بورس را لرزانده است و تراز بورس در دو هفته گذشته سقوط کرده است. روز دوشنبه شیب این سقوط چنان زیاد شد که مجبور شدند معاملات را برای مدتی متوقف کنند. سقوط ۷ درصدی بازار باعث شد تا کلیه معاملات به مدت ۱۵ دقیقه متوقف شود تا بلکه فعالان بازار بورس بر خود مسلط شوند. آن‌ها هم نفس عمیق کشیدند، بر خود مسلط شدند و بعد از پایان ۱۵ دقیقه بازارها به روند نزولی خود ادامه. دادند.

البته عوامل دیگری نیز باعث پیچیده‌تر شدن معادله شد. مثل کاهش ناگهانی قیمت نفت به خاطر عدم توافق عربستان و روسیه بر سر کاهش تولید. اما وحشتی که به جان بازارها افتاده است واقعی است و صحبت‌های دولت ترامپ نیز دلگرمشان نکرده است.

حمله و ضدحمله

آقای ترامپ معمولا از داخل سنگرش با بحران‌ها روبه‌رو می‌شود. اما ویروس کرونا با هر آنچه که او تا امروز دیده است تفاوت کمی و کیفی دارد.

چه هنگام تحقیقات مولر و چه در زمان استیضاح، او با تعدادی آدم طرف بود که می‌توانست مسخره کند و پاسخ دهد. خودش قطعا معتقد است که ضدحمله‌های خوبی دارد.

اما چطور می‌شود به ویروس حمله کرد؟ مقصر کیست؟ کدام گروه گناهکار است؟ کووید-۱۹ که حساب توییتری ندارد.

 

چیزی که در بحران سلامتی برای مردم و قطعا سرمایه‌گذاران وال استریت اهمیت دارد اطلاعات دقیق است. آن‌ها از دولت انتظار دارند که با استفاده از مدارک علمی خطرات این بحران را مشخص کند و برای عبور از آن برنامه ارائه دهد.

اما دولت در آمریکا تا این لحظه نتوانسته واکنش موثری نشان دهد و پیام‌های ضد و نقیضی صادر کرده است. یکی از مشخصات ثابت ریاست‌جمهوری ترامپ سخنان متناقض او با توصیه‌های مشاوران و کارشناسان بوده است. این بار هم وضع همین است.

او از ابتدای ظهور این ویروس سعی کرده است که آن را کم اهمیت جلوه دهد و آمادگی آمریکا را بزرگ.

او مدعی بود که تعداد مبتلایان به زودی به صفر می‌رسد. ولی چنین نشد. او گفت که کسانی که علامت بیماری دارند اگر حالشان خوب است باید سر کار بروند. ولی نباید بروند. او حتی مخالف پهلو گرفتن کشتی تفریحی گراند پرینسس در آمریکا بود، چون ممکن بود تعداد افراد مبتلا در این کشور را بالا ببرد. او به شبکه تلویزیونی فاکس نیوز گفت "دوست دارم آمار همین بماند. اصلا نمی‌خواهم آمار به خاطر یک کشتی که تازه تقصیر ما هم نیست دو برابر شود."

 

او جمعه پیش هنگام بازدید از مرکز کنترل و پیشگیری بیماری آمریکا مدعی شد که برای همه کسانی که شاید به کیت تست کرونا احتیاج داشته باشند کیت هست. ولی نیست. تا ۱۹ اسفند تنها از ۸۵۰۰ نفر در آمریکا تست گرفته شده بود، در حالی که تعداد تست‌شدگان در بریتانیا با جمعیتی معادل یک پنجم آمریکا بیش از ۲۰ هزار نفر بود. کارشناسان پزشکی می‌گویند که تعداد واقعی افراد مبتلا به مراتب بیشتر از آمار رسمی است.

سوالی که مطرح است این است که دلیل این اظهارات ضد و نقیض چیست؟ آیا آقای ترامپ قبای ریاست‌جمهوری را کنار گذاشته است و از همین حالا در ظاهر نامزد انتخابات وارد صحنه شده است، یا صرفا می‌خواهد مانع نگرانی جامعه آمریکا شود؟

تاثیر پیام‌های متضاد

روز دوشنبه که تراز بورس در سقوط آزاد بود، آقای ترامپ در توییتر مدعی شد که "سال گذشته ۳۷ هزار آمریکایی به خاطر آنفلوآنزای معمولی مردند. میانگین سالانه بین ۲۷ هزار و ۷۰ هزار است. چیزی تعطیل نمی‌شود، زندگی و اقتصاد در جریان است. در این لحظه ۵۴۶ مورد ابتلا داریم و ۲۲ مورد هم مرگ. به این فکر کنید!"

اما با وجود کشندگی آنفلوآنزای معمولی، نظر کارشناسان این است که این ویروس کرونای جدید به شدت کشنده‌تر است. یعنی همزمان که آقای رئیس‌جمهوری دارد در توییتر اظهار نظر می‌کند، مقامات بهداشتی دارند در تلویزیون و رادیو می‌گویند که بحران واقعی است، آمریکایی‌ها باید واکنش نشان دهند و وضع فعلا قرار است خیلی بدتر از این شود.

شاید خواست دونالد ترامپ این باشد که مردم کما فی السابق رفتار کنند، اما در عمل چنین نیست. فرودگاه‌ها خلوت‌تر شده‌اند و اجاره اتاق ارزان در هتل آسانتر. شاید اگر ژل ضدعفونی تولید کنید یا تلویزیون اینترنتی داشته باشید، وضع کاسبی توپ توپ باشد، اما هوای باقی اقتصاد ابری است.

البته کاملا محتمل است که این پیام‌های ضد و نقیض هیچ ضرری برای رئیس‌جمهور نداشته باشد. مگر بار اول است که فکر می‌کنیم کار ظاهرا غلطی به او ضربه خواهد زد، اما در نهایت هیچ اتفاقی نمی‌افتد؟

او تا به حال با چنین بحرانی روبه‌رو نشده است، اما تجربه ایتالیا و کره جنوبی نشان می‌دهد که می‌تواند بسیار برای ایالات متحده جدی باشد.

اما مساله آمادگی آمریکا برای مقابله با چنین بحرانی تنها به این موضوع ختم نمی‌شود. مساله حتی به تعطیلی برنامه‌های بهداشتی جهانی دولت آمریکا یا قطع بودجه سازمان‌های سلامت عمومی در داخل این کشور نیز محدود نمی‌شود.

آمریکا متفاوت است و نگران

خیلی از این مسائل در شالوده هویتی آمریکا ریشه دارند.

آمریکا در واقعیت دولت رفاه ندارد. حمایت‌هایی که از شهروندان می‌شود واقعا ناچیز است. شاید پاره‌ای از تمهیدات از سالیان و دهه‌های پیش باقی مانده باشد، یا لایحه حفاظت از بیمار و مراقبت مقرون‌به‌صرفه اوباما برای خیلی‌ها بیمه درمانی فراهم کرده باشد، اما با درک اروپایی‌ها از دولت رفاه فاصله زیادی دارد.

 

مثلا تست ویروس کرونا را در نظر بگیرید. یکی از دوستان من در واشنگتن بعد از بازگشت از سفر دچار گلودرد و تب شد. دکترش به او گفت که کیت تست ندارد. بیمارستان محل نیز گفت که ظرفیت لازم را نداریم.

اصلا فرض کنیم که نظام درمانی توان لازم برای پاسخ به نیازهای او را داشته باشد و به او بگویند که برای تست به مطب یا بیمارستان برود. اما اگر دوست من بیمه کافی نداشته باشد یا اصلا بیمه نداشته باشد چه؟

خیلی از بیمه‌های درمانی در آمریکا بر اساس تقسیم مخارج کار می‌کنند. شما مثلا باید ۵۰۰ دلار نخست هر درمانی را از جیب خود پرداخت کنید. این مساله حتی در مورد دارو هم صدق می‌کند و بخشی از هزینه دارو به عهده بیمار است. بنا به تخمین رومه فایننشال تایمز، هزینه تست ویروس کرونا برای هر فرد ممکن است چند هزار دلار شود. اگر شما در حالت عادی هم دستتان به دهانتان نمی‌رسد، چطور می‌توانید چنین هزینه‌ای را پرداخت کنید؟

حق نشر عکسAFP
Image captionفرودگاه‌ها خلوت‌تر شده‌اند

حتی اگر صرفا حالتان خوب نباشد یا با فردی مبتلا تماس داشته‌اید، توصیه رسمی این است که باید دو هفته خود را قرنطینه کنید. اما این کار یعنی دو هفته بدون حقوق. دو هفته‌ای که شاید به بروز هیچ علامتی ختم نشود. دو هفته‌ای که شاید مجددا مجبور به تکرارش شوید.

اما اگر لازم باشد از مردم بخواهید که کار نکنند چه؟ در ۳۹ ایالت آمریکا چیزی به نام مرخصی استعلاجی وجود ندارد. انتظار این است که در صورت بیماری باید به کار خود ادامه دهید و برای همین احتمال انتقال بیماری نیز افزایش پیدا می‌کند. آنتونی فائوچی، رئیس موسسه ملی آلرژی و بیماری‌های عفونی ایالات متحده، چند روز پیش اعلام کرد که افزایش موارد "انتقال شهری" واقعا نگران‌کننده است.

دکمه‌ای برای فشار دادن نیست

برای مثال در بریتانیا، سرویس سلامت همگانی، ساختار فرماندهی خود را دارد که دولت مرکزی را به مطب سر کوچه وصل می‌کند. بلی، این سیستم بی‌نقص نیست و ممکن است در صورت شیوع وسیع بیماری خود دچار بحران شود. کند و بوروکراتیک است. اما حداقل نخست‌وزیر بریتانیا تعدادی دکمه در لندن دارد که می‌تواند با فشار دادنشان باعث انجام یک سری کار در کل کشور شود.

رئیس‌جمهور آمریکا اما یک دکمه دارد که فشار دادنش می‌تواند به انقراض اتمی منجر شود، یک دکمه دیگر هم دارد که اگر فشار دهد پیشخدمت کاخ سفید برایش نوشابه می‌آورد.

در چنین مواقعی است که رئیسان دولت‌های اروپایی قدرت بیشتری نسبت به فرد مقیم در کاخ سفید دارند. سرمایه‌داری آمریکایی وقتی حال بازار خوب است و دولت کاری با شما ندارد عالی است. اما امان از روزی که دل و دماغ نداشته باشد.


مشخصات

موفقیت روش دموکراتیک کره جنوبی در کنترل ویروس کرونا

جاش روگین 
 واشنگتن پست

برعکس باور رایج این روزها که خیلی‌ها "موفقیت پکن" در کنترل ویروس کرونا را ناشی از ت‌های سخت‌گیرانه و سنت‌های به جا مانده از دوران کمونیسم می‌دانند، این کره‌جنوبی است که بدون استفاده از این روش‌های مناقشه برانگیز که برخی آنها را "غیرانسانی" هم تفسیر می‌کنند، توانسته کمترین نرخ مرگ و میر بر اثر بیماری کووید-۱۹ را ثبت کند. «رومه نزدیک به حزب حاکم کمونیست پکن نوشته "فواید نظام حکومتی در چین یک بار دیگر به همگان ثابت شد". وال استریت ژورنال هم در همین رابطه نوشته: "مبارزه چین با شیوع کرونا نشان داد که حزب حاکم این کشور قدرتمند‌ترین نظام ی موجود در جهان برای مقابله با یک بحران انسانی است". قضیه این است که اینجا دو مشکل وجود دارد؛ یکی این که برای باور کردن گزارش‌های (پروپاگاندا مانند) دولت چین باید خیلی به صداقت پکن باور داشته باشیم و دوم این که صحه گذاشتن بر موفقیت دولت چین در مبارزه با کرونا به این معنی است که پنهان‌کاری و سانسور آنها و اهمال اولیه‌شان که موجب سرایت این ویروس به نقاط دیگر جهان شد را نادیده بگیریم.» البته  ایتالیا و آمریکا به عنوان دو کشور برخوردار از نظام دموکراسی برای مقابله با شیوع کرونا  ناموفق بوده اند. «در ایتالیا محدودیت‌ها گسترده برای آمد و شد مردم بیشتر موجب رعب و وحشت شده تا اطمینان و اعتماد. در آمریکا هم دونالد ترامپ به علت اصرار بر کمرنگ جلوه دادن مشکل و تلاش برای پایین نگه داشتن تصنعی آمار مبتلایان آن هم با نیت ی مورد انتقاد قرار گرفته است. اما این ناکامی‌ها متوجه دولت‌ها و مقام‌های این دو کشور است و خیلی به نظام و ساختار دموکراتیک حکومت در این کشورها مربوط نیست. همزمان در کره‌جنوبی، بعد از مجموعه اقدامات مهمی که صورت گرفت آمارها طی یک هفته گذشته شیب نزولی متناوبی داشته‌اند. استراتژی کره‌جنوبی بر آموزش، شفافیت و بسیج مردمی استوار بوده است. برعکس چین که میلیون‌ها نفر را به طور قهری در خانه‌هایشان محصور کرده، از قشر اقلیت جامعه به مانند برده برای اجرای برنامه‌های خود کار کشیده و هر کس هم که انتقادی از دولت کرده را به طریقی سر به نیست کرده.» موثرترین راهکار دولت کره‌جنوبی برای مقابله با شیوع کرونا انجام گسترده تست شناسایی این ویروس بود. «بنابر آمار رسمی سئول، این کشور هم اکنون تعداد روزانه تست تشخیص کرونا را به ۱۵ هزار تست رسانده و از روز سوم ژانویه تا دیروز، سه‌شنبه دهم مارس، ۲۱۰ هزار تست کرونا انجام داده است. این آمار در آمریکا تا روز سه‌شنبه (۱۰ مارس) ۶۵۰۰ تست بوده است. البته که انجام گسترده تست به جهش آمار رسمی مبتلایان هم منجر شده و این کشور تا دهم مارس ۷۵۱۳ مبتلا به ویروس کرونا گزارش کرده اما آمار قربانیان این کشور تاکنون تنها ۵۴ نفر بوده است. یعنی میزان مرگ و میر کرونا در کره جنوبی چیزی حدود هفت دهم درصد بوده. آمار تازه مبتلایان هم از دوم مارس (۱۰ روز پیش) روند نزولی بارزی پیدا کرده و از ۶۸۶ تازه مبتلا در روز دوم مارس به تنها ۱۳۱ مورد جدید در روز دهم مارس رسیده است. دولت حتی ۵۳ تیم سیار تست به خیابان‌ها فرستاده که به رانندگان خودروها اجازه می‌دهد بدون مراجعه به مراکز پزشکی و حتی بدون تماس فیزیکی رانندگان پشت فرمان خودرو تست می‌دهند.» دیگر عامل مهم در موفقیت کره‌جنوبی که همراه با ایران و ایتالیا بیشترین آمار مبتلایان به ویروس کرونا در خارج چین را گزارش کرده است، همکاری داوطلبانه مردم این کشور بوده است. «مردم تجمعات عمومی و دورهمی‌های بزرگ را لغو کردند. کلیساها نیایش‌ها را به فضای مجازی و آنلاین بردند. دولت موفق شد مردم را از سفر به شهر دئگو، که کانون شیوع کرونا معرفی شده بود، منصرف کند آن هم بدون این که کل شهر دئگو را قرنطینه کند. البته بعضی از اقدامات دولت کره‌جنوبی هم مناقشه‌برانگیز بوده مانند وصل کردن دستگاه جی‌پی‌اس به مبتلایان که به همگان اجازه می‌دهد از طریق یک اپلیکیشن نقشه حرکت آنها را ببینند (بدون این که بدانند آنها کیستند) و اگر خواستند از تماس مستقیم با آنها پرهیز کنند. اگر چه چنین اقدامی نقض آزادی‌های این افراد ارزیابی شده اما شاید بهتر از چین باشد که با پهپاد مردم را کنترل می‌کند و دمای بدن آنها را می‌گیرد و یا آن طور که از برخی نقاط چین گزارش شده از آسمان روی مردم موادضدعفونی‌کننده می‌پاشد.»

کره‌جنوبی برای جلوگیری از سرایت ویروس کرونا به خارج از این کشور روش هایی برگزیده  و تدابیر ویژه‌ای در فرودگاه‌های این کشور برای مسافرانی که قصد خروج از کره جنوبی، به ویژه به مقصد آمریکا را دارند در نظر گرفته است. «با این اقدامات کره‌جنوبی تلاش می‌کند که به جهان این اطمینان را بدهد که سئول مسئولانه گام بر می‌دارد. این هم برای ادامه سفرهای بین‌المللی به این کشور موثر است و هم احتمالا به کاهش صدمات به اقتصاد کره‌جنوبی، بهداشت عمومی مردم کره و عبور سریع‌تر این کشور از بحران کرونا کمک می‌کند.» "شفافیت" رمز موفقیت دولت کره‌جنوبی بوده است. دونالد ترامپ هم باید به جای تلاش برای کمرنگ کردن ابعاد بحران، از کره‌جنوبی پند بگیرد. اخیر سازمان جهانی بهداشت از اقدامات چین برای مقابله با شیوع کرونا تقدیر کرده است. احتمالا بخش بزرگی از موفقیت در چین را باید مدیون مردم این کشور دانست که برای محصور نگه داشتن ویروس کرونا در ووهان و استان هوبی همکاری کرده‌اند. «نظام‌های دموکراتیک به دنبال توازن برقرار کردن میان آزادی‌های فردی و مسئولیت‌های حکومتی هستند. شهروندان ما (آمریکا) زندگی بهتری دارند چرا که شأن آنها رعایت شده و به آنها اطمینان داده شده که از حقیقت مطلع خواهند شد. ارزش‌های ما، ما را آسیب‌پذیرتر نمی‌کنند بلکه آنها ما را قوی‌تر می‌کنند. تنها کاری که باید انجام دهیم این است که این ارزش‌ها را والا نگه داریم.»

https://www.washingtonpost.com/opinions/2020/03/11/south-korea-shows-that-democracies-can-succeed-against-coronavirus/


مشخصات

درسهای تراژدی مواجهه ایتالیا با ویروس کرونا

اریک جونز

در ۱۸ مارس، ما در ایتالیا با سه خبر در مورد بحران کروناویروس در این کشور مواجه شدیم که دو خبر اول آن از جانب دولت منتشر شد. خبر اول این بود که محدودیت‌های اجتماعی ملی که قرار بود در تاریخ ۲۳ مارس به پایان برسد، حداقل تا سوم آوریل تمدید شد و دیگری این بود که محدودیت‌های فاصله اجتماعی در مورد اشخاص تشدید می‌شود و ممکن است برای بسیاری از افراد در اشکال مختلف برقرار شود. اما خبر سوم مربوط به تصاویر متعددی بود که نیرو‌ها و خودرو‌های ارتش را نشان می‌داد که در سراسر کشور در حال حرکت هستند، گویی که قربانیان زیادی در برخی مناطق وجود دارد که دولت برای برای رسیدگی به آنها، در حال واکنش است.

هر سه حادثه بر میزان اهمیت بحران ایتالیا و البته سایر نقاط جهان تأکید می‌کنند. ایتالیایی‌ها هرگز چیزی شبیه به این را ندیده اند، مگر در زمان جنگ. تحلیل مقیاس و پیامد‌های این بحران تقریباً غیرممکن است و این بزرگترین چالش جهانی، در حال شکل دادن بسیاری از نظریه هاست. این «تجربه ایتالیایی» یک لحظه آموزنده طولانی و تراژدیک بوده است. برای اکثر ایتالیایی ها، این تراژدی حداقل در ابتدا غیر محسوس بود و فراتر از این تصور مبهم که کسی، در جایی به شدت بیمار می‌شود، نبود.

ویروس‌ها معمولاً به صورت متمرکز به جوامع محلی حمله می‌کنند، در نتیجه، برخی از ایتالیایی‌ها با اولین مبتلایان ارتباط شخصی داشتند. اگر در همان اوایل می‌خواستید از افردا مبتلا در ایتالیا سؤال کنید که آیا با فرد مبتلا به کروناویروس در ارتباط بودند، آنچه شما در واقع باید می‌پرسیدید این است که آیا آن‌ها کسی را در شهر «لدی» -شهری در خارج از میلان با ۴۵ هزار نفر جمعیت که بزرگترین جامعه مبتلا به کرونا در ایتالیا را در خود داشت-می شناختند؟ در واقع بسیاری از مبتلایان به کروناویروس به گونه‌ای با این شهر در ارتباط بوده اند.

دغدغه دولت ایتالیا این بود که به شهروندان خود قواعد رعایت کردن فاصل اجتماعی را توضیح دهد، آن هم در شرایطی که با ویروسی همچون کروناویروس مواجه بود که به شدت ناسازگار و مسری بود. دولت با قرنطینه کردن جوامع که بیشترین آسیب را داشتند، آغاز کرد، اما خیلی زود متوجه شد که این راهکار به تنهایی مشکلات را برطرف نمی‌کند. سپس مقامات این کشور، برای کنترل بخش اعظم شمال ایتالیا، این قفل را گسترش دادند، فقط به این جهت که از خروج ایتالیایی‌ها از شمال این کشور به سمت مناطقی که ظاهرا تحت تأثیر قرار نگرفتند، جلوگیری شود.

در آن مرحله، «جوزپه کنته»، نخست وزیر ایتالیا خطاب به مردم توضیح داد که همه ایتالیایی‌ها باید تا حد امکان تردد‌های خود را محدود کنند، فرزندان خود را در خانه نگه دارند، در صورت امکان از راه دور کار کنند و در خانه بمانند و از فضای عمومی دور باشند. این پیام آرام و اطمینان بخش بود، اما نخست وزیر ایتالیا هیچ اشاره‌ای به خاتمه یافتن سریع این شرایط نکرد. تمام آنچه کنته ارائه کرد این بود که دولت به طور منظم اوضاع را بررسی می‌کند تا ببیند آیا این اقدامات نیاز به کاهش یا طولانی شدن دارند یا خیر.

دولت به تدریج محدودیت‌ها را تشدید کرده و ایتالیایی‌ها نیز کم کم آموخته اند که در این شرایط زندگی کنند. این روند همیشه آسان نبوده است و عادت‌های قدیمی و سنتی سخت رها می‌شوند، به خصوص برای ایتالیایی‌ها که علاقه چندانی به برخورد‌های اقتدارگریانه ندارند. اجرای قانون به تدریج افزایش یافته است در حالی که جریمه‌های نقض این محدودیت نیز همراه با آن در جریان است.

اما نتیجه این بوده است که هنجار‌های جدید اجتماعی ایجاد شود. در اوایل این محدویت ها، گروهی از دانشجویان ایتالیایی که بسیاری از آن‌ها از خارج از کشور و از جمله ایالات متحده آمریکا بازگشته بودند، می‌خواستند برای رهایی از وضعیت دلگیر قرنطینه یک جشن تولد برگزار کنند. فقط دانشجویان به این برنامه دعوت شدند، اما همسایگان آن‌ها به سرعت، برگزاری این جشن را به مقامات مسئول اطلاع دادند. بیش از ۲۰ تن از این دانشجویان توسط مقامات جریمه شدند و پلیس افراد این گروه را در مراکز قرنطینه جداگانه قرار داد. اکنون جوانان صریحاً از تجمع، حتی در بیرون از منزل خود منع شده اند. شهرداران بسیاری از شهر‌ها مانند «بولونیا» پارک‌ها را بسته اند و حتی دویدن را نیز ممنوع کرده اند.

واکنش عمومی به این محدودیت‌های اعمال شده از سوی دولت ایتالیا، فراتر از پذیرش صرف بود. میزان محبوبیت نخست وزیر به بیش از ۷۰ درصد افزایش یافته است که این بالاترین میزانی که تاکنون مشاهده شده است. محبوبیت دولت نیز افزایش یافته است و به طور کلی ۹۴ ٪ از پاسخ دهندگان به نظرسنجی اخیر، در حال حاضر با موارد محدود کننده آزادی حرکت موافق یا کاملاً موافق هستند.

 

بحث بزرگ این است که آیا نمایندگان مجلس باید به نشستن در کنار یکدیگر ادامه دهند. یک خطر آشکار همراه با ورود تعداد زیادی از نمایندگان مناطق مختلف کشور به یک ساختمان وجود دارد. با این حال، در جایی که ایتالیایی‌ها ممکن است مایل به فدا کردن آزادی‌های شخصی خود باشند، آن‌ها حاضر به سازش در مورد دموکراسی ناشی از نمایندگان خود نیستند. ایتالیایی‌ها معتقدند که نمایندگان مجلس هیچ تفاوتی با کارمندان مراقبت‌های بهداشتی و یا کارمندان فروشگاه‌های مواد غذایی ندارند، که بدیهی است در این بحران در خط مقدم ایستاده اند. در نتیجه تمداران همچنان با خطرات شخصی بزرگی روبرو خواهند بود همانگونه که رهبر حزب دموکرات قبلاً به COVID-۱۹ آلوده شده است و اکنون در حال بهبودی است.

تلاش‌های بی وقفه خدمات عمومی این کشور تا حد زیادی باعث تقویت غرور ملی در ایتالیا شده است. وقتی به اعداد خام نگاه کنید، ممکن است، درک این مسئله را سخت کند. تا ۱۹ مارس، بیش از ۴۱۰۰۰ ایتالیایی به این ویروس آلوده شده اند و از این تعداد بیش از ۳۴۰۰ نفر کشته شدند در حالی که بیش از ۴۴۰۰ مبتلا بهبود یافتند. بیشتر عفونت‌هایی که امروزه در ایتالیا شاهد آن هستیم یا درست قبل از اعمال قرنطینه رخ داده اند یا اندکی بعد از اعمال محدودیت‌ها در تردد. از همه مهمتر، مرکز این بحران در منطقه «لومباردی» قرار دارد که ثروتمندترین منطقه کشور ایتالیا و یکی از ثروتمندترین مناطق اروپا است. این موضوع باعث شده است تعداد جمعیت بسیاری در این منطقه حضور داشته باشد. اما اکنون سایر نقاط ایتالیا برای جبران پیامد‌های ناشی از محدودیت‌ها در لومباردی، در حال تلاش هستند.

امیلیا رومانا،  یکی دیگر از مناطق ثروتمند ایتالیا با امکانات پزشکی در سطح جهانی است. آندریاس تارتاگلیا، به عنوان یک متخصص غدد درون ریز در بیمارستان مورگاگنی-پیرانتونی مشغول به کار است. نشریه نیوزویک اخیراً این بیمارستان را جزء بهترین‌های جهان معرفی کرده است. اکنون این موسسه در تلاش است تا با بحران گسترش کروناویروس جدید مقابله کند. این منطقه بین دو کانون شیوع، یکی در قسمت شمالی Emilia Romagna و دیگری درست در جنوب مرز‌های منطقه در Le Marche واقع شده است. تمام پزشکان بیمارستان، از جمله برخی از آن‌ها که هنوز آموزش پزشکی خود را تمام نکرده اند و برخی دیگر که اخیراً دوران بازنشستگی خود را آغاز کرده اند، به خدمت فراخوانده شده اند.

وظیفه آن‌ها نه تنها رسیدگی به موارد فزاینده مبتلایان به کروناویروس جدید است، بلکه اطمینان از ارائه سایر خدمات فوریت‌های پزشکی است. در کنار این تلاش‌ها رضایت عمومی از سیستم بهداشت و درمان این کشور نیز افزایش یافته است. این فعالان بخش بهداشت عمومی، این کار را با ریسک زیاد شخصی انجام می‌دهند. از هر ۱۰ نفر یکی از کسانی که به کروناویروس در ایتالیا آلوده شده اند، کارمندان مراقبت‌های بهداشتی هستند. احتمالاً با گسترش این بیماری، این درصد نیز افزایش خواهد یافت، اما تعداد مطلق کارکنان بیمارستان‌ها محدود است. ایتالیایی‌ها اخیراً این وضعیت را نه تنها به خوبی تشخیص می‌دهند بلکه نقش مهمی را که خودشان باید در کاهش سرعت انتشار ویروس ایفا کنند، به کار می‌برند.

هزینه این بحران علیرغم تعهد ایتالیایی‌ها به رعایت محدودیت ها، برای بسیاری ویران کننده است. حرکت بی سر وصدای تابوت‌های قربانیان این ویروس توسط خودرو‌های نظامی، یادآوری روشنی است که فردگرایی در این وضعیت چه عواقبی می‌تواند داشته باشد. این واقعیت که اعضای خانواده قربانی مجاز به همراهی با عزیزان خود نیستند، باعث می‌شود تا همه امور را دردناک‌تر جلوه دهد. همه در ایتالیا می‌توانند این احساس را داشته باشند. لحظاتی که باید از آن‌ها درس گرفته می‌شد، گذشته است و ایتالیایی‌ها اکنون می‌دانند که وظیفه دشواری را آغاز کرده اند که به خاطر آن باید آغوش خود را برای محدودیت‌های طولانی مدت باز کنند.
https://www.usnews.com/news/best-countries/articles/2020-03-20/commentary-italy-offers-world-a-teaching-moment-in-confronting-coronavirus


مشخصات

معرفی کتاب: توهم بزرگ، رئالیسم علیه لیبرالیسم؛ نویسنده جان مرشایمر

 

 

 جان مرشایمر در توهم بزرگ به نقد ت خارجی آمریکا پرداخته است

 

◽️ کتاب توهم بزرگ، یکی از مهم‌ترین آثار منتشر شده در حوزه روابط بین‌الملل در سال 2018 میلادی به شمار می‌آید. واضع نظریه واقع‌گرایی تهاجمی در این کتاب می‌کوشد از یکسو مبانی و از سوی دیگر پیامدهای آنچه ت خارجی لیبرال در ایالات متحده می‌نامد را مورد انتقاد قرار دهد. با وجود شهرت «جان مرشایمر» به ساده‌نویسی، ترجمه آخرین اثر وی به‌عنوان یکی از بزرگ‌ترین استادان روابط بین‌الملل جهان، در آغاز امری سهل و ممتنع بود؛ اما به محض آغاز مطالعه کتاب دریافتیم که پیشران و توسعه‌دهنده نظریه واقع‌گرایی تهاجمی در کتاب توهم بزرگ نیز از سنت مألوف ساده‌نویسی خود فاصله نگرفته است. بیان دقیق و درعین‌حال بدون تکلف و پیچیدگی از ویژگی‌های آثار مرشایمر است. 

 

◽️ کتاب حاضر نقدی بر ت خارجی لیبرال ایالات متحده آمریکا با نگاهی واقع‌گرایانه است. نویسنده سه مفهوم کلیدی را برای تبیین و توضیح نظام بین‌الملل می‌داند؛ رئالیسم، لیبرالیسم و ناسیونالیسم؛ وی معتقد است مفهوم محوری «دولت ـ ملت» ـ که واحد اساسی نظام پساوستفالی به‌حساب می‌آید ـ بازنمایاننده تلاقی مکاتب مذکور است. این مفهوم ازیک‌سو بر حق خودمختاری نظام‌های ی منبعث از اراده مردم تأکید می‌کند که بنیاد لیبرالیسم است و ازسوی‌دیگر ملت و ملیت را به‌عنوان مرز و محدوده هر واحد ی معرفی می‌کند که سنگ بنای ناسیونالیسم است.

 

◽️ در سطح بین‌الملل مرشایمر براین‌باور است مناسبات کشورها بر تجاویز رئالیسم منطبق است. از میان سه‌گانه لیبرالیسم، ملی‌گرایی و رئالیسم مرشایمر، دو مفهوم ناسیونالیسم و رئالیسم در بیشتر مواقع و دوره‌های تاریخی همزاده‌های بهتری برای یکدیگر معرفی کرده و معتقد است این دو مفهوم اغلب لیبرالیسم را شکست داده‌اند، چه اینکه نظام بین‌الملل در بیشتر سال‌های عمر خود دوقطبی و یا چندقطبی منعطف بوده و از منطقی آنارشیک برخوردار است. این در حالیست که نظم تک‌قطبی و منطق سلسله‌مراتبی تنها در سال‌های معدودی بر نظام بین‌الملل سایه افکنده و لذا کمتر شاهد آن بوده‌ایم که یکه ابرقدرت موجود موفق شده با خیالی آسوده گسترش دموکراسی لیبرال در سایر واحدهای ی را به‌عنوان دستور کار ت خارجی خود درپیش بگیرد.

 

@Levi_athan

 

◽️ به زعم مرشایمر بحران یا «دردسر» زمانی آغاز می‌شود که لیبرالیسم پهنه ت خارجی را لگدکوب همان اسبی می‌کند که درون قلمرو خود را با آن می‌پیمود. در نتیجه برداشت‌های خوش‌بینانه بنیادین این مکتب، صرفاً در چارچوب مرزهای ملی کشورها می‌تواند پاسخگو باشد و هرگاه در قالب هژمونی لیبرال وارد حوزه ت خارجی شود - آنچنان که در عراق، افغانستان و سوریه می‌بینیم- بحران‎هایی رقم می‌زند که حتی حیات خود درون خانه را نیز به دشواری می‌اندازد. مرشایمر با پیش کشیدن سه اصطلاح واقع‌گرایی، لیبرالیسم و ملی‌گرایی؛ مفهوم محوری «دولت ـ ملت» ـ که واحد اساسی نظام پساوستفالی به‌حساب می‌آید ـ بازنمایاننده تلاقی مکاتب مذکور معرفی کرده و معتقد است تحلیل و تبیین نظام بین‌الملل در گرو همین سه مفهوم است و چنانچه در تحلیل از هریک غفلت ورزیم نتایج فاجعه‌باری همچون دو جنگ جهانی و نیز جنگ‌های عراق و افغانستان و یا بحران مهاجرت را رقم خواهیم زد. بی‌تردید کتاب توهم بزرگ برای شناخت ابعاد بین‌المللی بحران در نظام بین‌الملل لیبرال ضروری است و آثاری که سال‌های اخیر از بحران‌های داخلی نهانگاه لیبرالیسم را مورد بررسی قرار داده‌اند را به خوبی تکمیل می‌کند.

 

◽️ همزمان با این دوره که مشخصاً در سال 1991 و درپی فروپاشی بلوک شرق آغاز شد، جهانی‌سازی نیز رشد و رونق بیشتری گرفت و حتی برخی از اندیشمندان لیبرال را به صرافت پایان یافتن نزاع‌های ایدئولوژیک تاریخ و پیروزی نهایی لیبرالیسم انداخت، برخی دیگر از اندیشمندان لیبرال اگرچه دراین‌خصوص به اندازه «فرانسیس فوکویاما» راه افراط را درپیش نگرفتند، اما با طرح مباحثی چون کمرنگ شدن اهمیت مرزهای ملی، جهانی شدن را پروژه و پروسه‌ای موفق، مترقی و کارآمد معرفی کردند که می‌تواند ازطریق پیوند زدن اقتصاد ملل مختلف، میان آنها همگرایی به‌وجود آورده و کلیه تعت و اختلافات موجود را حل‌وفصل کند. لیبرال‌های جهان‌وطن همچون «جوزف نای» و «کارل دویچ» استدلال می‌کردند که وابستگی متقابل میان دولت‌ها، منجربه صلح نهایی می‌شود و نهایتاً شاهد تحقق ایده صلح دائمی «ایمانوئل کانت» درپی خواهیم بود.

 

@Levi_athan

 

 

◽️ اما با گذشت زمان نه‌تنها مشخص شد وابستگی متقابل منجربه حذف کامل اختلافات میان دولت‌ها نمی‌شود، بلکه چالش‌های بزرگی فراروی نظام‌های لیبرال دموکراسی قرار گرفت که حتی اساسی‌ترین ارکان عقیدتی لیبرالیسم را زیر سؤال برد؛ همان‌طورکه مرشایمر نیز تأکید می‌کند، بازگشت انتقام‌جویانه ناسیونالیسم دیگر بار نشان داد این مفهوم و رئالیسم، زوج بهتری هستند و می‌توانند در پرتو اتحاد، مرزهای لیبرالیسم را محدود کنند. تضعیف ارکان لیبرال نظام بین‌الملل، نظیر اتحادیه اروپا و گریز مردم از احزاب جریان اصلیِ مألوف (چپ و راست میانه) و روی آوردن به احزاب و شخصیت‌های راست‌گرای افراطی دیگر بار نشان داد، لیبرالیسم نه‌تنها پیروز نهایی تاریخ نیست، بلکه ممکن است در برخی کشورها شکستی فاحش را تجربه کند.

 

◽️ مرشایمر همچنین به سایر تناقض‌های تجویزات ت خارجی لیبرال نیز اشاره می‌کند. او مفروضات نظریه صلح لیبرال را زیر سؤال برده و براین‌باور است، اگرچه موارد درگیری میان دموکراسی‌های لیبرال نادر و کم‌تعداد بوده، اما وجود حتی یک مورد نیز می‌تواند مثال نقضی برای جامعیت و تعمیم‌پذیری این دست نظریات باشد؛ برای نمونه، بروز جنگ جهانی اول میان آلمان به‌عنوان یک دموکراسی لیبرال با چهار دموکراسی لیبرال دیگر، یعنی بریتانیا، فرانسه، ایتالیا و ایالات متحده مورد بسیار مهمی است. همچنین سه مثال کلان دیگر نیز دراین‌زمینه می‌توان یافت که عبارتند از جنگ بوئر میان بریتانیا و آفریقای جنوبی و پرتغال، جنگ اسپانیا و ایالات متحده در سال 1898 و نهایتاً جنگ‌های هند و پاکستان هر دو طرف آن دست‌کم روی کاغذ و در نظام‌نامه‌ها دموکراسی لیبرال به‌حساب می‌آیند.

 

 

@Levi_athan

 

 

 ◽️ مرشایمر در ادامه پا را از این فراتر نهاده و می‌کوشد عدم تمایل دموکراسی‌های لیبرال به جنگ با یکدیگر را از موضوع حقوق لیبرال جدا کرده و به ویژگی‌های نهادی و هنجاری دموکراسی پیوند بزند. ازسوی‌دیگر به زعم این استاد برجسته روابط بین‌الملل، لیبرالیسم وقتی از یک نظام ی خارج شده و در قالب ت خارجی به‌منظور تغییر رژیم در دیگر کشورها درمی‌آید تا دموکراسی لیبرال را اشاعه دهد، درواقع یکی از ارکان رکین خود که عبارت از حق تعیین سرنوشت مختص به هر ملت است را نقض می‌کند، درواقع آنچنان که مرشایمر می‌گوید «لیبرالیسم خارج از خانه ناقض لیبرالیسم در داخل خانه است». 

 

◽️ مرشایمر در کتاب توهم بزرگ می‌کوشد تناقض رؤیاهای لیبرال با واقعیت‌های عرصه بین‌الملل را به نمایش گذاشته و با نقد پاره‌ای از ت‌های خارجی ایالات متحده و متحدان غربی آن، خاصه در خاورمیانه، افغانستان و شمال آفریقا مجموعه این اقدامات را مبتنی‌بر توهمی هزینه‌زا برای این کشورها قلمداد می‌کند که همگی ناشی از برداشت‌های لیبرال هستند. ازسوی‌دیگر اهمیت این کتاب زمانی مشخص می‌شود که بازگشت ناسیونالیسم به کشورهای غربی و پیامدهای آن برای نظام‌های ی این ناحیه از جهان را درنظر بگیریم. 

 

 

◽️ البته مرشایمر در آغاز کتاب خود اذعان می‌کند که از تولد و زندگی در یک کشور لیبرال بسیار خرسند است و انتقاداتش به لیبرالیسم تنها در حوزه ت خارجی بوده و اصولاً این انتقادات از آن رو انجام می‌شود که دولت‌های لیبرال با توسل به ت خارجی موسوم به هژمونی لیبرال، اصول اساسی لیبرالیسم (حق تعیین سرنوشت ملی و نظام دولت - ملت) را نقض نکنند.


مشخصات

دموکرات و جمهوری‌خواه؛ یک حزب با دو رویکرد
مهدی خانعلی‌زاده
در جامعه ایران و در میان اهالی ت، معمولا نگاه دوقطبی به ت در ایالات متحده آمریکا وجود دارد؛ یعنی همان نگاه سنتی که مبتنی بر فعالیت دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه در این کشور است.اما ماجرا به همین سادگی نیست.

دموکرات و جمهوری‌خواه؛ یک حزب با دو رویکرد

 2842

   

به گزارش ت پارسی، اختلافی که میان این دو حزب در میان ایرانیان مشهور است، مربوط به بنیاد و اصالت نگاه سران این دو حزب در موضوعات مختلف در حوزه ت داخلی و خارجی نیست؛ بلکه صرفا یک برداشت رسانه‎ای و اصطلاحا ژورنالیستی از رویکردهای مختلف این احزاب در موضوعات گوناگون است.

ریشه‌ هر دو حزب دموکرات و جمهوری‌خواه از یک حزب واحد به نام «دموکرات – جمهوری‌خواه» است که در سال‌های ابتدایی تاسیس کشور ایالات متحده آمریکا فعالیت می‌کرد. این حزب توسط «توماس جفرسون» و «جیمز مدیسون» در سال 1791 میلادی تأسیس شد. این حزب مخالف حزب فدرالیست آمریکا بود و در طی دوران First Party System ، کنترل پُست‌هایی را در مجلس و ریاست جمهوری آمریکا به دست گرفت.

این روند چند سال ادامه داشت تا اینکه پس از انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۸۲۴، دو طیف از این حزب انشعاب کردند و با نابودی حزب فدرالیست، ساختار ی آمریکا به دو حزب عمده‌ی دموکرات و جمهوری‌خواه تغییر یافت.

یک نمونه‌ی مناسب برای فهم بهتر این روند، ماجرای ترور سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی توسط دولت آمریکاست؛ جایی که حتی برجسته‌ترین دموکرات‌ها هم به همراهیِ راهبردی با دونالد ترامپ در زمینه ترور شهید سلیمانی پرداختند .

 

با مرور این پیشنیه، حالا بهتر می‌توان به تحلیل روندهایی که این دو حزب در عرصه‌های مختلف ی طی می‌کنند، پرداخت. در واقع، هر دو حزب بزرگِ آمریکا دارای یک راهبرد کلان در موضوعات مختلف هستند که صرفا با تاکتیک‌های متفاوت دنبال می‌شود؛ نه اینکه تغییر در احزاب، منجر به تغییر راهبرد در ت‌های داخلی و خارجی آمریکا شود.

یک نمونه‌ی مناسب برای فهم بهتر این روند، ماجرای ترور سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی توسط دولت آمریکاست؛ جایی که حتی برجسته‌ترین دموکرات‌ها هم به همراهیِ راهبردی با دونالد ترامپ در زمینه ترور شهید سلیمانی پرداختند و آن را اقدامی درست نامیدند که صرفا در زمانی نامناسب اتفاق افتاده است.

در همین راستا بود که در جلسه‌ سخنرانی سالانه‌ی رئیس‌جمهور در کنگره، با وجود تنش‌ها و اختلافات بسیار زیاد میان «نانسی پلوسی»، رئیس دموکرات مجلس نمایندگان و ترامپ، زمانی که او روند ترور شهید سلیمانی را توضیح داد، پلوسی و همراهان دموکراتش به شدت ترامپ را تشویق کردند.

البته نباید به این ماجرا تنها از یک بُعد نگاه کرد. در واقع اقدام به ترورِ سردار سپهبد شهید حاج قاسم سلیمانی به دستور مستقیم رئیس‌جمهور ایالات متحده آمریکا، اگرچه با همراهی و تایید طیف‌های مختلف ی در این کشور روبرو شد و ثابت کرد که دوگانه‌ «دموکراتِ خوب، جمهوری‌خواهِ بد» فقط یک فانتزیِ خیالی در ذهن برخی از تمداران کشورمان است اما از سویی دیگر، شکاف‌های اجتماعی – ی در این کشور را عیان کرد و نشان داد که هراسِ مقامات این کشور از انتقام سخت ایران تا چه اندازه واقعی و بالاست.

روز جمعه، نهم اسفندماه (28 فوریه)، مایک پمپئو، وزیر امور خارجه ایالات متحده آمریکا به نشست کمیته امور خارجی مجلس نمایندگان این کشور فراخوانده شد تا درباره‌ اقدام به ترور سردار سلیمانی پاسخگو باشد. پمپئو در این نشست تلاش کرد تا این اقدام تروریستی را «اقدامی در راستای تامین امنیت آمریکا» معرفی کند؛ موضوعی که با اعتراض جدی و تند نمایندگان روبرو شد.

به عنوان مثال، «ماری هولاهان»، نماینده ایالت «پنسیلوانیا» در واکنش به ادعاهای پمپئو گفت:

یک روز پس از آنکه رئیس‌جمهور به ملت گفت که مردم باید بسیار سپاسگزار و خوشحال باشند که در حمله  ایران، هیچ آمریکایی آسیب ندیده، همچون بسیاری از آمریکایی‌ها آن را باور کردیم و احساس آرامش داشتیم اما در واقع آن ادعا دروغ بود و بسیاری از سربازان آسیب دیدند.

«هفتم ژانویه، ایران در پاسخ به مورد هدف قرار گرفتن (سردار) سلیمانی با پرتاب موشک‌هایی به پایگاه‌های آمریکا در عراق که میزبان پرسنل نظامی ما است، تلافی کرد. اکنون ما می‌دانیم که آن حمله منجر به آسیب دائمی به مغز و ضربه مغزی سربازان ما شده است و داستانی که دولت درباره این حمله گفت همچنان در حال تغییر است. یک روز پس از آنکه رئیس‌جمهور به ملت گفت که مردم باید بسیار سپاسگزار و خوشحال باشند که در حمله شب گذشته رژیم ایران، هیچ آمریکایی آسیب ندیده، همچون بسیاری از آمریکایی‌ها آن را باور کردیم و احساس آرامش داشتیم اما در واقع آن ادعا دروغ بود و بسیاری از سربازان آسیب دیدند. در پی حملات و با پیگیری گزارش‌هایی که از سربازان آسیب دیده ارائه شد، رئیس‌جمهور در توجیه آسیب‌ها گفت که من شنیده‌ام که انان سردرد داشته‌اند و می‌توانم گزارش دهم که این مسائل خیلی جدی نیست. آقای پمپئو! من یک کهنه سرباز نسل سوم هستم که اعضای خانواده‌ام در شرایط بسیار خطرناکی خدمت می‌کنند و من با ویرانگری چنین جراحت‌هایی آشنا هستم. این راهبرد که ادعا می‌کرد هدف قرار دادن (سردار) سلیمانی در جهت بازدارندگی ایران از پشتیبانی و انجام حملات بیشتر علیه نیروها و منافع آمریکایی صورت گرفت، دروغ بود و اصلا در راستای بازدارندگی نبود. این، تصمیمی فاقد راهبرد و در جهت به خطر انداختن منافع ملی و مردان و ن یونیفرم‌پوش ما بود. تصمیم رئیس‌جمهور به وضوح دارای پیامدهای بسیار واقعی بود و حداقل 110 نفر از نیروهای نظامی ما را در معرض خطر جدی مرگ قرار داد. ما می‌دانیم که سلسله عملیات‌های تلافی‌جویانه ایران علیه ما و هم‌پیمانان ما هنوز به پایان نرسیده و خود شما هم گفتید که ما در امنیت به سر نمی‌بریم و به وضوح در معرض خطر هستیم. ما با کشتن سردار ایرانی، غیر از 110 مجروح و کاهش امنیت ملت‌مان، چیزی به دست نیاورده‌ایم.»

این جلسه‌ جنجالی به پایان رسید اما ابهامات و اعتراضات در افکار عمومی نسبت به اقدام تروریستی آمریکا همچنان ادامه دارد؛ اعتراضاتی که از سوی مردم آمریکا بیان می‌شود اما سران حزب دموکرات و سران حزب جمهوری‌خواه هر دو نسبت به آن توجهی ندارند.

حالا شاید بهتر بتوان فهمید که تغییر در صندلیِ اتاق بیضی در کاخ سفید میان دموکرات و جمهوری‌خواه، تفاوتی در دشمنی واشنگتن علیه کشورمان ندارد و تمداران آمریکا هم در ساختار نظری و هم میدان عملیاتی، از 28 مرداد 1332 تا همین امروز نشان داده‌اند که چشمِ دیدنِ ایرانِ تاثیرگذار بر مناسبات منطقه‌ای و بین‌المللی را ندارند. این مساله وما ارتباطی هم به نوع حکومت در ایران ندارد؛ چرا که در زمان نظام پهلوی هم نگرانی از افزایش جایگاه منطقه‌ای ایران بر سایر رقبا سبب شد تا «دکترین دو ستونه»‌ نیکسون، بر مبنای کنترل قدرت تهران توسط کشورهای عربی طراحی و اجرایی شود.


مشخصات

کرونا کار ترامپ را تمام خواهد کرد

✍ پیتر ونر
آتلانتیک

هر چند مدت زمانی بیش از آنچه می‌بایست، به طول انجامیده، اما بالاخره آمریکایی‌ها اکنون چهره واقعی ترامپ دیدند. وقتی در ژانویه ۲۰۱۶ نوشتم با وجود آن که عمری یک جمهوریخواه بوده‌ام و برای سه دولت جمهوریخواه پیشین آمریکا کار کرده‌ام اما هرگز به ترامپ رای نخواهم داد. حتی اگر دولتش بیش از دولت هیلاری کلینتون با دیدگاه‌های ی من هماهنگ باشد. آن زمان بسیاری از دوستان جمهوریخواه من مبهوت ماندند.

  توضیح من درآن زمان که بعداً بارها بر آن تاکید کردم این بود که ترامپ اساساً از نظر هوشی، اخلاقی، روانی و مزاجی مناسب برای اداره ریاست جمهوری نیست. از نظر من، این مهمترین نکته در انتخاب یک رئیس است به این دلیل که برخی اوقات پیش می‌آید که یک رئیس جمهور در دوران ریاستش با بحران غیرمنتظره‌ای مواجه شود و اینجا است که توان قضاوت، شناخت و شخصیت و رهبری وی به عنوان مهمترین مسئله تبدیل می‌شود. 

چهار سال پیش گفتم که «ترامپ هیچ تمایلی ندارد که خود را با بسیاری از موضوعات آشنا کند، چه برسد به این که بر آن موضوعات مسلط شود. هیچ یک از نامزدهای اصلی ریاست جمهوری آمریکا تاکنون به این اندازه بی توجه به دانش و بی‌تفاوت به واقعیت نبوده‌اند.» ترامپ که ترکیبی از جهل، بی‌ثباتی عاطفی، بدزبانی، عوام فریبی و خودپسندی است عواقبی بدتر از یک ریاست جمهوری ناتوان به همراه خواهد داشت و این امر به خوبی می‌تواند به فاجعه ملی بدل شود.

تصور ترامپ به عنوان فرمانده نیروهای مسلح آمریکا لرزه بر پیکر هر آمریکایی می‌افکند. آن بحران هر چند تا نیمه دوم نخستین دوره ریاست جمهوری ترامپ به طول انجامید اما خود را به شکل بیماری همه‌گیر کرونا نشان داد و به سختی می‌توان رئیس جمهوری را یافت که به اندازه دونالد ترامپ تحت الشعاع ویروس کرونا قرار گرفته باشد.

نمی‌توان ترامپ را مسئول این ویروس یا بیماری ناشی از آن یعنی کووید-19 دانست چرا که حتی اگر بهترین کار را انجام می داد، نمی‌شد از ورود این ویروس به خاک آمریکا جلوگیری کرد. حتی برخی تصمیمات وی مانند ممنوعیت سفر نیز عاقلانه بوده است. حتی مقصر دانستن ترامپ برای این بیماری نیز غیرمنصفانه است. رئیس جمهور [ترامپ] و دولت او مسول اشتباهات مرگبار و هزینه دار، بخصوص تصمیم آنها درباره آزمایش پزشکی‌ فقط بر روی تعداد محدودی از مردم، و اجازه ندادن برای این آزمایش در خارج از "مرکز کنترل آمراض،" و فراهم نکردن لوازم لازم برای این آزمایش هاستند.

  ما هفته‌های زیادی را [برای اقدامات لازم] از دست دادیم، در حالی که کرونا در سکوت در حال پخش شدن بود، و این به ما یک احساس دروغین امنیت [دربرابر ویروس] داد، و هیچ کاری برای جلوگیری از شیوع ویروس انجام ندادیم. جرمی کنیندیک، که مسول واکنش بین المللی به بیماری ایبولا دو دولت أوباما بود به واشنگتن پست گفت، «آنها [دولت ترامپ] زمانی‌ را [که برای واکنش صحیح داشتند] از دست داده ا‌ند و قادر نخواهند بود آن فرصت شش هفته‌ای را دوباره داشته باشند. چیزی را که باید سرزنش کرد واکنش بد و مدیریت پر آشوب کاخ سفید، و عدم قبول بزرگی‌ این موضوع است.»

دکتر انتونی فاچی، مدیر مرکز آلرژی و بیماری‌های عفونی‌ گفت، «ما هنوز آزمایش‌های پزشکی‌ لازم را انجام نداده ایم، و سیستم بهداشتی ما، باید قبول کرد، که در حال شکست خوردن است.» می دانیم که سازمان بهداشت جهانی‌ آزمایش‌های عملی‌ را به آمریکا پیشنهاد کرده بود، ولی‌ دولت ترامپ آنرا قبول نکرد، و حتی وقتی‌ پژوهشگران در سیاتل میخواستند آزمایش‌های جدید انجام دهند، مقامات فدرال با آن مخالفت کردند. 

ترامپ همچنین هشدار‌ها را جدی نگرفت، و در ماه فوریه وقتی‌ مقامات "مرکز کنترل آمراض" به او گفتند که شیوع کرونا در آمریکا غیر قابل اجتناب است، عصبانی‌ شد. دولت ترامپ همچنن بخش بهداشت جهانی‌ در شورای امنیت ملی‌ را تعطیل کرده بود. ما کمبود دارو و وسایل تصفیه هوا داریم، و بیمارستان‌های ما آمادگی پذیرش تعداد زیادی بیمار، مانند ایتالیا، را ندارند. ولی‌ بدتر از حمله بهمن دروغ‌ها و ادعا‌های غلط ترامپ است. دروغ بعد از دروغ، هر روز ترامپ واقعیت را انکار کرد، چون مایل نیست که اثرات اقتصادی و ی آنرا قبول کند.

سرانجام ترامپ در حال کشف این حقیقت است که این بیماری همه جا گیر را نمی تواند با توییت و یا تغییر حقایق حل کند. این دیگر گزارش رابرت مالر [درباره نقش روسیه در انتخابات ۲۰۱۶] نیست که ویلیام بار وزیر دادگستری درباره آن دروغ بگوید و هیچ اتفاقی هم برای او روی ندهد.

ترامپ ادعا کرد که کرونا در آمریکا مهار شده است، در حالیکه در حال شیوع است. او گفت ما "درها را" بر روی آن بسته ایم، در حالیکه اینکار نشده بود. او گفت که کرونا بطور معجزه آمیز ناپدید خواهد شد، و واکسن آن در طول چند ماه آینده حاضر خواهد شد، در حالیکه دستکم یکسال طول خواهد کشید. ترامپ حتی دولت اوباما را مقصر شناخت، و بعد ادعا کرد که کرونا سه هفته پیش وارد آمریکا شد، در حالیکه دستکم شش هفته پیش وارد شده بود. او ادعا کرد که آمار بیماری در ایتالیا در حال بهبود هستند، در حالی که هنوز بدتر می شوند. ترامپ چنان عادت به دروغ گویی دارد که توانایی صادق بودن را ندارد، حتی اگر صداقت به سود او باشد.ریاست جمهوری ترامپ پایان یافته است، هرچند که دولت او هنوز ادامه دارد.
منبع:
https://www.theatlantic.com/ideas/archive/2020/03/peter-wehner-trump-presidency-over/607969/?fbclid=IwAR0TpgWjJRS0DdIakv8moQiLtbRksMQmrRq8myHNczu1T


مشخصات

مهار بهترین راهبرد برای فروپاشی ایران است

✍ مارک گرین
نشنال اینترست 

بسیاری از دانشمندان علوم ی که کنت والتز شاید برجسته‌ترین آن‌ها باشد معتقد‌اند یک ساختار جهانی دو قطبی امن تر است، اما واقعیت این است که این ساختار دو قطبی قبل از صلح وستفالن خود منشا جنگ‌های بزرگ بوده است. شاید به همین دلیل است که ریچارد هاس نظری مخاف نظر والتز دارد و معتقد است صلح واقعی در ساختار چند قطبی محقق می‌شود.

والتز اظهار داشت که خود جنگ سرد اثبات ثبات در جهان دو قطبی بود. با این حال، جنگ سرد چندان هم سرد نبود. تنها در جنگ کره بیش از سه میلیون نفر جان خود را از دست دادند، جنگی که به وضوح بخشی از مبارزه شرق و غرب در راستای جنگ سرد بود

بطور کلی در طول تاریخ ساختار دو قطبی فرصت برای جنگ‌هایی در مقیاس ناگوارتر همواره ایجاد شده خواه این جنگ، جنگ جهانی اول یا جنگ جانشینی اسپانیا بوده باشد. اکنون خاورمیانه دو قطبی نیز چنین نگرانی را ایجاد می‌کند. در پی بسیاری از درگیری‌های بزرگ، این فرسودگی کشورها بوده که منجر به امضای معاهدات صلح شده است. با گذشت زمان، کشورها و رهبران آنها کمتر به مشروعیت ایجاد شده به واسطه معاهدات صلح اعتماد می‌کردند و بیشتر برای تضمین بقای خود و پیشبرد منافع‌شان به دنبال موازنه قوا می‌رفتند. 

به تدریج موازنه قوا منجر به ائتلاف کشورهای همسو شد به طوری که ساختار چند قطبی به ساختار دو قطبی بازگشت. آنچه پس از آن، گاه و بیگاه عامل یک جنگ بزرگ شد. از زمان انقلاب اسلامی در سال ۱۹۷۹ به قدرت رساند، ایران از طریق نیروهای شبه نظامی مانند حزب الله تلاش کرده با ایدئولوژی انقلابی خود نفوذ‌ش را فراتر از مرزهای‌اش گسترش دهد. 

طی چهار سال گذشته ساختار منطقه‌ای خاورمیانه به شدت دو قطبی شده است. محققان در مؤسسه مطالعات بین المللی استراتژیک، در مقاله‌ای نتیجه می‌گیرند که جمهوری اسلامی ایران موازنه نیروهای مؤثر در خاورمیانه را از یمن و عراق گرفته تا سوریه و لبنان به نفع خود تغییر داده است. اکنون اسرائیل و عربستان سعودی همکاری نظامی و اطلاعاتی علیه ایران دارند، و با مصر و اردن در حال تشکیل یک بلوک مخالف جمهوری اسلامی هستند.

خاورمیانه از لحاظ ساختاری به منطقه‌ای دو قطبی تبدیل شده و بدین ترتیب بستر برای یک درگیری بزرگ آماده است. من با والتز مخالفم که ساختار دو قطبی صلح را به ارمغان می‌آورد برعکس واقعیت این است که جنگ سرد شرایط به مراتب خطرناک‌تری از آنچه والتز تصور می‌کند به وجود می‌آورد. به این معنا که در یک ساختار دو قطبی در حال ظهور مانند آنچه امروز در خاورمیانه شاهد آن هستیم، باید اقداماتی را که رهبران کشورها در حال انجام آن هستند را هم در نظر داشته باشیم تا از بدترین اتفاق ممکن جلوگیری کنیم.

تجزیه و تحلیل استراتژی اولیه آمریکا در طول جنگ سرد رقابتی از اسلحه و اتحاد را نشان می‌دهد که در نهایت منجر به مرگ میلیون‌ها نفر در جنگ‌های کره، ویتنام، آفریقا و جاهای دیگر شد. سرانجام، با سفر ریچارد نیکسون به مسکو، تلاش برای تنش‌زدایی آغاز شد. با این حال، تنش‌زدایی برای جلوگیری از شوروی بازدهی اندکی داشت و در نهایت با پاسخ رونالد ریگان به حمله شوروی به افغانستان پایان یافت. 

آنچه به دکترین ریگان معروف شد در چارچوب استراتژی مهار، تقابل و عقب نشینی اجرا می‌شد. رئیس‌جمهور رونالد ریگان با استقرار موشک‌های پرشینگ دو در اروپا، ساخت سیستم‌های دفاع موشکی، حمله به گرانادا برای متوقف کردن کمونیست‌های کوبایی و حمایت از شورشیان ضدکمونیست در سراسر جهان در مقابل شوروی ایستاد. وی تقریباً دو میلیارد دلار به مجاهدین افغان برای نبرد با شوروی در افغانستان اختصاص داد. اتحاد جماهیر شوروی توان مقابله با تحریم‌ها و ت مهار آمریکا که مبتنی بر تجهیزات پیشرفته واشنگتن بود را نداشت. در کمتر از یک سال از دوره ریاست جمهوری ریگان، دیوار برلین سقوط کرد.

به نظر می‌رسد دکترین فعلی ترامپ نیز دقیقا بر همین اساس است. رئیس جمهور دونالد ترامپ نیز مانند ریگان، نشان داد که به دنبال آن است تا با ت فشار و تحریم و پرهیز از رویارویی مستقیم نظامی با ایران مواجه شود. ترامپ نیز مانند ریگان، مایل است از قدرت آمریکا استفاده کند. تصمیم وی برای ترور قاسم سلیمانی، فرمانده سپاه قدس به عنوان مغز متفکر نیروهایی در منطقه، در همین راستا بود. ترامپ نیز مانند ریگان، پس از حملات سپتامبر به تأسیسات نفتی عربستان، واکنشی نشان نداد. علی رغم برخوردهای متعدد، خطر جنگ به حداقل رسیده. ت مهار همان چیزی است که ما امروز برای کنترل خاورمیانه دو قطبی به آن نیاز داریم. 

کانال مطالعات آمریکا

nationalinterest.org/blog/middle-east-watch/containment-correct-strategy-bipolar-middle-east-121201


مشخصات

خدا از کرونا بزرگتر است

اسفندیار خدایی
وارد مغازه‌ای شدم؛ دو نفر در حال گفتگو درباره کرونا بودند. یکی می‌گفت: "خدا بزرگه و عمر هم دست اوست چه ما رعایت کنیم یا رعایت نکنیم". دیگری جواب داد: "این حرفها چیه؟ کرونا یک مسئله علمی است، نه مسئله دینی. اگر خدای شما بزرگ بود، کرونا از قم وارد کشور نمی­‌شد و مسجد و نمازجمعه و حتی خانه کعبه را تعطیل نمی­‌کرد. امروز عصر علم و عقل است، دوره خرافات و دین و جادو دیگر تمام شده. خوشحالم که کرونا کسانی که با دین و خرافات سر مردم کلاه می‌گذاشتند و دکان بازار درست کرده بودند، را رسوا کرد. امروز امید ما برای درمان کرونا به مدعیان دین نیست. امید ما به این اروپایی­ها و آمریکایی­های کافر است که شاید دارو یا واکسنی برای کرونا پیدا کنند. تا کی ما با این حرفها که خدا بزرگه، خودمان را گول ب­زنیم؟"

این سخنان مرا به فکر فرو برد. اول با خودم گفتم ویروس کرونا باقیمانده دین مردم را هم به باد داد. آیا ما اشتباه فکر می‌کردیم که خدا بزرگ است؟ یا ما خدا را با بت‌هایی که در ذهن ما  ساخته‌اند، اشتباه گرفته‌ایم. مدتی با خودم کلنجار رفتم که بالاخره خدا این روزها کجاست و چرا خود را پنهان کرده است؟ به یاد حرف بابا طاهر افتادم که: (به هرجا بنگرم کوه و در و دشت، نشان از قامت رعنا تو بینم). شاید عیب از چشمان ماست که او را نمی‌بینیم. اگر این‌طور باشد هر دو نفر بالا در اشتباهند‌. اولی به دینی معتقد است که خرافات است و دومی در درک معنای خدا راه را به اشتباه رفته، گرچه به درستی دین خرافاتی را رد کرده است و یک قدم به خدای واقعی نزدیکتر شده است.

کرونا خواسته یا نخواسته به ما نشان می‌دهد که خداهایی که ما را مشغول کرده­‌اند، قلابی و دروغین هستند. کرونا آمده است که برخی بت‌هایی که ما با دستان خود درست کرده‌­ایم را بشکند و به ما نشان دهد که خدا بزرگتر است از آنچه که مدعیان در دکان­‌بازارشان می‌­فروشند. کرونا همچون قحطی مصر در زمان یوسف پیامبر، آمده است تا خدایگان آمون را رسوا کند و خدای بزرگ را به ما بشناساند. اگر اینطور باشد، کرونا نه تنها مردم را از خدا دور نمی­کند، بلکه رسالت دارد که نقاب از چهره بت‌ها بردارد و چشمان ما را باز کند که به هر جا بنگریم او را ببینیم.

خدای ما، خدای کرونا هم هست. بزرگ بودن خدا بدین معنی نیست که ویروس کرونا بیمار نکند، آتش نسوزاند و زله خانه­‌ها را خراب نکند و قانون طبیعت بخاطر ما مدعیان دروغین خداپرستی تعطیل شود. خداپرستان ما به دروغ می­گویند خدا بزرگ است اما به بتهای کوچک و بزرگی دل می‌بندند که با دست خود درست کرده­‌اند. می­‌گویند خدا بزرگ است اما چاپلوسی ارباب قدرت و ثروت آنها روی بت­‌پرستان جاهلیت را سفید کرده است. مغرورانه گمان می­کنیم چون به زبان می‌­گوییم خدا بزرگ است، از همه مردم دنیا برتریم و برای خوشبختی مردم دنیا نسخه می­‌پیچیم و انتظار داریم آنها روش زندگی و سیستم اقتصادی و نظام ی ما را الگو قرار دهند.

ما مومنین در خانه­‌هایمان دست به دعا برمی‌داریم و از خدای خیالی یا همان بتی که به دست خود ساخته‌ایم، می‌خواهیم که بالاخره اروپایی‌ها و آمریکائی‌های کافر، داروی کرونا را بسازند تا ما به مسجد برگردیم و برای نابودی‌شان دعا کنیم! اما کرونا بت‌های غرور و خودپرستی ما را می‌شکند و چشمان ما را باز می‌کند تا به معنای دیگری از بزرگی خدا دست یابیم و بدانیم که خدایی که در قفس ذهن‌مان زندانی کرده‌ایم خدای بزرگ نیست. خدای بزرگ فقط مال ما مومنان نیست. خدای همه است، حتی آنان که کافرشان می‌پنداریم.
t.me/EsfandiarKhodaee


مشخصات

تبلیغات

محل تبلیغات شما

آخرین مطالب

آخرین ارسال ها

محل تبلیغات شما محل تبلیغات شما

آخرین وبلاگ ها

    آخرین جستجو ها
    دلنوشته هایی برای دخترم Chris ostad-sayadi-gilani مدار فلزیاب طرح توجیهی گلیم بافی|طرح توجیهی پرورش شتر مرغ|طرح توجیهی پرورش زنبور عسل|طرح توجیهی نان فانتزی pdfketab آنچه براي زيبايي لازم است نکات حقوقی Custom Web Development Services

    درباره این سایت

    • این وبسایت تابع قوانین جمهوری مقدس اسلامی ایران بوده و در ستاد ساماندهی پایگاه های اینترنتی ثبت شده است.
    • تمامی محتوای موجود تماما خودکار از وبلاگ های فارسی دریافت میشود ؛ در صورت مشاهده هرگونه محتوای خلاف قوانین جمهوری اسلامی ایران ؛ گزارش دهید تا به قید فوریت حذف گردد.
      با افتخار قدرت گرفته از سیستم جامع بلاگ ریدر نسخه 6
    ©   تمامی حقوق مادی و معنوی این سایت متعلق به ساخت وبلاگ - فایر بلاگ بوده و محفوظ میباشد ، با هرگونه کپی بردای از طرح یا پوسته برخورد خواهد شد.